De wekker gaat om 6 uur. Janneke blijft liggen en Jantien kleed zich snel aan. Zij gaat vandaag een wandeling maken in het park Horton Plains. Hier kan je mooie verzichten zien, maar ook een waterval en hopelijk wat dieren. Een bekende plek is “World’s End”. Een diepe afgrond van 870 meter met een mooi uitzicht. Het park zelf ligt op een plateau van 2100 meter hoog, zodra het vooral een vlakke wandeling wordt.
Om 6.30 staat Jantien bij de receptie als Chami aankomt. We nemen onze ontbijtboxen mee. Er is iets niet helemaal goed gegaan, want ze hebben er ook een voor Janneke.
Het is ruim een uur rijden. De hele weg is het al druilerig weer met mist en miezerregen. Vlak voor we bij de ingang van het park zijn stopt een tegemoetkomende auto en doet zijn raam open. Chami doet hetzelfde. De andere chauffeur vertelt dat het druk is bij de ingang. Drukte is niet zo erg. Het is een groot park, dat zal wel loslopen. Het weer is een veel groter probleem. Als we boven zijn is het zicht krap 100 meter en er is geen wind. We zitten op ruim 2000 meter en het ziet er niet uit dat het snel beter wordt. Chami gaat het vragen aan de mensen van het park en die hebben ook geen hoop op een snelle verbetering. Chami vraagt wat Jantien wil. We kunnen gewoon naar binnen, maar de verzichten zijn niet te zien en de dieren zeer waarschijnlijk ook niet. Verder is het zo’n 16 graden en vanwege de mist klammig. Chami zegt wel dat hij niet het hele bedrag kan retourneren, want hij heeft natuurlijk wel getankt en we zijn er heen gereden. Maakt niet uit. We gaan terug.
Om negen uur zijn we onverrichte zaken weer bij het hotel. Janneke is net op weg naar het ontbijt. Ze is een half uurtje geleden door de receptie gebeld dat ze nog moet komen ontbijten.
Om tien uur is Chami er weer, hij brengt ons naar Nuwara Eliya. Dat is ook de plaats van ons hotel, maar het centrum is toch wel 10 minuten rijden. Het plaatsje is rond een meer gebouwd en wij zitten aan de andere van het meer dan het centrum. Nuwara Eliya wordt “little England” genoemd, omdat het zo’n koloniale uitstraling heeft??? Wij zien het niet zo. Ja, er zijn wat gebouwen, zoals het postkantoor, dat duidelijk door Europeanen gebouwd is, maar verder vinden we het hier helemaal passen.
We lopen een rondje in het centrum wat niet zo groot is. We lopen ook over de markt, waar veel voor ons normale groente te krijgen zijn, zoals andijvie, bloemkool, winterpeen, tomaten, sperziebonen. Voor we terug naar de auto gaan, kopen we nog wat sap, yoghurtdrank en plaatselijk gemaakte jelly met yoghurt.
Terug in het hotel doen we niet zo veel meer. De ansichtkaarten die we al een week hebben worden wel geschreven. Elk hotel tot nu toe heeft een postservice, maar dit hotel is door zijn postzegels heen. Nou ja, een dag later opsturen kan ook geen kwaad.

We hebben vanochtend alle tijd, want Chami komt pas om 11 uur. Twee dagen geleden was het nog onzeker of we wel met de trein konden, want onze tickets waren er niet toen we ze op kwamen halen. Chami heeft toen het reisbureau gebeld en die zouden het regelen. Gisterenavond kregen we een sms van Chami dat het gelukt was en dat hij ons om 11 uur kwam halen.
Onze tassen gaan met Chami mee met de auto en wij gaan met alleen handbagage met de trein. Zodra we instappen zegt Chami dat hij nog iets voor ons heeft. Hij weet namelijk dat Jantien nog een wiskundeboek in het Singalees wilde en dat heeft hij voor haar gekocht. Super aardig. Nu heeft ze er wel twee, maar ze geeft er gewoon een aan haar vader.
We hadden verwacht dat we vanaf het station van Kandy zouden gaan, maar we rijden verder, namelijk naar Peradeniya. Kandy ligt op een zijspoor en lang niet alle treinen komen daar langs. We komen om 11.25 aan op het station. Onze trein gaat pas over een uur, maar Chami wilde geen risico nemen in het geval het verkeer tegen zit.
