Vandaag gaan we voor eerst een tocht maken die we niet terug hoeven te doen. We gaan met een busje de bergen in en lopen via het park terug naar het hotel. De groep is wat uitgedund, dus om 7.30 zitten we met z’n zevenen in het busje. We stappen uit bij een leuk pension waar de president van Argentinië wel eens komt. Het begin van het pad is niet zo moeilijk en als we een klein stroompje zijn overgestoken stoppen we even. Het blijkt dat Leonie erg achter loopt, haar enkel doet te veel pijn om door te lopen, dus wisselen Jantien en Leonie wat spullen uit en gaat de groep verder zonder Leonie. Leonie loopt terug naar het pension voor een lift. Terug lopen via de weg is namelijk ook niet alles, want het is 17 kilometer lopen. Dus bus zou om 10.00 uur gaan maar dat vinden de mensen in het pension te lang wachten, dus wordt er een andere lift geregeld. Iedereen vindt dat Leonie naar het ziekenhuis moet, dus wordt ze daar afgezet. Terwijl haar chauffeuse haar aanmeld gaat Leonie zitten, als niemand haar in de gaten heeft loopt ze het ziekenhuis uit naar het hotel twee straten verder. Ze vroeg nog wat ijs bij de receptie en gaat op bed liggen.

Jantien sjokt op dat moment achter de groep aan. De hele vakantie is al duidelijk dat het wandeltempo van Jantien op vlak terrein redelijk hoog ligt, maar zodra ze moet klimmen of dalen het een stuk langzamer gaat en dit stuk ging gestaag omhoog. Vandaag is het ook de enige dag met Patagonisch weer, volgens de gids, die we meemaken. Het is een beetje uitproberen wat je precies aan moet trekken. Alleen een shirt is te koud en een jas is te warm omdat die winddicht is, uiteindelijk werkt een trui het beste. Na ongeveer 2 uur komen we aan de voet van een klim. Daar zaten al twee andere van onze groep te wachten, zij zijn vanaf het hotel begonnen en lopen dus heen en weer. Na een vroeg lunch, het was nog geen 11 uur, gaan er 4 beginnen aan de klim, de anderen, waaronder Jantien besluiten naar het hotel te lopen.

Na anderhalf uur lopen komen we aan bij een meer waar de rest van de lunch gegeten wordt. Na een korte rustpauze begint Jantien aan de terugweg, de rest blijft nog even zitten. Op weg naar het hotel komt Jantien nog wat andere mensen van de groep tegen, zij hebben voor een rustig wandeldagje gekozen en een wandeling naar het meer en terug. Omdat Jantien het gisteren na de wandeling erg druk gehad heeft, heeft ze niet echt uit kunnen rusten, dus haar voeten en benen deden nog zeer na gisteren. Hiervoor werkt maar 1 medicijn en dat is muziek hard aan en lopen en zo is Jantien ook terug gelopen. Blik op oneindig, af en toe eens naar het uitzicht kijken, maar vooral lopen. In 50 minuten was Jantien beneden, wat behoorlijk snel is zeker voor Jantien die altijd langzaam daalt. Helaas eindigt het pad aan de andere kant van het dorp en moet je nog een kwartier lopen naar het hotel.

Met de mp3 speler nog steeds aan loopt Jantien langs het internetcafé, waar Leonie zit. Na 5 keer roepen hoort ze Leonie pas. Leonie is aan het msn-nen met thuis en tegelijk de web-log aan het bijwerken. Toen Leonie klaar was met internetten en Jantien haar schoenen had gewisseld zijn we in het cafeetje tegenover even wat gaan drinken. Jantien bestelde warme chocolade melk waar geen suiker in bleek te zitten. Leonie bestelde mate, de traditionele drank hier. Het is een soort thee gemaakt van cocabladeren. Ze zeggen dat je er high van wordt, maar aan Leonie was niets te merken. Mate wordt gedronken in een kalebas met een speciaal rietje. In de kalebas wordt de mate gedaan en je moet er steeds water bijschenken. In principe is het zo dat je de kalbas leeg drinkt en weer vult en hem dan doorgeeft aan de volgende. Jantien vond het echter niet lekker dus heeft Leonie een hele fluitketel mate gedronken. Omdat we in Argentinië zijn en dat bekend staat om zijn chocolade hebben we er een stuk chocoladetaart bij genomen. Het stuk was zo groot dat we het met z’n tweeën niet eens op kregen. Na de mate zijn we in de plaatselijke winkels opzoek gegaan naar mooie kalebassen om mee naar huis te nemen, maar die konden we helaas niet vinden.

’s Avonds zijn we met z’n zessen gaan eten in het restaurant wat gisteren vol zat. Eigenlijk wilde de meerderheid naar het restaurant van gisteren, maar Arjan en Martin wilde patat en dat hadden ze daar niet, uiteindelijk zat de een aan de pizza en de ander aan de pasta.

