Om half zes ging de wekker, want we gingen een poging doen de zonsopgang te filmen en te fotograferen. Met z’n drieën liepen we de heuvel naast de hostel op. Alles zag er best mooi uit, maar de torres (drie torens/bergen) werden niet door het rode licht gekleurd. Dus mogen we morgen weer.

Vandaag staat er weer een heen en terug wandeling op het programma. Jantien besloot niet te gaan haar knieën deden te veel pijn. Leonie ging wel maar keerde snel om omdat haar blaren haar het lopen op bergschoenen onmogelijk maakten. Leonie heeft vooral veel geslapen terwijl Jantien de was deed. Alles werd niet echt schoon, maar in ieder geval schoner dan het was.

’s Avonds zouden we om 8 uur eten, maar onze plek was al door anderen bezet dus moesten we nog eens 3 kwartier wachten. Om kwart voor negen hebben we zelf maar aan een groep Duitsers gevraagd of ze op wilden staan zodat wij konden eten. Zij waren allang klaar maar waren leuk aan het na tafelen.

Bij ons op de slaapzaal was nu een Amerikaan Roy gekomen. Het was een echte Amerikaan met mega bierbuik. Toen iedereen al op bed lag kwam hij binnen met een fles wijn en vroeg iemand ook wilde. Toen hij op zijn bed zat trok hij nog een fles open en bood ook deze aan ons aan. Toen hij genoeg had gedronken ging hij slapen. Hij snurkte zo hard dat je het 5 kamers verder kon horen. De rest van de kamer was wakker. Op zich was het best gezellig, samen klagen over die Amerikaan, maar het is niet goed voor je nachtrust.

Vandaag gaan we een dagtocht doen, dat betekent dat alles wat je heen loopt ook weer terug moet. De top schijnt heel mooi te zijn, maar voor bijna iedereen van onze groep onhaalbaar. Je moet dan in hoog tempo de berg op en af om alles in 1o uur te doen. We gaan namelijk om half zeven weer met de catamaran. Leonie loopt lekker met de groep mee en Jantien gelooft het wel en loopt er een heel stuk achteraan. Toen Jantien bovenaan een beklimming kwam bleek dat de reisleider een aanmoediging voor haar in het zand had geschreven. Er stond een hele grote 🙂 en “JT HUP”.
40 minuten later dan de rest kwam Jantien bij Camp Italiano. Bij Camp Italiano zaten twee anderen van de groep heerlijk bij een riviertje met een boek op schoot, dat leek Jantien ook wel wat en die is er naast gaan zitten.

Leonie is verder doorgelopen en heeft daardoor ook meer geklommen. Na een uur of zo kwam ze ook bij het riviertje aan. Leonie is toen ook met haar voeten in het ijskoude water gaan zitten. Jantien had toen genoeg gezeten en is terug gewandeld. Toen het hostel in zicht kwam had Leonie Jantien bijna ingehaald.

Toen was het wachten op half zeven. In de schaduw zag iedereen een beetje uit te hijgen. Na de catamaran werden we opgehaald door Katja, onze chauffeuse. Alle spullen gingen in de aanhanger en wij in het minibusjes wat precies het juiste aantal stoelen had. Tijdens de rit bleek dat Katja misschien wel de papieren had, maar niet de vaardigheid. Ze reed heel vaak in z’n drie de berg op en af. Op een redelijk steile helling kwamen we een tegenligger tegen en moest ze terugschakelen. Dat ging dus niet goed, het busje kwam niet meer vooruit en sloeg af. Je moet dan het busje iets laten terugzakken en dan kan je weer rijden. Ze probeerde dit een aantal keer, maar had ‘m niet in z’n 1 staan, dus lukte het niet. We moesten met z’n allen achterin gaan staan om goed druk op de achteras te kregen, maar dat lukte ook niet, na de zoveelste poging schaarde de aanhanger bijna en toen wilde iedereen eruit. De tegenligger en iemand die achter ons reed kwam ons helpen. De twee mannen hadden binnen 5 minuten de bus met aanhanger weer recht en we konden verder, deze man wist wel hoe je moest schakelen. De rest van de rit heeft de hele bus Katja vertelt in welke versnelling die moest staan. Ze wist niet dat je moet dalen in dezelfde versnelling als dat je stijgt. Toen we bij het begin van het park waren rook je de banden, die stonken verschrikkelijk van al het remmen.

Nu moesten we wachten op een busje van de hostel, want je moet een hele smalle brug over die Katja niet over durfde. Na ruim een half uur kwam er een busje met chauffeur met ervaring. Iedereen zat direct op z’n gemak.

