Vanochtend hadden we de wekker om 8 uur gezet. Rond kwart voor acht gaat onze balkondeur een klein stukje open, horen we een man wat in het Spaans zeggen en gaat de deur weer dicht. De deur naar het balkon in een schuifdeur en kan verder op slot met een schuifje aan de bovenkant. Bij ons mist het pinnetje, dus de deur kan niet op slot. Om op ons balkon te komen moet je wel een klein stukje klimmen. We zitten dan wel op de onderste verdieping, de onderkant van het balkon is ruim een meter boven de grond en je moet door een struik heen. Jantien gaat haar bed uit, maar ziet verder niemand. Ze heeft de balkondeur wel gemaakt door een haak van het gordijn als pin te gebruiken. Nu kunnen er geen ongewenste mensen meer via het balkon naar binnen.
Het ontbijt is redelijk rustig, de meeste mensen zullen al geweest zijn. Na het ontbijt lopen we Alexis tegen het lijf en we vertellen over de man op het balkon. Hij gaat er direct werk van maken. Als we net op de kamer zijn worden we gebeld door de receptie met excuses. Ze komen het slot maken. Niet dat dat hoeft aangezien Jantien al een oplossing heeft. Uiteindelijk komt er niemand.
Om 10 uur verzamelen we bij de receptie. Jantien gaat snorkelen en Janneke blijft op de kamer met haar boek. We schijnen eerst een kaartje bij de receptie te moeten halen, die je weer kan ruilen voor een grote handdoek bij het zwembad. Dit schijnt altijd / vaak zo te werken bij all-inclusive hotels, maar dat wisten we niet.
We lopen naar het strand. Het is even zoeken waar we moeten zijn maar vinden toch de man van de snorkelspullen. In eerste instantie moesten we hiervoor betalen, maar volgens Alexis is het een “summer offer” en is het gratis. De spullen zien er goed uit. We gaan snorkelen op het openbare strand net naast het strand van het resort. Het is heel ondiep, dus je moet uitkijken als je even stopt met zwemmen dat je niet met je flippers de grond raakt. Er zijn veel zee-egels en kleine vissen. Er komt ook een zeenaald aan de oppervlakte langs gezwommen. Een zeenaald is een soort uitgerekt zeepaardje. Tegen 11 uur houden we het voor gezien. De rest, Lianne, Annemarie, Marlies, Edwin en Lia blijven nog op het strand, maar Jantien gaat terug naar de kamer. Ze wil graag het zout van zich afspoelen.
Janneke zit tussen de was op het balkon als ze aankomt lopen. Er zit een driekleurig reptiel op het balkon. Blauwe kop, lichtblauw lijf en groene straat. Als hij zijn keel uitzet is dat een rode bal. Wij hebben zo’n beest nog niet gezien.
Als Jantien net onder de douche vandaan is komt de schoonmaakster. Die gaat grondig te werk en leeft zich uit op de handdoeken. Ze maakt er een hele reactie van.
Om twee uur gaan we lunchen. We komen Alexis tegen en hij verteld dat er een probleem was met de deur van de kamer naast ons en dat die man van vanochtend daar probeerde binnen te komen via het balkon. Hij vond het heel erg en wilde zich persoonlijk verontschuldigen. We moeten even wachten als Alexis hem gaat halen. Hij staat er een beetje verlegen blij, maar is blij als Alexis tegen hem zegt dat de excuses aanvaard zijn.
De lunch is erg druk. Er zijn geen borden en als er weer een nieuwe stapel komt is die in enkele tellen verdwenen. We besluiten alleen wat van het buffet te nemen, want bij de kok met de vlees en vis staan zoveel mensen, het lijkt wel of ze het gratis weggeven. Wat zo is natuurlijk. De mensen hier zijn erg dik en vooral de kinderen zijn al veel te zwaar. We zien ze vervolgens wel halve taarten en bakken ijs mee naar de tafel nemen. Ons verbaasd het niet dat ze zo zwaar zijn.