Om 9.00 uur gingen de supermarktjes open, dus kon iedereen snel z’n lunch kopen en om 9.30 gingen we op weg voor onze eerste wandeltocht in Argentinië. In het Nationale park is het verplicht voor commerciële groepen om een lokale gids mee te nemen, bij meer dan 10 personen moet je er zelfs twee hebben. Dus wij gingen onder leiding van twee gidsen op weg. Als je aan het lopen bent blijkt dat Argentinië alles toch een stuk beter georganiseerd heeft. Er stonden duidelijke bordjes langs de paden, terwijl er in Chili vaak alleen een pijl stond, als ie er al stond. Al snel viel de groep uit een in drie stukken. Voorop liepen 8 mensen waaronder Leonie achter de eerste gids aan, dan kreeg je Boris en Jantien en dan kreeg een tijd niets en achter aan liepen Koos en Johanna met een gids. Bij de eerste stop kwam alles weer bij elkaar. Het stuk erna was relatief vlak, dus hoefde Jantien eindelijk niet achteraan te lopen en liep ze zelfs vooraan met o.a. Leonie. Soms kwamen er wat paarden langs, soms als bagagevervoer en soms met toeristen erop. De paarden mogen dit jaar nog in het park over de paden lopen, maar volgend jaar niet meer. Ze maken namelijk te veel kapot. Na zo’n 3 1/2 uur kwamen we bij een meer. Aan de overkant van het meer zag je een gletsjer. Het was zo’n mooi plaatje dat het een schilderij leek. Op deze plek hebben we in de zon geluncht. Iedereen maakte van een paar stenen een lekker zitje en genoot in het zonnetje van de lunch.

Voor we weer terug gingen lopen werd er nog een groepsfoto gemaakt. Een veel betere plaats kon je eigenlijk niet vinden. Terug liepen we een iets andere route. Ook nu weer viel de groep behoorlijk uiteen. Jantien liep bij de voorste 5 en Leonie zat vast achter een langzame wandelgroep. Die groep was echter zo groot dat je ze niet kon passeren op het smalle pad. Toen die groep eindelijk pauze hield op dezelfde plek als waar de Jantien en de anderen ook zaten wilden Leonie eigenlijk in een keer doorlopen, zodat ze zeker niet weer achter die groep kwam. Ze is toch even gaan zitten en toen die grote groep aanstalten maakte om weg te gaan stonden onze groep massaal op om eerder te vertrekken. Leonie was zo blij dat ze nu door kon lopen dat ze iets te enthousiast de berg afhuppelde. Dit ging helaas niet goed en ze gleed weg, waardoor ze haar enkel verstuikte. Na een snelle observatie liep iedereen door en bleef Boris bij Leonie. Hij is met haar naar beneden gelopen. Als ze moesten dalen moest Leonie haar rugzak afgeven, zodat ze geen last zou hebben van dat extra gewicht.

Als je bij het hotel aan kwam zat Anna daar met een zak met Argentijnse chocolade, heerlijk. Iedereen zat lekker in het zonnetje bij te komen. Toen Leonie aankwam werd er direct ijs gehaald voor haar enkel. Jantien kreeg ook een blokje voor haar knie. Leonie is toen op haar bed gaan liggen om de enkel te laten rusten. Jantien had het toen even druk. Na het douchen moest er eerst lunch voor morgen gekocht worden en daarna moest ik het thuisfront even over onze belevenissen vertellen via internet. Via de ijssalon is Jantien naar Leonie gelopen om een van de twee ijsjes af te geven. Ze hebben hier namelijk heerlijk schepijs. Nadat het ijsje op was ging Jantien naar Fitz Roy Expeditions om een wandeling op de gletsjer te bespreken. Leonie had zoiets al eens in Canada gedaan, dus die hoefde niet. Tien minuten voor etenstijd was alles geregeld.

Het restaurant waar we wilde eten zat vol, dus moesten we iets anders verzinnen. We kwamen in een restaurant terecht met geweldig eten en waardeloze stoelen. In de reisboekjes stond dat ze hier een Nederlandse kok hadden en dat was te merken. Er was meer balans tussen vlees en groente. Dit is een van de beste restaurants tot nu toe.

Vandaag was het even zwaar, we moesten al weer vroeg opstaan want we moesten om 7:30 de bus hebben naar el Chalten. Iedereen was wel op tijd maar was niet echt goed aanspreekbaar. We werden eerst met een busje naar het station gebracht en daarna zijn we in de grote bus gestapt. Na een bus reis van 4 uur zijn we in el Chalten aangekomen. We hebben die middag samen met iedereen geluncht op het gras voor ons hotel in het zonnetje. ’s Middags hebben we weinig gedaan, Leonie is gaan rond lopen in het dorp en Jantien is gaan internetten en even gaan wassen. ’s Avonds zijn wij bij de plaatselijke pizzeria gaan eten en bijna iedereen had een pizza, maar Leonie had een steak. Deze was erg groot, maar met hulp van anderen heeft ze hem wel op. Leonie heeft haar eerste echt Argentijnse steak op. De pizza van Jantien was een minder groot succes. Ze had een pizza met champignons besteld alleen hebben ze in deze streken blijkbaar geen verse champignons. Op de pizza hadden ze de inhoud van een blikje champignons gegooid inclusief de zoute saus. De pizza smaakte alleen naar zout, je zag dat er ook wat anders op zat, maar dat was niet te proeven.