Om half tien gingen we pas eten. We kregen smakeloze lauwe lasagne die je erg makkelijk naar binnen schoof. In het donker probeerde iedereen zijn slaapplaats klaar te maken, de lichten konden namelijk niet meer aan, het was te laat.

Om half zes was het voor Leonie tijd om op te staan. Ze wilde namelijk ook de zonsopgang fotograferen. Het is vroeg je bed uit, maar het is het waard. Na een voedzaam ontbijt was het tijd voor de ochtendwandeling. We gingen nog een stukje verder het park in richting gletsjer. Iedereen mocht zelf weten hoever die liep, want je moest ook alles weer teruglopen. Na een mooi uitzichtpunt op de gletsjer besloot Jantien om te keren. Leonie besloot iets later terug te gaan.

In de hut hebben we met z’n allen geluncht. Deze lunch is duidelijk gemaakt voor mensen die fysieke inspanning moeten leveren. We begonnen met pannenkoekenrollen gevuld met vis en groente en daarna kwam er goedgevulde soep. Daarnaast stond er ook brood op tafel.

Om half twee wilden wij samen met nog twee anderen al gaan beginnen aan de terugweg. We moesten namelijk het stuk dat we gisteren hadden gelopen weer terug naar onze bagage. Terwijl de rest even het eten liet zakken, gingen we met z’n vieren op weg. Al gauw liepen wij voorop en de andere twee waren niet meer te zien. We verwachten te worden ingehaald door de anderen bij een van de twee stevige klimmen. Na de eerste goede klim zagen we inderdaad Greet achter ons lopen die zich bij ons aansloot. De rest hebben we tijdens de tocht niet gezien. We hebben redelijk doorgelopen en geen lange stops gehouden. Elk half uur hielden we maximaal 10 minuten pauze om wat water te drinken. Het was een goede wandel dag. Als je stil stond was het best koud en had je wel een trui nodig. Als je liep was het in je T-shirt lekker. Af en toe kwamen er wat druppels naar beneden maar het heeft niet echt geregend. We waren van plan bij de “Condorrots” te rusten, dit is een rots waar we gisteren Condors gezien hadden, maar die zijn we helemaal voorbijgelopen. Na 3 uur en 3 kwartier stonden we bij de hostel waar onze bagage lag. De rest bleek iets verder achter te liggen dan we hadden gedacht. Zij dachten op hun beurt dat ze ons gemist hadden, want ook zij hadden verwacht ons in te halen.

’s Avonds hebben we lekker gegeten in een soort mensa-achtige eetzaal. ’s Nachts sliepen we weer op slaapzalen, maar nu waren er wel goede matrassen. Leonie is er weer ’s avonds en ’s ochtends uit geweest voor de zonsop- en ondergang. Slapen ging in deze slaapzaal echter minder goed, want er was een waar snurkconcert.

Vanochtend moesten we om 7.30 uur de bus hebben en de bus halte is 5 minuten lopen. Dus moesten we om 7.00 verzamelen voor de hostel om dan met z’n allen om 7.15 te vertrekken. Iedereen vond dit een beetje gek, maar tussen 7.00 en 7.15 stond iedereen met zijn tas klaar om 5 minuten te lopen. Toen de bus kwam mocht iedereen zelf een plekje uitzoeken, maar omdat we de eerste waren zat de hele groep bij elkaar. Toen de bus ging rijden bleek dat we eerst heel Punta Natales rond moesten om elke 5 minuten mensen op te pikken, we hadden dus ook bij ons hostel kunnen opstappen, al hadden we dan waarschijnlijk niet bij elkaar gezeten.

De busrit was niets bijzonders maar de wc in de bus wel. Andere reisgenoten kwamen al enthousiast van de wc, dus toen Jantien moest was ze benieuwd. De wc bevond zich achter in de bus en dat is toch het deel wat het meest hobbelt, zeker op de kiezelwegen waar we overheen reden. Asfaltwegen zie je hier heel weinig. De wc had gelukkig veel handsteunen om je aan vast te houden. De wc-bril zat met een veer aan de zijkant vast en is alleen naar beneden te krijgen door erop te gaan zitten. Het “er boven hangen” is dus geen optie aangezien je dan echt door het hele hokje geslingerd wordt. Gelukkig was het een schone bril, maar dan nog was het erg moeilijk om niet van die wc af te vallen vanwege het vele gehobbel. De reisgenoten hadden gelijk, de wc in de bus is een hele ervaring.

Om 11.45 arriveerden we bij Torres del Paine, een nationaal park van Chili. Iedereen moest hier de bus uit om lopend het park te betreden en 5 meter verder de bus weer in de stappen. Na een kwartiertje kwamen we bij de boot aan, maar die zou pas om 13.00 vertrekken. Dus gingen een aantal mensen waaronder Jantien een stukje lopen naar een waterval. De waterval was behoorlijk groot, maar ook ruim 20 minuten lopen, dus toen Jantien er was kon ze direct weer omkeren.

