Jantien zou vandaag met Ineke en Leo meegaan om dezelfde ruxc3xafnes te bekijken die Peter en Leonie gisteren hadden gezien. Leonie en Peter begonnen weer met uitslapen en zouden nog naar het Inca museum gaan. Jantien was om 8.30 bij het ontbijt waar na een kwartier Leo binnen kwam stappen. Hij vertelde dat Ineke ziek was en vroeg zich af of we nu met z’n tweexc3xabn zouden gaan. Dit leek mij een goed idee. Jantien heeft Ineke de crackers gegeven die Leonie voor haar had gekocht in Sucre en daarna zijn ze met z’n tweexc3xabn op weg gegaan.

We liepen naar de weg en zagen voor ons net iemand uit een taxi stappen. Wij vroegen wat het zou kosten om naar de bovenste van de ruxc3xafnes te gaan en taxichauffeur zei 30 soles. Jantien antwoordde dat haar zus gisteren 15 soles had betaald en daar ging hij direct mee akkoord. Waarschijnlijk hadden we lager in moeten zetten, want die 15 soles waren vanaf het plein en niet van de rand van de stad, maar met die prijs konden wij heel goed leven. Na een kwartiertje rijden waren we bij de bovenste ruxc3xafne. Net als Leonie en Peter gisteren hadden we geen moeite om van de eerste naar de tweede ruxc3xafne te lopen. Ze liggen namelijk maar 500 meter van elkaar vandaan. Na wat rondgekeken te hebben wilden we toch proberen het wandelpad te vinden, ook al zeiden de mensen bij de ruxc3xafnes dat het niet bestaat. Wij hadden echter twee reisboeken, de Lonely Planet en de Trotter, die zeggen van wel. We keken goed rond en besloten zo’n 500 meter over de weg te lopen en dan op zoek te gaan naar het wandelpad, want het begon inderdaad niet direct vanaf de ruxc3xafnes. Na de 500 meter was er links van de weg een uisparing waar een aantal auto’s geparkeerd waren. Daar zag Jantien iets, wat wel een pad zou kunnen zijn en dat bleek ook zo. We besloten om het pad te volgen en we zouden wel zien waar we uitkwamen.

Het was een geweldig pad, rustig, mooie uitzichten en nergens verkeer. Toen na een half uur lopen wat mensen te paard ons tegemoet kwamen vroegen we of we op de goede weg waren en dat waren we. We waren heel blij en liepen rustig verder door de prachtige omgeving. Onderweg kwamen we nog wat extra ruxc3xafnes tegen, voor we bij nummer 3 aankwamen. Uit het niets kwam ineens een mevrouw die ons kaartje wilde zien en wij kregen er weer een knipje bij. Nu moesten we nog maar een ruxc3xafne en dat is ook de bekendste, namelijk Sacsayhuamxc3¡n (spreek uit als "sexy woman"). Om hier te komen moesten we niet meer naar beneden te lopen, maar opzij. Er was nu alleen niet echt een weg, dus klommen we over twee muurtjes en liepen door een grasveld richting de ruxc3xafne. Onderweg moesten we nog even bukken (nou, eigenlijk niet springen) om niet met ons hoofd tegen de elektriciteitskabels aan te komen. We liepen langs het Jezusbeeld dat ook weer erg simpel gemaakt is. Het gezicht heeft een bijna verschrikte uitdrukking. Iets verder was Sacsayhuamxc3¡n. Leo ging nu weer naar Cusco, want die was hier gisteren al geweest en Jantien ging de ruxc3xafne nog bekijken.