Het is een heel leuk stationnetje met het originele stationsgebouwtje aan de andere kant van het spoor. Het spoor is door de Britten aangelegd om de thee uit het gebergte naar de enige haven, Colombo, te transporteren. Momenteel wordt er ook aan het spoor gewerkt. Er zijn een hele hoop mannen op het spoor aan het hameren en zagen. Als er een trein komt doen ze even een stapje opzij. De treinen rijden hier ook niet hard gelukkig. Later zien we bordjes langs het spoor die 15 km/uur of zelf 8 km/uur aangeven.
Chami had al gezegd dat de treinen in Sri Lanka niet zo op tijd rijden en dat geldt ook voor onze trein. Ondertussen is het station volgelopen met toeristen. Als je in Sri Lanka bent hoort het erbij om dit stuk met de trein te doen. Ruim een uur later dan gepland komt onze trein het station binnenrijden. De trein is ontzettend lang en alleen het laatste stuk van de trein staat in het station. Wij moeten voorin zijn, in de tweede wagon. Chami loopt vooruit en wij doen ons best om erachter aan te komen. Janneke heeft er helemaal moeite mee. Ze wordt aan alle kanten opzij geduwd en ze loopt momenteel niet zo soepel. Gelukkig wordt het steeds rustiger naarmate we het begin van de trein naderen.
We zitten duidelijk in de 1e klas. Er is ook een 2e en 3e klas. We hebben aangewezen stoelen, 2A en 2B, dus vooraan, lekker onder de airco. Er is een airco aan het begin en aan het eind van de wagon en het hele plafond is verder voorzien van draaiende ventilatoren. Gedurende de reis zie je steeds meer mensen hun vest of trui aan trekken.
Kwart voor twee vertrekken we, een uur en 20 minuten later dan gepland. De trein komt met horten en stoten op gang. Het is echt een boemeltreintje dan langzaam de berg op worstelt. We zijn net onderweg als we allemaal een flesje water en een vochtig doekje krijgen aangeboden. Iets later krijgen we ook eten aangeboden. We zeggen dat we niets bestelt hebben, maar blijkbaar is het inclusief. Het is uiteraard wel heet, maar er is ook een hoop witte rijst om het een beetje te matigen. We zijn er wel verbaasd over, want Chami had nog gevraagd of we wel eten bij ons hadden, want dat zou er niet zijn op de trein. We denken nu dat we luxere tickets hebben gekregen van het reisbureau dan de bedoeling was, waarschijnlijk omdat de rest al vol was.
De trein schokt zo erg dat het niet aan te raden is om iets te gaan lezen, want iedereen wordt daar wel wagenziek van. Gelukkig is het uitzicht erg mooi. Wel een nadeel is dat we aan de linkerkant van de trein zitten en daar is vaak de berghelling. De mooie uitzichten zijn aan de rechterkant te zien.
Na twee uur begint het te regenen en ineens voelt Jantien nattigheid. Het raam lekt en niet zo’n beetje ook. Als ze dat aangeeft wordt ze op een andere stoel gezet. Deze stoel was echter in het begin verlaten omdat de zitting los is. De man maakt de zitting en Jantien kan er zitten. Nu zit ze wel rechts, alleen nu zijn er teveel waterdruppels op het raam om een mooie foto te maken. Het uitzicht is wel zoals belooft, veel, heel veel theeplantages.
We krijgen ook nog een kop koffie of thee aangeboden. Het is zeker een luxe treinreis, alleen de wagon is wat versleten.
Na ruim 3,5 uur komen we aan in Nanu-Oya. Hier staat Chami al op ons te wachten. Hij was er al ruim een half uur. We lopen naar de auto, want we moeten nog zo’n 8 kilometer. Het is een stuk koeler dan in Kandy, maar we zitten ook op 1800 meter hoogte. Op weg naar Nuwara Eliya zien we ineens “Edinburgh” met grote witte letters in het landschap staat. Dit blijkt de naam van de plantage te zijn, dat zijn hier bijna allemaal Britse namen.
Nuwara Eliya wordt ook wel klein Engeland genoemd, omdat de stad door de Engelsen is gesticht en veel koloniale gebouwen heeft. Ook heeft het ook een echt Engels klimaat, regen en niet te warm.