Nu is tijd om de kaarten maar eens te schrijven. We hebben ze al in Santiago gekocht, maar ze moeten wel geschreven voordat ze op de post kunnen.
Om zeven uur gaan we eten in een kleiner restaurant dat hoort bij het resort. Hier moet je voor reserveren en het is Alexis gelukt om een reservering voor de groep te maken. Hier is geen buffet, maar kan je uit een aantal opties kiezen en wordt je bediend. Het is er een stuk rustiger dan in de grote eetzaal, waar allemaal gillende kinderen met toetjes rondrennen. Alexis vindt het vervelend dat zijn landgenoten zich zo gedragen, maar hij legt uit dat de meesten nooit in hotels komen. Daarnaast betaald een gezin voor drie dagen in een resort een minimum van 500 CUC. Voor dat geld vinden ze dat het van hen is. Het salaris hier is gemiddeld 20 CUC per maand, maar daar kan je niet van leven. Het is meer een symbolisch bedrag. Cubanen kijken vooral wat een baan voor mogelijkheden heeft om meer geld te verdienen. De logistiek is hier zo slecht geregeld dat vrachtwagens bijna altijd de heen- of de terugweg leeg rijden. Je kan dan mensen voor betaling meenemen. Je ziet hier ook steeds mensen langs de weg staan met briefgeld in de lucht, die zijn aan het liften, alleen is dat hier niet gratis. Muzikanten, obers en kamermeisjes leven van de fooi. Taxichauffeurs rijden in hun eigen tijd ook met de taxi, maar dat geld houden ze. 500 CUC is dus heel veel. Veel dingen hier zijn voor Cubanen ook duurder dan voor toeristen. Alexis vertelden dat bij een andere reis waar ze ook in een resort zaten maar geen all-inclusive hadden, de toeristen maar 8 CUC per dag hoefden te betalen om al het eten en drinken erbij te krijgen. De Cubanen moesten ruim 50 CUC betalen om van 8 tot 18 uur op het terrein te zijn.
De specialiteit in het restaurant is vis met garnalen en kaas. De meesten nemen die, maar wij laten die aan ons voorbij gaan. Janneke neemt een steak en Jantien alleen de vis zonder garnalen en kaas. We krijgen eerst een voorgerecht van tomaten, tonijn en komkommer. Het hoofdgerecht wordt er snel achteraan geserveerd en als toetje krijgen we een soort crème de brulee pudding. Na een uur zijn we klaar en lopen we weer richting onze kamer.
Om negen uur gaat een grote groep met de bus naar Trinidad om daar het swingende nachtleven te bekijken. Janneke blijft thuis, maar Jantien gaat mee. Het is zo’n 20 minuten rijden in het pikdonker, want straatlantaarns kennen ze niet. In de verte zien we een hoop bliksemschichten, maar gelukkig komen die niet dichterbij. Nadat de bus geparkeerd is lopen we naar de kerk. Naast de kerk is een kleine uitvoering van de Spaanse trappen uit Rome. Onderaan de trap hebben ze een touwtje gespannen en je moet 1 CUC betalen om de trappen op te kunnen. Halverwege op een vlak stuk staat een klein terras en staat een band te spelen. Jantien gaat met Marlies en Edwin mee de trappen op. Het terras ziet er vol uit, dus wij gaan op de trappen zitten. Die zijn nog behoorlijk warm van de hele dag in de zon. We bestellen wat te drinken bij de obers die over de trappen lopen. Je hoeft hier niet verlegen te zitten om wat te drinken want iedere drie minuten vraagt er wel een ober of je iets wil, soms zelfs drie keer per minuut. Na een paar minuten is een gedeelte van de groep plus een ober naar ons aan het zwaaien. We moeten bij hen op het terras komen zitten, maar we zitten hier goed. Langzaamaan gaan er ook mensen dansen. Sommigen zijn heel goed anderen beginnen net. We zitten uren gebiologeerd naar de muzikanten en dansende mensen te kijken.