Het is onduidelijk waar het precies voor gediend heeft. Er wordt gezegd dat het een fort was, maar de stenen sluiten zo mooi aan dat er ook aan iets religieus gedacht kan worden. Dit laatste is momenteel het meest aanvaard. De muren zijn in een zigzagvorm gebouwd wat goed opvalt als je er langsloopt. Na een tijdje rondgelopen te hebben vond Jantien het ook wel weer leuk en ging ook terug naar Cusco, naar het hotel. Bij het hotel aangekomen zaten Leo en Ineke te lunchen en Jantien is er bij komen zitten. Terwijl wij er zaten kwam Martijn langs en het was hem gelukt om de treinkaartjes te ruilen. Gisteren wilde hij namelijk de paspoorten van iedereen die de 2daagse trail zou lopen. Het bleek dat de groep van acht mensen over twee treinen verdeeld zaten met een uur ertussen. Dit betekende dat de eerste groep aan het begin van de trail een uur op de volgende groep zou moeten wachten. Martijn had nu geregeld dat we met z’n allen in dezelfde trein zaten en behalve Peter zelfs allemaal in dezelfde wagon.

Na lekker in het zonnetje het reisverslag van Martijn gelezen te hebben, vond Jantien het om 15.00 wel tijd om weer een pannenkoek te gaan eten op het plein. Op het plein aangekomen bleken Janine, Karin, Leonie en Peter net hun lunch op te hebben. Terwijl zij besloten te gaan winkelen ging Jantien een pannenkoek eten. De ober vond het erg grappig dat ze alles in het Spaans probeerde te zeggen. Als reactie hierop probeerde de ober alles in het Engels te zeggen, zo leerden we ook nog wat.

Na nog wat rond gehangen te hebben en na een lekkere douche was het tijd om naar een praatje van Martijn te gaan luisteren. Velen hadden alleen hun oren dicht zodat alles meerdere malen herhaald moest worden. Na een lange zit was het tijd om naar het restaurant te gaan. Martijn had het een beetje verkeerd ingeschat en was al naar het restaurant gegaan om te zeggen dat we iets later kwamen. De rest moest eerst nog de was, de verwarming en/of het ontbijt betalen, want dat zou de volgende ochtend vast niet zo makkelijk gaan.

Toen we even stopten bij de pinautomaat kwam een manke Martijn ons tegemoet. Hij was niet ver van ons hotel door zijn enkel gegaan en het zag er niet goed uit. Martijn vond dat je de enkel in beweging moest houden en liet ondermeer daarom zien hoe hij door zijn enkel was gegaan. Een stuk langzamer dan normaal, Janine riep blij dat ze Martijn eindelijk kon bijhouden, liepen we naar het restaurant. Het eten zelf was erg geknutseld, maar lekker en helaas een beetje weinig. De toetsen waren echter gewoon slecht. We kregen niet wat we wilden, het ijs was oud, alleen de chocoladeprut (was geen cake of  mousse) was lekker.

Na het eten gingen Karin, Leonie en Peter naar het hotel en de rest ging nog wat drinken. In eerste instantie wilden we naar een tentje gaan niet ver van het restaurant, maar dat ging al dicht. Het werd dus toch iets bij het plein. We (Martijn, Rosanne, Janine en Jantien) gingen naar hetzelfde cafe als waar de groep vanmiddag had gegeten. Martijn was of in gesprek met Rosanne of probeerde ons te laten zien hoe leuk ze wel niet was. Janine en Jantien hadden het samen wel leuk, maar we voelden ons toch was veel. We liepen stapje voor stapje naar achteren om aan de tafel achter hun te gaan zitten. Toen we bijna een stoel vast hadden viel het Rosanne op dat we weggelopen waren. Onze actie verbaasde hun een beetje, maar we liepen al weer naar ze toe. Na twee drankjes gingen we weer naar het hotel,  maar dit keer met een taxi, aangezien Martijn amper kon lopen. Onze chauffeur dacht dat we maar een klein stukje de doodlopende Tanda Pata (ja, het lijkt erg op Tandpasta) in moesten en probeerde het eerst achteruit. Toen het een stuk verder bleek te zijn reed hij de straat toch maar normaal in. Bij het hotel was toch een mogelijkheid om te keren. Nu moesten we nog eens de 115 treden op voor we weer konden gaan slapen.