Elke keer als we aankomen in een hotel krijgen we een glas verse fruitsap, hier krijgen we heel toepasselijk, thee. Al we de kamer zien, zijn we net in Engeland. Wat een verschrikkelijk lelijk tapijt. We hebben ook een kachel hier in plaats van een airco. We zijn van de Britse grandeur van het koloniale hotel in Kandy beland in Engelse kneuterigheid met bijpassend tapijt.
Om acht uur gaan we eten. Het is eigenlijk een te kleine zaal voor het aantal gasten. Alles staat wel erg dicht op elkaar. Gezien de entourage verwachten we wel “shepherd’s pie”, maar helaas. Ze hebben wel een poging gedaan voor Europese gerechten, zoals pasta en rundvleesstoofpot. Dit is echter helaas niet gelukt. Toch iets te veel aan de kruiden gezeten.

Vanochtend hebben we om 9 uur afgesproken met Chammi. We willen naar het centrum van Kandy. Eigenlijk is het een vrije dag, ook voor Kandy, maar toen we gisteren vroegen hoe we met een tuktuk naar de markt moesten, zei Chammi dat hij wel zou rijden. Het is niet zo heel erg ver, gisteren hebben we het natuurlijk gelopen, maar voor Janneke is het wel wat ver.
Chammi zet ons af aan het begin van de (winkel)straat. Kandy wordt beschouwd als (een van) de mooiste stad van Sri Lanka. Misschien een ander deel dan dit, want we vinden het helemaal niet zo mooi, maar vooral ontzettend druk. Er is niet normaal op de stoep te lopen, overal zijn mensen. De stoep is hier wel met een hek van de weg gescheiden. Het is gewoon te druk om zo maar ergens over te steken en nu worden de voetgangers gedwongen dat bij zebrapaden te doen. Bij deze zebrapaden staat politie om het verkeer te regelen.
Als eerste gaan we naar een boekenwinkel. Janneke spaart bijbels in verschillende alfabetten, Jantien wiskundeboeken. Jantien loopt een klein boekwinkeltje binnen en daar zijn drie vrouwen aan het werk. Ze vraagt om een wiskundeboek in het Singalees. Ze vinden het nogal een raar verzoek en weten niet zo goed welk boek ze nou wil hebben. Uiteindelijk krijgt ze er drie in handen, waarvan Jantien er een neemt. Het boek kost 300 roepies, nog geen 2 euro.
We lopen verder de straat af en komen rechts de mart tegen. Hier wordt vooral kleding verkocht, maar ook andere niet-eetbare dingen zoals speelgoed. Jantien wil wel een katoenen, loszittende broek kopen, waar heel veel mensen hier in lopen. Het is echter niet zo makkelijk. Ze hebben voornamelijk twee maten, medium of XXL. Medium is te klein en in XXL kan Jantien tot haar oksels optrekken. Het kost wat winkeltjes, maar uiteindelijk vinden we er twee. Er is een man, die ons van winkel naar winkel sleept om de juiste broek te vinden. Hij heeft zelf ook een winkel, maar verkoopt zijde, geen broeken. Hij vertelt dat hij de Nederlanders dankbaar is voor de hulp na de tsunami. Blijkbaar is ons geld hier goed terecht gekomen. Hij vertelt ons ook dat we naar de lokale kruidenmarkt moeten. Die is veel goedkoper dan als je iets bij de kruidentuin koopt. We hebben inderdaad gezien dat de prijzen bij de kruidentuin heel hoog zijn en wij willen wel naar de kruidenmarkt. De man wijst een beetje in de juiste richting, maar als Jantien vraagt waar het precies is, loopt hij met ons mee. Zodra we bij een stalletje staan loopt de man weer terug naar zijn eigen stalletje op de andere markt aan de andere kant van de weg.
De prijzen zijn inderdaad een stuk lager dan bij de kruidentuin, zo’n 3 keer goedkoper. We slaan kruiden voor Leonie in, thee en nog een speciale olie voor Peter. We kopen ook direct maar wat fruit bij de buurman. Dit is trouwens echt een markt voor de Sri Lankanen, je ziet er weinig buitenlanders. We zijn nu wel redelijk door ons geld heen. We lopen terug zoals we gekomen zijn en proberen geld te pinnen wat mislukt. Janneke gaat bij een KFC zitten met alle spullen en Jantien gaat op zoek naar een pinautomaat van de Commercial Bank. Hier lukt het pinnen namelijk wel.