Dat het dansen bij elke Cubaan in zijn bloed zit blijkt niet waar als de tweede band komt optreden. Er zijn drie zangers die je losjes kan omschrijven als opa, vader en zoon. De jongste van het stel, de “zoon” gaat helemaal los. Je wordt gewoon vrolijk als je naar die man kijkt. De middelste, de “vader”, staat gewoon te swingen, maar de oudste, de “opa”, is de Nederlander onder de Cubanen. Hij doet de passen wel, maar het is allemaal wel erg houterig. Ook kijkt hij de hele tijd af bij de andere twee.
Kwart voor twaalf beginnen de druppels te vallen en besluiten we naar beneden te gaan. We hebben ook om twaalf uur afgesproken. De mensen van onze groep op het terras blijven nog zitten. Onderaan de trap staan al wat mensen te wachten. Zij hebben ergens in een café gezeten. Omdat we bang zijn dat het zou gaat plenzen gaat Alexis de rest van het terras halen. We moeten weer een klein stukje naar de bus lopen, alsmaar rechtuit en aan het eind linksaf. In de bus missen we drie mensen. We zien ze ook niet aan komen lopen. Alexis gaat ze zoeken en zij zijn inderdaad niet afgeslagen maar doorgelopen. Iets na twaalf uur zit iedereen in de bus en gaan we weer naar het hotel.
In de bus vraagt Alexis nog of het een leuk feestje geweest is om Fidel Castro zijn verjaardag te vieren. Fidel is namelijk geboren op 13 augustus 1926, dus hij is 88 geworden vandaag.

Vannacht was de slechtste nacht tot nu toe voor Jantien, na vijf toiletbezoeken is ze gestopt met tellen. ’s Ochtends maar een lading imodium erin gegooid, want het wordt een lange zit vandaag. Vlak voordat we de bus in gaan, hebben we nog snel een foto gemaakt van een trein die net op het station staat. Aan de overkant van het hotel is namelijk het treinstation en in het hotel zijn de treinengoed te horen.
We moeten vandaag een stuk rijden en rond 11 uur stoppen we om de benen te strekken en een broodje te bestellen want anders zou de lunch er weleens bij in kunnen schieten. Het is wel een gehaaide barman. We bestellen allemaal een broodje door middel van hand opsteken. Vervolgens staan we in de rij om wat te drinken te bestellen. Als je alvast je broodje wil afrekenen kan dat niet. Als iedereen wat te drinken heeft zijn de broodjes klaar, ze kosten 5 CUC en dat is inclusief drankje. Iedereen neemt dus nog maar wat, maar die man heeft goed verdient.
We zouden direct door rijden naar Trinidad, maar Thomas en Naomi willen graag stoppen in Sancti Spiritus. Thomas vraagt aan de groep of daar bezwaar tegen is en dat is er niets. Sancti Spiritus is een schoon rustig stadje. In het midden staat een kerk. Als je binnenkomt staan er een paar vrouwen die wat verkopen, maar we lopen gewoon de kerk in. In het midden staat er een groot bord waarop in verschillende talen om een gift wordt gevraagd. We besluiten daar wat in te doen, want we hebben het idee dat dit beter terecht komt dan aan bedelaars wat geven. Zodra we wat geld in de zuil doen komt een van de vrouwen van bij de ingang naar ons toe om ons te bedanken voor onze gift en ons bezoek aan hun kerk. Hierna lopen we nog naar een pleintje en dan is het alweer tijd om terug te gaan.
De volgende stop is een 45 meter hoge uitkijktoren te midden van plantages in Valle de los Ingenios (vallei met suikermolens). Je kan vanaf de toren goed op de plantages en de werkende neerkijken. Volgens de legende waren er twee broers die allebei dezelfde vrouw leuk vonden en ze deden een wedstrijd wie de meeste meters kon maken, de een groef een diepe put en de ander bouwde de toren. Van de put is niets meer over, maar de toren staat er nog. Om omhoog te komen moet je 136,5 treden op (heen 136 geteld, terug 137) op steile trappen die meer op ladders dan op trappen leken. Het uitzicht is wel erg mooi en je snapt direct dat dit heel handig was toen de plantages nog in bedrijf waren.