We hadden besloten om uit te slapen en we hadden pas om 10.00 uur afgesproken om te gaan ontbijten. Aangezien we dit keer geen haast hadden wilden we eens niet in het hotel ontbijten, maar gingen we op zoek naar iets anders. We zagen een bakkerij met een bijbehorend restaurant. Het zag er allemaal erg goed uit, dus de keuze was gemaakt. Het deed was Italiaans aan, met de verschillende tapenades die op de kaart stonden. We bestelden een verse ananassap, die voor onze neus werd klaargemaakt. We verbaasden ons er alleen over dat er honing in ging. Dat hadden we de hele reis nog niet gehad en het was ook niet echt een leuke verrassing. Janine en Jantien hadden vruchtensalade met yoghurt en muesli besteld en vooral Janine wilde nu zeker weten dat daar geen honing in ging (het stond niet op de kaart). Volgens de ober was dit ook niet zo en we wachten geduldig op ons ontbijt. Dit bleek een stuk minder lekker dan verwacht. Peter was erg tevreden over het ontbijt en Leonie vond het ook lekker, maar het was minder dan verwacht. De vruchtensalade van Janine en Jantien was echter niets. Ten eerste bleek er toch honing in te zitten, wat Janine helemaal niet zo goed kan verdragen, ten tweede as alles door elkaar gegooid. De muesli, vruchtensalade, yoghurt en sesamzaadjes. Dit maakte dat al het fruit hetzelfde smaakte en dat je het per stukje ‘schoon’ moest maken wilde het ergens naar smaken. Dit restaurant was dus veel belovend, maar slechts voor een keer.

Na het ontbijt gingen met de taxi Leonie en Peter naar de bovenste van de vier Inca ruxc3xafnes die boven Cusco liggen (Cusco ligt in een dal). De bedoeling was om via een wandelpad naar de beneden te lopen langs alle vier de ruxc3xafnes en dan om 15.00 uur te verzamelen bij de zonnetempel. De bovenste twee ruxc3xafnes liggen er dichtbij elkaar en de wandeling daar tussen was geen probleem. Toen ze echter verder naar beneden wilden lopen zagen ze geen pad en besloten ze toch maar weer een taxi te nemen. Met de taxi hebben ze de overige twee ruxc3xafnes bezocht en waren inderdaad om 15.00 uur bij de zonnetempel in Cusco.

Janine en Jantien gingen wat kerken bekijken en Karin zou zich iets later aansluiten als ze een afspraak bij de tandarts had gemaakt. Aangezien het zondag is, moest je wachten totdat de mis voorbij was voor je de kerk kon bezichtigen. Janine en Jantien waren net aan het bedenken waar ze eerst naar toe wilden toen ze herrie verderop in de straat hoorden. Ze liepen ernaartoe en het bleek een soort kleine carnavalsoptocht te zijn. Later hoorden we van anderen dat het een familiefeest is en dat ze zo elkaar hun rexc3xbcnie houden.