In de buurt kan ze niets vinden, dus ze loopt terug naar de markt, hier moet ook ergens het station zijn en gisteren heeft ze daar een Commercial Bank gezien. Als iemand vraagt of ze een broek wil kopen, antwoord ze dat ze ook zoek is naar het station. Blijkbaar gaat ze verkeerd en wordt teruggestuurd. Nog geen 20 meter verder komt ze de man van daarnet tegen. Ze zegt dat ze op zoek is naar een ATM, maar wel van Commercial Bank. We gaan weer in de richting waar ze vandaan komt op weg naar een grote shopping mall. Hier zijn ook drie banken te vinden, waaronder de juiste. Zodra de bank in zicht is draait de man weer om en gaat terug naar zijn stalletje.
Na het pinnen, op weg naar Janneke, komt Jantien de man weer tegen. Hij informeert of het pinnen gelukt is en doet de groeten aan Janneke.
Bij de KFC vonden ze het blijkbaar niets dat Janneke alleen een yoghurtdrankje had en verder niets. Als Jantien terug is besluiten hier maar wat te eten, ook al is het net half twaalf geweest. De Sri Lankanen vinden dat blijkbaar een prima lunch tijd, want de zaak zit helemaal vol.
Na het eten lopen we via een tussendeur naar de supermarkt ernaast. Hier is van alles te krijgen, maar wij kopen alleen wat drinken en crackers.
Een tuktuk is zo gevonden en we rijden in een aantal minuten naar het hotel. Hier gaan we genieten van onze vrije dag. Janneke gaat lekker in bad, Jantien leest haar boek uit en werkt de weblog bij. Ook wassen we nog wat broeken, want alles wordt hier lekker stoffig van al dat zand.
Om vier uur gaat Jantien weer op pad. De e-reader van Janneke loopt steeds vast en ze gaat kijken of ze een goedkope e-reader kan vinden hier. Helaas is er geen goedkope e-reader, sterker nog er zijn helemaal geen e-readers. Een uur later is Jantien weer terug in het hotel en installeert nu maar een app op Janneke haar telefoon zodat ze toch nog kan lezen.
Bij het avondeten vanavond hebben ze “action stations”, dat betekent dat er op vijf plekken eten voor je wordt klaar gemaakt. We beginnen met een hopper. Dit wordt gemaakt in een pan in de vorm van een halve bol. Eerst wordt er een dun laagje deeg ingedaan en daarna wordt er een ei ingebakken. Je krijgt het als bakje op je bord geserveerd.
Ze hebben ook knakworstjes, naanbrood, mals gebakken rundvlees en je eigen salade wordt voor je klaargemaakt. De zaal hebben ze weer mooi aangekleed met een bouwwerk van groente in het midden en ook het brood is mooi gepresenteerd.

We hebben om 10 uur afgesproken. We gaan eerst naar een houtsnijwerkfabriek. Kandy is al eeuwen bekend om zijn houtsnijwerken. In de tempel zijn er ook veel te vinden. We krijgen uitleg over de soorten hout en hoe ze met een soort verschillende kleurstoffen kunnen maken. Hierna worden we alleen door een winkel geleid, waar ze toch vurig hopen dat we wat kopen. Er staat een houten tuktuk voor vijf keer de prijs die wij ervoor betaald hebben. Eerlijkheidshalve moet wel vermeld worden dat die van ons iets kleiner is.
Volgende stop, het edelstenenmuseum. Het museum is alleen op de 1e verdieping en Janneke heeft helaas weer last van haar knie. Gelukkig niet zo erg als op Schiphol, maar traplopen laat ze aan zich voorbij gaan.
Er zijn boven meerdere kamers uitgerust om film te kijken. Jantien wordt in haar eentje in een kamer gezet voor een film over het winnen van edelstenen. Tot haar verbazing is het een Nederlandse versie. Er wordt in 13 minuten het proces van het graven van een mijn tot het slijpen van stenen getoond. Er is ook een kamer nagebouwd als mijn. Deze is wel groter en breder dan op de film. Ze laten zien hoe je stenen slijpt en hoe de stenen in ringen worden gezet. Er is ook een ruimte waar allerlei stenen te bewonderen zijn.