Janneke zit bij het landhuis onderaan de toren op Jantien te wachten. Er komen twee mannen met een roofvogel en die willen ze op Janneke d’r schouder zetten. Jantien zit het niet zitten, want je weet dat dit zwendel is. Ze neemt er ook geen foto van, maar de mannen pakken de camera uit Janneke haar handen en maken er een hele fotosessie van. Elke keer als Jantien boos kijkt zeggen ze dat alles goed is en dat het een cadeautje is. Jantien zegt tegen Janneke dat ze straks om geld gaan vragen en Janneke zegt dat we dat wel geven. Jantien is echter fel tegen. We hebben meerdere keren nee gezegd en zij dringen dit aan je op. Als ze de vogel terugpakken willen ze hem eerst nog bij Jantien op haar hand zetten, maar die trekt haar hand terug. Ze nemen de vogel terug en beginnen ze zeuren over een bijdrage voor de foto. We zeggen dat we er niet omgevraagd hadden en negeren ze verder en lopen weg.
Kwart over drie komen we bij Trinidad aan. Het was vroeger een rijke stad, maar is wat in verval geraakt toen de handel in suikerriet terugliep. De straten zijn gemaakt van allerlei stenen. De schepen konden vroeger niet leeg varen en de stenen zijn meegenomen als ballast. Het was alleen fijn geweest als ze ook een stratenmaker hadden meegestuurd. We moeten een stukje lopen naar het centrum over de slechte stenen en het is ook wat heuvelachtig. Degene die niet mee willen kunnen in het park bij de bus blijven wachten. Janneke overweegt dit tot ze een bicitaxi ziet. Er is geen bestuurder maar ze blijft er bijstaan voordat iemand hem inpikt. Alexis gaat opzoek naar de bestuurder en die wordt iets later gevonden. Door de slechte weg en heuvelop gaat het fietsen net zo snel als lopen, maar Janneke komt er zo ook. We gaan eerst allemaal naar een huis waar ze onofficieel sigaren verkopen. De groep is al binnen als wij aankomen. Er wordt in code op de deur geklopt en deze gaat van slot. We kunnen de slaapkamer in. Het hele bed ligt bezaaid met sigarendozen. Een golfgenoot van Leo had gevraagd of we sigaren voor hem mee wilden nemen. Het moesten “Robusto” zijn en niet meer dan een paar euro per stuk kosten. Ze hadden alleen een doos van 25 sigaren en die was 150 CUC (oftewel 150 US dollar). Dat is 6 CUC per stuk. We wisten de prijs niet meer precies dus we hebben even snel naar huis gebeld. Dat kon nog wel want het was iets voor tien uur ’s avonds in Nederland. Leo vond dit te duur. Toen de mannen door hadden dat de man aan de andere kant van de telefoon het voor het zeggen had, verlaagde ze de prijs naar 120 CUC, nog steeds bijna 5 CUC per stuk. We besloten om het niet te doen, want we weten ook niet of de golfgenoot van Leo er wel 25 wil hebben. We verlaten zonder sigaren de slaapkamer en lopen verder Trinidad in. De weg naar het huis is een smal straatje dat volstaat met stalletjes. Janneke krijgt bij elk stalletje wel een aanbod voor haar aapje aan het tas, maar ze slaat ze allemaal af. Het aapje hoort bij de tas.
Na een rondje gemaakt te hebben en een foto gemaakt te hebben die gelijk is aan de afbeelding op het kwartje besluiten we iets te gaan drinken. Bij een restaurant staan er drie blikjes uitgestald, Coca cola, Sprite en Fanta. Daar gaan we heen. We bestellen allebei een Coca Cola voor 1,50 CUC (TuKola is 1 CUC) en dit smaakt toch beter dan TuKola. We zijn de enige op het terras en er wordt direct een band gevormd. Er is veel belangstelling vanaf de straat, de ene na andere toerist neemt foto’s, maar ze zien alleen de hun ruggen, want ze staan echt naar ons gericht. Na een aantal nummers stoppen ze ermee en komen ze langs met het welbekende mandje, we geven ze 3 CUC en daar zijn ze tevreden mee.