Op de catamaran hebben we de spullen voor de zoveelste keer opnieuw gepakt omdat we vanmiddag met dagrugzak naar een herberg moeten lopen. De rest van de bagage kunnen we bij de herberg bij de boot achter laten.

Om half twee uur gingen we lopen opzoek naar een mooi plekje voor de lunch. Na ongeveer 20 minuten vonden een aantal een goed plekje en gingen we picknicken. Na het eten liepen we verder. Het is een tocht van 11 km die je zonder lange stops in 3,5 uur moet kunnen lopen. Onderweg werden condors gezien en op den duur had je een fantastisch uitzicht op de gletsjer. Het was echter goed warm om te lopen en je moest steeds goed opletten waar je je voeten zet. Niet dat het pad zo slecht is, maar je valt zo over een steen of wortel. Om kwart over zes was Leonie bij de herberg waar Jantien een kwartier later arriveerde. Helaas had Leonie blaren gekregen en was blij dat ze haar schoenen uit kon doen.

De matrassen op de slaapzalen waren al vaak gebruikt want ze hadden allemaal een kuil in het midden. De bedden werden snel verdeeld en er werd massaal naar de douche gerend. De douche was een klein straaltje wat afwisselend ijskoud of kokend heet werd. ’s Avonds werd er een kampmaaltijd geserveerd, namelijk goed gevulde soep, barbecue met blik groente en fruit uit blik als toetjes. Na deze maaltijd hebben we nog even wat gelezen en toen waren we blij dat we naar bed mochten. Toen de zon onderging werd Leonie echter nog uit bed gehaald door Boris want ze wilde de zonsondergang fotograferen, wat trouwens goed gelukt is.

Aangezien het eerste kerstdag is, rijden de bussen pas vanaf 12 uur. Dat vond niemand erg, want nu hadden we eindelijk tijd om uit te slapen. De ochtend werd door sommige benut om Punta Arenas te bekijken, maar Jantien ging de web-log bijwerken en Leonie pakte de tassen weer in. We hadden de bus van 13.00 uur, dus een half uur eerder werden er twee taxi’s gebeld. In die taxi’s ging al de bagage en 1 persoon van de groep, de rest van de groep liep 10 minuten naar het station. Leonie ging met de meeste bagage in de eerste taxi op weg. Direct ging een grote groep naar het station lopen zodat Leonie niet al te lang met de bagage alleen zou zijn. Jantien wachtte op de tweede taxi om er voor te zorgen dat alle bagage mee zou gaan. Nadat die taxi ook was ingeladen ging ze ook lopen. Bij het busstation aangekomen zaten er een aantal van de groep, waaronder Leonie, languit in de zon. Direct werd overal de zonnebrand met factor 30 tevoorschijn getoverd. In de zon zitten is hier namelijk niet zonder gevaar, aangezien hier bijna geen ozonlaag is.

Alle bagage werd bij een balie afgegeven zodat er een bagagekaartje aankwam om zeker te weten dat het de juiste bus inging. De bus was heel netjes en leek veel op de Europese bussen. Iedereen krijgt een kaartje waar je stoelnummer opstaat. We moesten drie uur in de bus zitten. De rit ging goed en je zag het landschap langzaam veranderen. Langzaam maar zeker ging het vlakke land over in heuvels en in de verte werden de bergen zichtbaar.

Punta Natales is duidelijk ingesteld op toeristen, overal zijn hostels en internetcafés. Wat iedereen opviel was dat er nog zoveel winkels open waren op eerste kerstdag. De supermarkt tegenover ons hostel was ook open en iedereen kocht er een watervoorraad voor de trip die komen gaat.

Ons hostel zag er mooi uit en lag lekker in de wind, dus tijd om de was te doen. Door de wind droogte alles binnen 3 à 4 uur. In heel Punta Natales waait het trouwens, ik zou er ook nooit willen wonen, zeker als je weet dat wij er met uitzonderlijk mooi weer waren. Het waait er altijd en vaak is het nog koud ook. Het voelde vandaag aan als een mooie wintersportdag, uit de wind en in de zon is het heel warm, maar daar buiten valt het tegen.

’s Avonds gingen we weer met z’n allen eten, dit keer kon je van de kaart kiezen. Iedereen zocht iets uit wat nog bij zijn/haar budget paste aangezien we de Chileense pesos bijna niet meer nodig hadden. Na een goede maaltijd, die voor niemand als kerstmaaltijd aanvoelde liepen we weer terug naar de hostel voor een goede nacht.