Hierna gaat Jantien weer naar beneden waar Janneke in de showroom op haar wacht. Jantien kijkt even rond, maar geeft aan dat ze niets wil kopen en daar heeft de rondleider ook vrede mee.
We hebben nu eigenlijk nog een zijdefabriek op het programma staat, maar we vinden het goed zo.
We vragen of Chami of hij ons kan afzetten bij het restaurant waar Jantien gisteren pizza heeft gehaald. Het is maar 300 meter, maar de weg is zo vervelend. Chami wil in de auto op ons wachten en wij nodigen hem dan ook uit om mee te eten. Dat slaat hij in eerste instantie af, maar gaat toch mee. Jantien en Chami bestellen een pizza en Janneke nasi goreng. Wij leggen aan Chami uit dat het eten te gekruid is voor ons en hij zegt dat hij gekruid eten juist lekker vindt. Als we dan zeggen dat hij geen pizza had moeten nemen, zegt hij dat pizza het enige Europese eten is dat hij lekker vindt.
Na het eten gaan we terug naar de kamer voor twee uur. De bruiloft die nog steeds bezig is geeft enorm veel geluidsoverlast. We hopen dat dit niet tot ’s nachts door gaat. Gelukkig niet. Als we om drie uur weer beneden zijn staan alle bruiloftsgasten er ook. Er is een meisje met een bloemenkrans in haar haar en bloemen op haar jurk. Prachtig. Als  Jantien vraagt om van een aantal vrouwen in prachtige sari’s een foto te maken, gaan ze er helemaal voor staan. De foto is nog niet genomen of een van de mannen doet zijn arm om Jantien haar nek en maakt mijn zijn telefoon een selfie. Ja als je foto’s van hen maakt, worden er ook foto’s van jou gemaakt.
We gaan met de auto op weg naar de tempel van de tand. Hier ligt een tand van Boeddha, overgekomen uit India. De tand heeft ook in de oude koningsstede Anuradhapura en Polonnaruwa gelegen. Helaas mogen we vanwege een festival, wat van 8 tot 18 augustus duurt, niet verder met de auto en mogen ook nergens parkeren. We rijden daarom weer naar hotel om de auto te parkeren. Chami regelt een tuktuk en we gaan weer richting tempel. Bij het eerste checkpunt worden we tegen gehouden. Als Chami op Janneke en haar stok wijst mogen we toch door. We rijden nu tot de security check. We moeten de inhoud van onze tassen laten zien en dan kunnen we weer verder. We geven onze schoenen af bij een kantoortje dat er speciaal voor toeristen staat. De Sri Lankanen laten hun schoenen gewoon ergens achter.
Het is druk in de tempel van de tand. Er is een museum waar ze het verhaal van de tand in schilderijen laten zien. We kunnen alleen niet alles zien, want het achterste gedeelte is afgezet en daar zitten mannen tussen enorme kleden. Dit zijn de kleden die de olifanten ’s avonds dragen in de processie. Elke dag van het festival wordt er een processie gehouden. De eerste vijf dagen met “maar” 30  à 40 olifanten, daarna met zo’n 75.
De tand wordt, zoals ook in de andere steden, op de 1e verdieping bewaard. Op die verdieping zitten allemaal mensen tegen de muur en zingen gezamenlijk een gebed. Van de tand is niets te zien. Er hangt een foto met daarop een soort gouden ei waar de tand in zit. Dit “ei” ligt weer achter gesloten deuren. De deuren kunnen we wel zien. Voor de deuren staat een lange tafel met heel veel bloemen, allemaal offers.
Om half vijf gaan we, iets naast de tempel, naar een culture dansshow. Zodra we zitten begint het al. We zitten in het midden op de achterste rij. We kunnen wel iets dichterbij, maar nu kan Jantien gaan staan zonder iemand te hinderen. Er zit een aardig tempo in, zodat het niet gaat vervelen. Aan het eind komen alle dansers en drummers op het podium. Een groep Chinezen is bang dat ze moeten wachten bij het weggaan, dus gaan ze nu al weg, zich een weg door de zittende menigte banend. Als de show echt afgelopen is worden we allemaal naar voren geroepen. Ze gaan nu over vuur lopen. Dat missen de Chinezen nu.