Janneke had om kwart over vijf met haar bicitaxi afgesproken, maar we zijn 20 minuten te vroeg. De bicitaxi is er ook, dus we kunnen terug. We wachten in het park bij de bus op de rest en dan rijden we door naar het hotel. We verblijven in een all-inclusive resort. We zijn benieuwd.
Om acht uur gaan we eten, precies op tijd, want iets later stroomt het vol met Cubanen. Het is zo vol dat ze bij de deur moeten wachten tot er een tafel vrij is. Het buffet is erg druk en er wordt veel voor gepiept en geduwd. Het eten is redelijk smakelijk. De hoeveelheden eten die op de borden achterblijft en wordt weggegooid is echt schandalig.
Na het eten gaat Jantien onder douche en doet gelijk de was. We hangen de was op in de kast en zullen het morgen wel buiten hangen. We houden we de airco aan zolang we liggen te lezen, maar daarna gaat het uit. Jantien ligt precies in de koude stroom en de airco is niet te stellen. Hard, medium of zacht, 16 of 30 graden het maakt niets uit.

We staan om 7 uur op en volgen het vertrouwde ritueel van het inpakken van de tassen. Bij het ontbijt staat er geen boter, terwijl er gisteren een schaal vol stond. We vragen of er nog boter is en “nee helaas” zegt de kok, “maar wel mayonaise”. Nu snappen we waren ze soms mayonaise bij het ontbijt hebben, dat is de vervanger van boter.
Er lopen voor de huisjes al wat mannen rond die de tassen willen dragen en daar maken we graag gebruik van. Het zijn een hoop trappen en als de stenen nog nat zijn, zijn ze erg glad.
We moeten eerst weer over dat slechte stuk weg, maar als we eenmaal in het dorpje zijn is de weg weer normaal.
Rond elf uur stoppen we in Bayamo, de hoofdstad van de provincie Granma. We gaan eerst naar een soort café, waar ook een band staat. Ze zingen wat liedjes voor ons en wel moeten bij de helft meedoen en dansen. We maken onze reputatie als aritmisch volk volkomen waar. Na een paar nummers verkopen ze hun cd. Als een man de cd koopt krijgt hij een kus van de enige vrouw in de band en als een vrouw een cd koopt krijgt zij een kus van de macho van de band. Hij heeft een zonnebril op en zijn haar helemaal in het vet en een T-shirt aan dat op zijn minst een maat te klein is. Janneke koopt een cd, want dan heeft ze achtergrondmuziek voor de video van de reis. Met veel show komt de macho Janneke drie kussen geven. Hij gaf er eerst twee, maar de vrouw met de cd’s herinnerde hem eraan dat Nederlanders drie zoenen geven.
We bestellen twee broodje bij het restaurant ernaast voor over een half uur en lopen naar het plein. Jantien voelt zich niet zo goed en we besluiten op het plein te blijven zitten en wat rond te kijken. Je hoeft in Cuba niet bang te zijn dat je er niet modieus uitziet want hier kan alles. Kleding die groot, te klein is of hele felle kleuren. Je kan ook gewoon met je krulspelden nog in over straat, geen probleem.
Om kwart over twaalf moeten de mensen die een sandwich besteld hadden in het restaurant zijn, want dan zouden ze allemaal klaar zijn. We hadden ons eten ook binnen vijf minuten. Het was alleen erg veel. Een sandwich betekende twee witte bollen belegd met kaas en/of ham, tonijn of kip. De broodje zijn hier ook altijd heel vet, geen idee wat ze erop smeren. Joniek was ook bij ons aan tafel komen zitten, maar had geen lunch besteld. Ze heeft gelukkig de helft van Jantien haar lunch opgegeten, anders had er wel heel veel terug gegaan.