Helaas was de mis nu begonnen dus een kerk bezoeken zat er nu nog niet in. We besloten met z’n driexc3xabn, we hadden Karin weer gevonden, naar het museum voor pre-Colombiaanse kunst te gaan. Hier hebben ze vele kunst- en gebruiksvoorwerpen uitgestald van de verschillende bevolkingsgroepen die er allemaal gewoond hebben. Na een uur hadden we het wel gezien en liepen we naar de kathedraal die nu weer open moest zijn. We zagen echter geen open deuren, dus liepen we verder naar de kerk links van de kathedraal waar wel duidelijk toeristen in en uit liepen. Daar aangekomen bleek dat je voor elke kerk apart intree moest betalen of een speciale boleto voor de kerken moest kopen. Die boleto was echter alleen maar interessant als je van plan was alle vier de kerken te bekijken. De man achter het loket vertelde ons ook waar de toeristeningang van de kathedraal was en we besloten maar direct naar de kathedraal te gaan. De intree was 16 soles oftewel xe2x82xac4 wat wij toch behoorlijk prijzig vonden. De kathedraal zelf, het gebouw dus, was erg groot en indrukwekkend, maar de dingen die er in stonden absoluut niet. Het deed heel goedkoop en kitscherig aan. Veel goud, te veel goud en beelden had een bedroevend niveau, zeker als je de kerken in Rome kent. Zelfs de kaarsjes waren nep. Als je een kaarsje wilde branden moest je ergens geld in gooien en dan ging er een lampje branden. Het enige leuke aan het interieur was dat we Sinterklaas zagen zitten, compleet met mijter, jurk en handschoenen.

Om 15.00 uur waren we alle vijf bij de zonnetempel. Helaas kon je hier niet in met de boleto turisto, het bijbehorende museum wel alleen was dat al dicht. Er stonden hier overal bordjes dat je geen foto’s en film mocht maken, maar iedereen deed het. Leonie had later gevonden dat je alleen van de schilderijen geen foto’s mocht maken, maar duidelijk is anders. Na wat rondgelopen te hebben besloot iedereen om in de tuin van de zonnetempel in het zonnetje te gaan zitten, maar Jantien had hier geen zin in. Zij is toen teruggelopen naar het plein en is in een restaurantje gaan zitten. Hier hadden ze erg goede pannenkoeken bleek later. Na een klein kwartier kwamen de anderen aanlopen over het plein en kwamen erbij zitten. Ook zij bestelden een pannenkoek met milkshake.

Om iets voor zes uur vertrokken Janine en Jantien vanaf het hotel richting de kerk San Blas. Er was namelijk van 18.00 tot 19.00 een concert voor iedereen die vandaag een kaartje voor een kerk had gekocht. Op deze manier konden we gratis de kerk bekijken, we blijven Nederlanders. Het concert bleek te bestaan uit een man met een dwarsfluit en een achter een keyboard. Het klonk best aardig, maar naar twee nummers hadden we de kerk wel gezien en de muziek wel gehoord. Janine ging met Karin, die ook in de kerk zat, alvast wat drinken en Jantien ging weer terug naar het hotel.

Om 19.00 hadden gingen we richting het plein waar we Janine en Karin weer zouden zien. Jantien had ook de jas van Karin opgehaald, want het koelt best wel af  ’s avonds. Het eten was gewoon alleen had Martijn wel een erg apart hoofdgerecht besteld. Het stond onder de naam eenpersoonsbarbecue op de kaart, maar het had de grote van een steengril. De barbecue gaf ook zoveel warmte af dat iedereen die in de buurt zat (Janine en Jantien) heel wat laagjes kleding begonnen uit te trekken.

Na het eten gingen Leonie en Peter terug naar het hotel. Karin, Janine, Martijn en Jantien aangevuld met Rosanne, iemand van een Shoestring reis die we even bij Colca Canon hadden gezien, gingen nog wat drinken. Het werd op aanraden van Janine en Karin de homotent Fallen Angel. In de bas stonden o.a. twee badkuipen met goudvissen erin. Op de badkuipen waren glazen platen gelegd, zodat het dienst kon doen als tafel. Na een drankje was het weer tijd om naar bed te gaan.