Er zijn twee mannen die eerst met een fakkel langs hun lichaam gaan en vervolgens in hun mond doen. Dan wordt er een brancard met hele kolen binnen gedragen. Eerst lopen ze over de kolen, later wordt het echt vuur. Het lijkt de mannen niets te doen. We gaan daarna weer naar het hotel.
Om zeven uur heeft Jantien met Chami afgesproken om naar de processie te gaan kijken. Je kan ook een stoel reserveren, maar dat kost 8000 RS (50 euro). Eerst moeten we weer door de security check. Dit keer wordt iedereen ook gefouilleerd. We wringen ons door de mensenmassa naar een iets rustiger stuk. Chami vindt een mooie plek, vindt hij, maar dan gaat hij wel voor anderen staan die ook klagen. Jantien besluit te gaan zitten voor die groep. Veel zie je niet, maar als je op de knieën gaat zitten, gaat het best goed. Na een tijdje gooit Chami iets op haar rug en gebaart dat ze bij hem moet komen staan. Hij heeft ondertussen een plekje verovert. Staan is toch beter dan op je knieën. Er komen eerst jongleurs die met brandende fakkels zwaaien en gooien. Dan een drumband, een dansgroep en dan een olifant met een verlicht pak aan. Dan komen er weer drums of fluiten, een dansgroep en weer een olifant. Dit blijft zich herhalen. Het is prachtig, maar na een uur vindt Jantien het wel genoeg. In de tussentijd heeft Janneke de mannen hockeywedstrijd Nederland – India gekeken.
Om half negen gaan we eten in de eetzaal. De meeste gasten zijn al geweest, maar er is nog keuze genoeg. Het wordt aardappelgratin met gestoomde groente.

We hebben om 8.30 afgesproken met Chami. Dit keer hebben we wel tijd voor het ontbijt en dat is goed geregeld hier. Het vervelende is alleen dat het een ander gebouw is en een gedeelte van de weg is een grindpad wat niet heel prettig loopt.
We hebben afgesproken dat Jantien naar de receptie loopt en Janneke achterblijft bij de koffers. Jantien zal dan aan de receptie het busje vragen de tassen op te hangen. Als Jantien de deur open doet wordt er net iets met het busje afgeleverd bij de kamer boven ons. Jantien vraagt direct of ze onze tassen mee kunnen nemen en dat is goed. Wel parkeren ze eerst het busje iets verderop om het vervolgens weer te gebruiken voor onze tassen. Wij lopen in de tussentijd naar de receptie. Hier betalen we de massage en drankjes en dan moeten we nog even wachten op onze tassen, maar gelukkig niet lang.
Rond half tien komen we aan in Dambulla. Hier zijn vijf grotten met Boeddha’s. Janneke loopt mee tot de ingang en gaat dan op het terras zitten. Bij de ingang is al een hele grote gouden Boeddha te zien op het museum. Voor de grotten moeten we, Jantien en Chami, helaas weer trappen lopen. Halverwege kan je kiezen of de weg of nog meer trappen. Normaalgesproken is Jantien meer van de weg dan van een trap, maar haar kuiten protesteren zo dat ze vrijwillig voor nog meer trappen kiest.
Onderweg komen we nog wat apen tegen. Ze hebben ook kleintjes. Helaas zijn er van die vervelende toeristen die het nodig vinden om een klein aapje te aaien. De grote apen komen er dan ook gelijk op af: Afblijven.
In de eerste grot ligt een Boeddha. Veel meer ruimte dan de liggende Boeddha is er niet. Het is ontzettend claustrofobisch en benauwd met alle mensen die zich de grot in duwen. Dit is de eerste grot dus iedereen is heel enthousiast, maar we zijn blij als we eruit zijn. De tweede grot is de grootste van de vijf. Hier staan heel veel Boeddha’s langs de rand van de grot. Het plafond is ook helemaal beschilderd. Hoewel het fresco’s zijn flitst iedereen erop los en aangezien het mag doet Jantien uiteindelijk ook mee. Ineens is duidelijk hoe de ansichtkaarten zo kleurig zijn, gewoon flitsen.