We rijden door en komen rond half vijf aan in Camagüey. Vlak voor we bij het hotel waren ziet Jantien een auto met een groen nummerbord. Zodra de tassen in de kamer liggen gaat ze eropuit om het groene nummerbord te fotograferen. Aan het eind van het jaar zijn alle oude gekleurde nummerborden namelijk ingeruild voor nieuwe witte met of zonder blauwe streep. Al die oude kleuren betekenen iets en we proberen zoveel mogelijk kleuren te fotograferen. We hebben al een rode, blauwe, bruine en nu een groene. We hebben onderweg ook oranje en een gele gezien, maar het is niet gelukt om die op de foto te krijgen.
Om zes uur verzamelen we weer en gaan we per twee in een bicitaxi, dat is een fietstaxi waar twee personen in kunnen. Camagüey is een groot doolhof. Dit is bewust zo gedaan dat de zeerovers er de weg in kwijtraakten en zo door de lokale bevolking konden worden gepakt. We hebben al heel snel geen idee meer waar we zijn, de straten zijn niet recht en ook nog heuvelachtig. We stoppen meerdere keren en krijgen dan wat uitleg over wat er te zien is. Na ruim een uur zijn we bij het restaurant. We betalen 10 CUC (5 CUC pp was afgesproken) aan onze bestuurder maar die kijkt er nogal vies naar. De man die als gids fungeerde ziet dat en roept iets in de trant van “dat klopt voor twee personen”. Daarna neemt onze bestuurder het geld pas aan en zegt hij “thank you”. Bij anderen werd er ook om meer geld gevraagd.
Als we het restaurant binnen komen wordt er een bel geluid. Dat is een traditie bij het verwelkomen van gasten. We nemen allemaal de lokale specialiteit, rundvlees met bacon. Het klinkt misschien niet zo lekker, maar dat was het wel. Alexis zit aan onze kant van de tafel en er ontdekken wat reisgenoten dat hij gewoon Nederlands verstaat en ook redelijk spreekt. Hij heeft bijvoorbeeld “de gelukkige huisvrouw” in het Nederlands gelezen. Hij kijkt ook graag naar Nederlandse films, maar die zijn slecht te krijgen in Cuba. Alexis wil zijn Nederlands best oefenen, maar hij zegt dat Nederlanders altijd direct Engels tegen hem praten, dus spreken we af dat we vanavond alleen Nederlands spreken. Iets wat nog tegenvalt, want om de zoveel minuten begint er weer iemand in het Engels.
Na het eten gaat de groep teruglopen maar wij gaan met Fred met de bus met Danilo. We zijn okm kwart voor tien in het hotel en de groep komt pas een halfuur later.
Terwijl Jantien rustig op haar bed ligt te lezen hoort ze ineens een hoop herrie. Janneke is de boel aan het verbouwen. Ze schuift haar bed een meter richting de deur zodat ze niet meer onder de airco ligt. Ze heeft heerlijk geslapen niet onder de koude lucht van de airco liggend.

We staan om 7.30 op en gaan zo’n drie kwartier later ontbijten. Het ontbijt is niet zo uitgebreid als het vorige hotel, maar er is voldoende keus. Om 9 uur moeten iedereen die wil wandelen klaar staan. Jantien weet het nog niet en besluit uiteindelijk niet mee te gaan. Er is namelijk alleen een lange wandeling van een paar uur en daar heeft ze geen zin in. Ongeveer de helft van de groep gaat wandelen en de andere helft blijft bij het hotel. Hier is het trouwens ook mooi, want de gebouwen zijn omringd met moeten bomen, planten en bloemen.
Om 11 uur gaat Janneke naar haar massage die we bij aankomst gisteren hadden afgesproken. Jantien blijft op de kamer om verder te gaan met de was. We hebben een balkon waar we een waslijn hebben gespannen waar de was mooi kan drogen. Het water is wel een beetje bruin, maar ruikt verder niet, dus het zal wel goed zijn. We hebben niets anders. Iets na elf uur begint het weer te regenen, maar dat houdt gelukkig binnen een kwartier weer op. Gelukkig heeft het balkon een groot afdak, dus de was kan gewoon blijven hangen.