Vandaag is het weer een reisdag. Martijn had niet erg duidelijk aangegeven dat we vandaag nergens onderweg eten konden kopen, dus was onze eerste stop bij de bakker. Ze hadden behalve brood ook koffiebroodjes en dergelijke. Dit was heel handig, want dan had je geen beleg nodig. We namen een broodje met pudding en iets wat het best als appelflap zonder rozijnen te beschrijven is. Beide waren erg lekker en vulden goed. Om 12.30 stopten we op het hoogste punt van deze rit en op deze plek zijn ook vele kraampjes ingericht. Leonie ging op aanraden van Martijn opzoek naar een beer van Alpaca wol voor de pasgeboren Mees, zoon van Gerard en Femke. Ineens zagen we een hele mooie en grote bruine beer met een erg, erg, erg zachte vacht. De verkoper vroeg er 100 soles voor en Leonie kreeg en niet echt veel af, want haar ogen stonden te gretig. Gelukkig reist Karin met ons mee in onze groep en is zij heel goed in afdingen en regelde zij voor ons een prijs van 65 soles, oftewel 65 kwartjes.

Onze volgende stop was bij een klein dorpje met een ‘beroemde’ kerk met fresco’s. Nu had niemand van ons drie zin om de kerk te bezoeken, zeker niet omdat hij er van buiten uitzag of ie elk moment in kon storten. We liepen was heen en weer op het plein en Leonie en Martijn lieten de honden mee genieten van hun chips. Na een klein half uur gingen we weer verder.

In Cusco kan je voor 70 soles een ‘boleto turistico’ kopen die 10 dagen toegang geeft tot vele Inca ruxc3xafnes en enkele musea. Leonie wilde de volgende dag, zondag, graag een aantal van die ruxc3xafnes bezoeken en had dus zo’n pas nodig. Het kantoor zou echter om 17.00 uur dichtgaan en het was al 16.15 toen we er met de bus langreden. We moesten eerst nog verder omhoog naar ons hotel en daar de spullen achterlaten. Er bleken meerdere mensen uit de groep wel zo’n boleto te willen, dus werd er geld ingezameld en 16.30 liepen Leonie en Jantien in een redelijk snel tempo weer naar beneden. Het was even zoeken, maar om 16.50 stonden we weer buiten met de boleto’s. Op de weg naar het kantoor had Jantien iets leuks gezien en nu had ze tijd om het beter te bekijken, namelijk het nieuwe Harry Potter boek. Het was echter $40 en dan is een beetje veel geld als je bijna thuis bent, waar zo’n boek al op je wacht. Daarnaast had ze het reisverslag van Martijn nog niet uit, dus besloot ze om het niet te kopen. Terug bij het hotel bleken de anderen inderdaad onze tassen op de kamers gebracht te hebben. We waren erg blij dat we dat niet zelf hadden hoeven doen, want het hotel bestaat uit een hele lange trap, met ongelijke treden. Jantien moest 115 van die treden op om bij haar kamer te komen. Peter en Leonie hadden een kamer een niveau lager, wat zeker 30 treden scheelt, maar ook dat blijven er veel.

Om 19.00 moest iedereen die de Inca-trail ging lopen verzamelen voor een korte uitleg over wat er zou gaan gebeuren. ’s Avonds gingen we eten bij de ‘Witchgarden’, een aparte tent met heerlijk voedsel maar een vreemde eigenaresse. Ze kwam bijvoorbeeld kauwend de gerechten brengen, wat het voor ons onmogelijk maakte om het te verstaan. Na het eten gingen Peter en Jantien terug naar het hotel en Cusco is dan niet echt een leuke stad om doorheen te lopen. Gelukkig was dit de enige keer dat we ons niet prettig voelden. Het was zaterdagavond en er stonden meerdere groepjes van jongeren, die regelmatig dingen riepen en soms ook een stukje mee liepen.

Karin en Leonie gingen mee voor een drankje en om half twee vonden ze het toch wel tijd om naar huis te gaan. Ze hadden echter geen zin om de heuvel op te lopen, er waren al genoeg treden in het hotel te beklimmen, dus namen ze een taxi. Deze bracht ze voor het wereldbedrag van 3 soles, 3 kwartjes naar het hotel. Peter vond het best dat Leonie wat later was. Pas toen hij de volgende dag hoorde hoe laat het geweest was verbaasde hij zich een beetje. De laatste twee overgebleven helden kwamen pas om 5.45 terug, mooi op tijd om de twee groepsleden die de 4-daagse Inca-trail gingen lopen succes te wensen.