Geen idee of de grotten vochtig zijn of dat het het gebrek aan wind is, maar het zweet staat op je rug. Het is wel kouder dan buiten en het is 30 graden in de grotten. Buiten voelt alleen vanwege de wind toch fijner.
Rond half elf gaan we weer naar beneden, nu via de weg. Er komt een man met kettingen naast Jantien lopen. Hij verkoopt kettingen met maanstenen. Eerst is een ketting 1000 RS, iets later zijn 2 kettingen 1000 RS (6,20 euro), weer iets later twee kettingen met een maansteen en een ketting met een olifant voor 1000 RS. Jantien hoeft ze niet perse en zegt, ”nee, dan wil ik drie kettingen met een maansteen voor 1000 RS” en ze loopt door. Iets later verschijnt de man aan de andere kant van haar en zegt “oké”, dus toen heeft ze drie kettingen gekocht al lopend naar beneden.
Onderweg komt ze ook nog mango verkopers tegen. Het lijkt net friet zoals ze het verpakt hebben. Voor 100 RS (62 cent) wil ze wel een mango in stukjes. Lekker fris na zo’n klim.
Om half twaalf zijn we bij een kruidentuin. Hier krijgen we een rondleiding langs de geneeskrachtige planten. Na de rondleiding worden we in een klein open klaslokaal gezet. Janneke haar onderbenen worden gemasseerd en haar dikke voeten verdwijnen al sneeuw voor de zon. Jantien krijgt een mix van twee crèmes en olie op haar gezicht gesmeerd. Helaas is dit uren later nog steeds te voelen. Wel slim bedacht, want als je het wel wat vindt moet je drie producten kopen. Onze rondleider vindt dat we twee producten moeten kopen. De ene voor gewrichten en spierpijn (70 euro) en de andere et wondermiddel tegen overgewicht, kosten maar 150 euro. Als we dat toch een beetje veel vinden blijft de man maar aandringen dat we toch echt moeten afvallen en het toch echt moeten kopen. Als het al zou werken, zijn we er van overtuigd dat het al een miljardenindustrie zou zijn, dat product.
Onderweg stoppen we nog even voor een foto van een gouden Boeddha halverwege een berg. Boeddha’s bouw je blijkbaar hoog met veel trappen ernaartoe.
Iets voor een uur zijn we bij een batikfabriek. Als we zeggen dat we batik uit Indonesië kennen is Chami een beetje beledigd. Sri Lanka schijnt wereldberoemd te zijn voor zijn batik. Oeps, foutje.
Hoewel het lunchtijd is komt er bij elke stap in het proces iemand even terug van de lunch om het voor te doen. Erg informatief.
Nu door naar het hotel. We komen rond twee uur aan en helaas is onze kamer nog niet klaar. Een kwartier later mogen met een man mee naar onze kamer. Daar aangekomen is die toch niet klaar. We worden op balkon met uitzicht op het meer gezet, terwijl de kamer snel in orde wordt gemaakt. De kamer is gigantisch. Er staat een grote eiken houten kast bestaande uit drie delen, een bureau, een zithoek, een kaptafel en uiteraard twee bedden. Het hotel stamt uit de 17e eeuw en heeft duidelijk een koloniaal verleden. We voelen alsof we in een Engelse manor zijn.
Rond drie uur gaat Jantien even in de buurt kijken. Voor het hotel is een hele drukke weg met veel bochten. Ze hebben een mooie verhoogde stoep langs het meer gemaakt, helaas zijn alle gebouwen aan de andere kant van de weg. Je moet dus twee keer oversteken. Iets wat echt heel moeilijk is. Gelukkig komt er altijd wel een gaatje, maar dan is het toch rennen naar de overkant voor de zekerheid.
Jantien ziet een restaurant dat pizza schijnt te hebben. Ze hebben ook take-out, helemaal goed. Janneke voelt zich niet zo lekker en wil eigenlijk niet eten. Jantien neemt een pizza margarita en twee sprites mee naar het hotel. Een paar parten pizza willen er toch wel in bij Janneke.
Het avondeten is hier ook gescheiden in Europees en Sri Lankaans eten, heel fijn. Het is een mooi land met aardige mensen, maar dat eten is gewoon niet aan ons besteed.