Na een uur komt Janneke terug van de massage, helemaal los gekneed. Het deed soms wel een beetje pijn, maar ze was wel blij met haar massage. Om half twee gaan we naar het restaurant om wat te eten. De ober stelt zelf onze drankjes voor, net als gisterenavond. Gisterenmiddag hadden we een limoenlimonade (een soort Sprite) en een sinas besteld. De meesten bestellen of bier of cola, dus we vallen op met zo’n bestelling. Je hebt hier weinig keuze qua drank. Er zijn twee soorten bier, de Cubaanse cola, sinas of sprite of water. Je merkt zo, zij het op kleine schaal, wat het handelsembargo inhoudt. Er is trouwens wel een heel assortiment aan rum te krijgen, maar daar zitten wij niet zo op te wachten.
Na het eten vraagt Annemarie aan Jantien of ze zin heeft om te gaan wandelen, want ze willen naar het dorpje lopen, zo’n 3 kilometer terug. Dat lijkt haar wel wat, dus iets later vertrekken Lianne, Annemarie, Joniek en Jantien naar het dorpje. Je kan nu goed zien hoe slecht de weg is. Het was ooit een geasfalteerde weg, maar die is al een aantal jaren in verval. De weg zit vol gaten en is soort niet meer dan een grindpad. Daarnaast is het best heuvelachtig en staan er grote plassen op de weg.
Na zo’n driekwartier komen we aan in het dorpje. Joniek en Annemarie liepen vooruit en geven aan alle kinderen die ze zien een ballon. Lianne vroeg zich af of wij aan een ballonenspeurtocht meededen om Joniek en Annemarie te vinden.
We komen aan bij een pleintje en gaan daar even zitten. ’s Ochtends waren anderen van de groep naar het dorpje gelopen en die hadden een taxi teruggenomen. Dat leek ons ook wel wat. We zaten langs de weg en keken of we een goede lift konden vinden. Er kwam van alles langs, mensen te paard, een tractor die hele zwarte rookwolken uitstootte, een soort monster legertruck en op den duur de alom bekende oldtimer. Toen die langs reed zwaaide Joniek naar de bestuurder. De auto stopte zo’n 100 meter verder en na een halve minuut kwam die in z’n achteruit de heuvel weer op. Joniek vroeg of hij ons vieren naar het hotel kon brengen en dat was geen probleem. Het was een echte klassieker, een Ford uit 1956, maar wel met een moderne geluidsinstallatie. We moesten met z’n vieren op de achterbank, want zijn vriend zat op de bijrijdersstoel. Het was behoorlijk krap, maar we pasten erin. Nu gingen we met die oldtimer die verschrikkelijk weg terug. De auto kraakte en piepte en we waren wel een beetje bang dat de achteras zou breken of iets dergelijks. Maar in een kwartier waren we terug bij het hotel. We hebben ze bedankt met een pakje sigaretten van Annemarie. De sigaret was al opgestoken voor hij weer wegreed.
Om half acht gingen we weer naar het restaurant om te eten. Ook dit was weer erg goed. We hadden de grootste lol aan tafel en de muziekkanten hadden er ook zin in. Op den duur waren er zelfs twee koks aan het meedansen met de muziek. Als toetje waren de grapefruitschillen van gisteren in kleine stukjes gesneden, zodat het er wat smakelijker uitzag. De meesten van onze groep lieten dit toch maar staan.
Na het eten zijn we deze keer niet blijven hangen en rond negen uur naar de kamer gegaan om wat te lezen en de weblog te schrijven.

We staan om 7 uur op en pakken alles rustig in. Als we aan het ontbijt zitten komt Lianne binnen. Ze wordt direct door iedereen gefeliciteerd en de groep zingt haar toe.
Om 9 uur vertrekken we in een bus versierd met ballonnen. Als we net op weg zijn zingen we nog een keer voor Lianne.