’s Ochtends zouden we pas om 9.00 weg gaan, maar Leonie was zo gewend dat alles vroeg was, dat ze om 8.15 bij Jantien aan klopte en zei dat ze moest opschieten omdat ze nog maar 15 minuten had. Die viel dus reuze mee en om 9.00 gingen we twee aan twee in riska’s naar de kust. Het was een leuke optocht, maar je voelt je wel oppertoerist en eigenlijk behoorlijk belachelijk.

Het volgende vervoersmiddel van een boot. We moesten eerst allemaal binnen zitten voor ons college. Toen dit afgelopen was en er inderdaad gekeken of je wel oplette, mochten we naar boven. We moesten alleen wel een reddingvest aan, aangezien we nog in het zicht van de havenpolitie waren. Na een klein stukje varen kwamen we bij ons eerste drijvende eiland. Zodra je van de boot afstapte voelde je dat je nog steeds dreef. Je voeten zakte iets weg in het riet en je liep een beetje alsof je dronken bent, maar voor de rest is best grappig.

Er lag een ‘bank’ voor ons klaar, namelijk een grote ‘slang’ van riet die in een U-vorm lag. Hier moesten we op zitten en daar kregen we uitleg over de bouw van de eilanden. Alle uitlegmiddelen waren voor handen, het was echt een klaslokaal in de open lucht. Na de les mochten we even rondlopen en souvenirs kopen, waarna we met een rieten boot overstaken naar een ander eiland. Voor we weg voeren zongen de dames nog een lied voor ons, wat wij beantwoorden met ‘in de maneschijn’. Waar kinderliedjes al niet goed voor zijn. De rieten boot was vooral voor Jantien, die ver naar voren zat, erg comfortabel en net toen de ogen niet meer open bleven meerden we aan. Peter had onderweg nog even laten zien dat hij bij de meerverkenners (nee, niet de zeeverkenners, hij is nooit op zee geweest) had gezeten door een stukje te ‘roeien’.

Het tweede eiland was meer van hetzelfde en we hoefden dus ook niet nog een derde eiland te zien. Het is leuk om het gezien te hebben, maar als alles hetzelfde is, schiet het niet op. We gingen weer op onze echte boot en bij de haven stond dit keer een busje voor ons klaar, want nu was het berg op. Om 12.30 werden we bij het plein afgezet en hebben we met z’n vijven op een leuk binnenplaatjes gegeten.

Om 14.00 was het tijd voor de tweede excursie van vandaag, namelijk de grafheuvels van Sillustani waar belangrijke Colla’s begraven liggen. Archeologen beweren dat de afstammelingen van de Colla’s de werkelijke ambachtslieden waren van de latere Inca-bouwwerken. In de bus hiernaartoe begon onze nieuwe les. Jantien en Karin zaten achterin en waren nogal moe, maar toen ze nog in het zicht van de gids lagen te slapen werd en direct gevraagd of zij ook wel opletten, dus zorgden ze ervoor om niet in het zicht van de gids in slaap te vallen. Aangekomen bij de grafheuvels moet je moeite doen om te blijven staan, zo hard waait het bijna. Vooral de hoeveelheid stof die van de weg opwaait is vervelend. Dit maakt dat sommige mensen achterwaarts de helling op proberen te lopen, maar helaas is de weg daar weer net te oneffen voor. De grafheuvels zijn indrukwekkend en vooral het uitzicht helpt daarbij. Het is een geweldig plek om gewoon even te zitten.