Vandaag gaan we naar de gletsjer met het vallende ijs. Dit een van de weinige, misschien de enige, gletsjer ter wereld die groeit i.p.v. smelt. Dit is de reden waarom we naar Patagonië zijn gegaan. Eerst moesten we 2 uur in de bus en tijdens de rit werd er van alles verteld, bijvoorbeeld dat in 5 jaar tijd het aantal inwoners van 3 duizend naar 12 duizend was gegroeid en dat ze verwachten over 10 jaar er 50 duizend te hebben. Deze stad draait op toerisme. De excursie is ook behoorlijk aan de prijs, maar als je er bent wil je het toch zien.

Bij de gletsjer aangekomen gingen we een wandeling maken van 2 km om zo op wat alternatievere plekken naar de gletsjer te kijken. Soms hoorde ja dat er ijs afviel, maar we zagen het niet. Het geluid is een ontzettend hard geraas. Alleen als je het geluid hoort ligt het ijs al in het water. Je kan namelijk niet dichterbij dan een halve kilometer komen.

Na een tijdje heeft Jantien vallend ijs gefilmd en Leonie een foto. Nu was het tijd om met een bootje de andere kant van de gletsjer te bekijken. Terwijl we zo’n 300 meter van de gletsjer af voeren viel er een enorm blok naar beneden. Leonie was op dat momenteel een van de weinige die met haar toestel klaar stond en heeft een hele mooie foto.

’s Avonds gingen we met z’n allen uit eten. Iedereen wilde een andere tijd, maar uiteindelijk zaten de meesten om half negen in het restaurant. We waren de eerste. We kregen twee tafels toegewezen, die we direct hebben omgebouwd tot een grote tafel. Je kon de hele avond eten halen, er werden steeds nieuwe hapjes bijgezet. Helaas was bijna alles koud. Omdat er in het restaurant niet werd afgeteld naar 12 uur, vierde elke tafel het nieuwe jaar op een ander moment. Onze groep vierde zelfs twee keer nieuwjaar omdat de horloges nogal van elkaar afweken. Marjon ging de fles met champagne openmaken. Ze had het papiertje en ijzer er al afgehaald toen ze een beetje dreigend naar Boris keek zo van “Oppassen of ik schiet jouw richting uit”. Zonder dat ze verder iets deed schoot de kurk van de fles recht op Boris z’n neus. De serveerster kwam direct met een zak ijs aan om op de neus te leggen.

Buiten werd het nieuwe jaar ook goed gevierd. Twee mannen hadden van een steekwagen een veilige lanceerplek gemaakt voor erg grote vuurpijlen. Die vuurpijlen zou je in Nederland niet legaal kunnen kopen. Ze maakten wel erg veel herrie bij het afsteken, maar ze waren heel erg mooi.

Omdat we dachten dat we gisteren te laat waren gingen we nu om 5 uur op om naar de zonsopgang te kijken. Dit keer werd het beloond. Behalve de mooie zonsopgang was vooral het snurkvrije geluid erg prettig.

Om tien uur gingen we in 2 busjes op weg naar Argentinië. Gelukkig was er geregeld dat we nu geen Katja als chauffeuse hadden. Op weg naar de grens zagen we nog een heleboel flamingo’s aan een meer. Vooral als ze vliegen is dit een fantastisch gezicht.

De grens ging redelijk soepel. Snel ons allerlaatste Chileense geld opgemaakt en in de rij bij de douane gaan staan. We kregen weer een stempel en we gingen op weg naar de Argentijnse douane die 8 kilometer verder zit. Daar aangekomen waren we de enige dus dat ging helemaal snel en weer een stempeltje gekregen.

Om een uur of 4 kwamen we aan in Calafate. Snel onze spullen in de kamer gegooid en het stadje in om Argentijnse pesos te pinnen. Het gepinde geld ging erg snel omdat je re veel souvenirs kan kopen. Ook heeft Jantien Calafate (is een bes) ijs en crème van de gletsjer (is blauw vanille ijs) gegeten.

Ons eigenlijke hotel was vol dus mochten we naar het gebouw erachter met internet op de kamer. ’s Avonds zijn we met een aantal uit eten geweest in een goed restaurant, bijna iedereen nam pasta. Jantien is voor het toetje naar het hotel gegaan omdat ze zo moe was.