We rijden eerst langs El Cobre, hier staat een erg belangrijke basiliek, basilica de Nuestra Señora del Cobre. Hier wordt La Virgin de la Caridad (Maagd van de barmhartigheid) bewaard, bijnaam Cachita. Volgens de legende is het beeld ontdekt in 1612 door drie vissers, de drie Juans, die overvallen waren door een hevige storm. Ze zagen het beeld op een plank langsdrijven. Ze vissers vreesden voor hun leven en haalden het beeldje uit het water en op de plank stond “Ik ben de Maagd van de barmhartigheid”. Toen ze de storm hadden overleefd geloofden ze dat er een wonder was geschiet en zo was de legende geboren.
Op de weg naar de basiliek worden zonnebloemen en mini Cachita’s verkocht. We stoppen even bij een kraampje omdat de chauffeur zonnebloemen wil kopen. Iets later stoppen we weer voor een foto van de basiliek. Volgens Alexis is dit een goede plek om een foto te nemen en alle elektriciteitsdraden in beeld die moeten we maar weg photoshoppen. Bij deze stop is ook een kraampje en een aantal reisgenoten, waaronder wij, komen ook zonnebloemen. Blijkbaar houdt de Maagd van geel en daarom verkopen ze zonnebloemen.
Als we aankomen bij de kerk is het druk en de kerk zit vol. Er is een dienst aan de gang, maar we mogen gewoon naar binnen. Je mag ook foto’s maken, geen probleem, alleen moet je dat wel vanaf de ingang doen. Er is een doopceremonie aan de gang, een voor een worden de kinderen en hun ouders naar voren geroepen. Wij lopen naar de voorkant van de kerk waar een heleboel emmers staan. De meeste zijn al gevuld met bloemen, maar de onze kunnen er nog makkelijk blij.
We gaan nu op weg naar Sierra Maestra. Dit is een plek die door weinig toeristen wordt bezocht en ligt in de hoogste bergketen van Cuba. We komen rond half een aan. We kunnen nog niet op onze kamers, dus gaan we met z’n allen naar het restaurant. Het hotel is tegen een helling gebouwd en bestaat uit verschillende gebouwen. In het restaurant haalt Alexis een taart tevoorschijn die Lianne mag aansnijden. Nadat de taart verdeeld is krijgt ze als cadeau twee sambaballen. Er komt ook een man met een gitaar en Lianne moet mee doen met zijn lied. Daarna zet hij Happy Birthday in en zingen we voor de derde keer Lianne toe.
We bestellen wat de eten en na het eten gaan de meesten wandelen naar de rivier. Wij besluiten bij het hotel te blijven. Zoals Jantien zei “Ik ga eens vakantie houden”. Dat doet ze ook en heeft nu haar boek uitgelezen. We hebben een mooie kamer met een balkon. Na een paar uur begint het te regenen met later ook onweer. Die buien zijn eigenlijk niet zo onverwacht als je de omgeving ziet. Het is hier helemaal groen met bomen en planten overal.
Om half zeven gaan we eten. Het eten is hier inclusief. Er is een klein buffet, maar het smaakt erg goed. Na het eten kan je als toetje wat fruit en/of rijstepap pakken. Er zijn ook een soort lappen in de kleur van stoofperen. Jantien probeert een klein stukje, maar daar heeft ze direct spijt van. Het is redelijk taai en heel vies. Later hoort ze iemand zeggen dat het de schil van een grapefruit is. Dat zou zo maar kunnen, want het was inderdaad bitter.
Na het eten blijft iedereen hangen. Alexis leert een aantal mensen dominospelen op zijn Cubaans. Anderen gaan poolen. Dat valt best wel tegen, want een keu is nogal krom, dus als je die verkeerd vasthoudt krijgt de bal ineens een afwijking. Jantien speelt een spelletje samen met Naomi tegen Lianne en Thomas. Daarna spelen Jantien en Lianne tegen elkaar. Dit gaat niet zo goed. Ook al proberen we het serieus na ieder tien beurten is er nog steeds geen bal in. We besluiten alle regels overboord te gooien en elke bal goed te keuren. We letten dus niet meer op halve, hele of de zwarte bal. Het spel slaat nergens op, maar we hebben de grootste lol. Tegen elf uur gaat iedereen naar bed.