Om 17.00 uur zijn we weer terug en hebben we ‘vrij’ tot 19.00. Leonie gaat even op bed liggen, Peter gaat internetten en Jantien loopt even langs de apotheek om bodylotion te halen, je huid droog extreem uit op hoogte, en voor wat pillen voor Leonie. Na een heerlijke douche, hij is zo warm als je zelf wilt en de straal is ook niet te missen, verzamelen we om 19.00 beneden om te gaan eten. Dit keer hebben we gereserveerd bij het restaurant wat gisteren vol zat en ook vandaag is dat het geval alleen wij hebben nu wel een tafel. Het eten is inderdaad goed, maar Leonie is voornamelijk gexc3xafnteresseerd in de sangria die hier op de kaart staat. Leonie en Jantien bestellen samen een kan, die wel erg groot blijkt te zijn en ook niet helemaal opgaat, maar hij was wel lekker.

Na het eten gaan Leonie en Peter naar bed, terwijl Martijn, Janine, Karin en Jantien nog wat gaan drinken. Het is best een leuke bar en we vinden een plek bij de bar. We kunnen nu zien dat er qua logistiek nog het een en ander geleerd kan worden achter de bar, want echt gestructureerd gaat het niet. De bar hangt verder vol met vlaggen, maar de Nederlandse kunnen we niet vinden en dat delen we de barkeepers toch enigszins teleurgesteld mee. Dit maken ze goed door een Nederlandstalig nummer te draaien. Na een tijd wordt door een andere Nederlandse groep wel een oranje voetbalvlag gevonden, dus er hangt toch iets.

Vandaag stond de rit naar Puno op het programma, maar omdat we dan langs de archeologische site Tiawanaku komen, zullen we daar een kijkje gaan nemen. ’s Ochtends gingen dus alle spullen weer in de bus en zo’n 20 minuten te laat kwam de gids opdagen. We reden in een uurtje naar Tiawanaku, de vindplaats van een oude beschaving. In bus werd het geld voor de entree al verzameld zodat de kaartjes in een keer gekocht konden worden. Martijn zou zelf zijn goedkopere ’tourguide’ kaartje kopen. Onze gids kocht onze kaartjes en blijkbaar moest Martijn dit keer ook de volle pond betalen en kreeg hij niet zijn ’tourguide’ kaartje wat hij de vorige bezoeken wel had. We gingen gezamenlijk het museum in en de gids vertelde dat je geen film en foto’s mocht maken, hetgeen ook op de bordjes stond. Iedereen vond dit jammer, maar helaas. In het museum bleek dat iedereen overal foto’s van maakte en de gids gaf nogmaals aan dat het niet mocht en gaf als reden, dat dieven dan weten wat er te halen is. Het is echter een klein museum, dus als een dief xc3xa9xc3xa9n keer een kaartje koopt weet hij ook wat er te halen is, plus dat er in de boeken en op de ansichtkaarten wel foto’s staan. Dit vonden we dus een erg onbevredigend antwoord. Martijn vroeg het voor de zekerheid nog even na. Toen onze gids daar achter kwam vond ze het nodig om voor de groep in het Engels, want Spaans verstaan we niet/nauwelijks, Martijn ’tot de orde te roepen’. Ze vond dat hij onterecht om een ’tourguide’ kaartje had gevraagd, want hij was geen gids en had niet zoals zij vier jaar gestudeerd. Daarnaast had zij gezegd dat je geen foto’s mocht maken en daaraan had hij niet mogen twijfelen. Martijn keek een paar keer vreemd, probeerde om het kort uit te leggen en liet het toen maar zitten. Leonie en Karin waren de gids toen al zat en liepen op eigen houtje het museum door. Na de zoveelste opmerking van de gids dat "het wel heel knap was dat ze dat al konden toen" op de toon dat alle beschavingen voor ons achterlijk waren, was de maat voor Jantien ook vol en ook zij ging zelfstandig aan de wandel door het museum. De rest van de groep, waaronder Peter, bleven braaf de gids volgen. De groep klaagde wel steeds over het gebrek aan volume van de gids, maar ze kon niet harder praten, want dan zou ze andere groepen storen. Als er echter geen andere groep was, sprak ze nog steeds zo zacht dat de helft haar niet kon verstaan.

Toen de twee grootste kamers van het museum bezocht waren mochten we ineens foto’s maken van onze gids van de spullen die op het binnenpleintje stonden. Nog geen vijf minuten na deze mededeling moesten we van haar alleen al weer verder. We zouden nu naar het tweede museum gaan en dan de opgravingen bekijken. Als we dan klaar waren zouden we met de bus naar het dorpje ernaast rijden om te gaan lunchen. Het leek alleen wat druk bij het tweede museum, dus stelde onze gids voor om eerst de opgravingen te gaan bekijken, dan te gaan lunchen en als laatste het museum te bezoeken. De groep vond dit goed, want wat maakt het ons uit. Nu kwam Martijn alleen ineens in actie om te vertellen dat de lunch als laatste moest, omdat we daar met de bus naar toe moesten en na veel moeilijk gekijk en gedenk ging de gids akkoord. We gingen nu weer wel naar het tweede museum en Leonie en Jantien liepen er weer zelf doorheen. Toen ze weer op de terugweg waren, de in- en uitgang zijn hetzelfde, kwam Peter aangestormd met de opmerking dat de gids na de eerste kamer toch had besloten dat het te druk was en dat we eerst naar de opgravingen gingen. Ook goed, ze hadden het museum toch al gezien. Op de ‘site’ liepen Karin, Leonie en Jantien als enige weer niet met de gids mee. We hoorden nu wel niet wat ze te vertellen had, maar je bloed raakte tenminste niet aan de kook van ergernis. De gids scheen wel veel te weten, maar was erg goed in het noemen van getallen en niet zo goed om de grote lijn te volgen, hebben we van de anderen gehoord. Peter liep wel met de groep mee, maar had over het algemeen veel meer aandacht voor zijn camera dan voor de gids. Toen Martijn even van de groep weggelopen was, probeerde de gids de groep nog tegen hem op te zetten, maar dan ging onze groep toch wat ver en ze verdedigden hem.

Leonie lag ondertussen al een tijdje op haar buik te wachten totdat alle mensen uit haar mooie foto waren gewandeld. Jantien was tegelijkertijd de heuvel in het midden van de ‘site’ opgewandeld en achter een andere groep met gids langs het bordje ‘do not pass’ gelopen. Dit was de enige manier om aan de andere kant van de heuvel te komen. Toen ze terug gelopen was, kwamen Leonie en Karin ook naar boven. Boven op de heuvel stond ook een bewaker die om de zoveel tijd iets door zijn megafoon riep, maar wat wij geen enkele keer begrepen hebben. Een andere man vroeg op dat moment aan de bewaker hoe je aan de andere kant van de heuvel kon komen en hij wees naar de doorgang met het bordje ‘do not pass’. Wij liepen er nu met z’n driexc3xabn langs om van boven af op nog een aantal opgravingen te kijken. Toen we terug liepen was de rest van de groep ook gearriveerd en de gids zag ons langs het bordje lopen en begon ‘beheerst’ tegen ons te schreeuwen dat we de regels braken. Wij antwoorden dat iedereen het doet, waaronder groepen onder begeleiding van een gids en dat de bewaker had gezegd dat het mocht. De reactie van de gids was dat de bewaker niet kan lezen en dat hij het allemaal niet snapt. Dus behalve dat alle beschavingen voor ons achterlijk waren, zijn alle bewakers dat van nu ook. Onze gids voelde zich ontzettend miskend en ze liet geen ogenblik onbenut om dat te laten blijken.

Nu we aan de andere kant van de ‘site’ waren gekomen was het volgens onze gids tijd om te eten. Martijn liep weer naar haar toe en vroeg waar deze actie vandaan kwam aangezien ze een uur geleden had afgesproken pas aan het eind van de tour te gaan lunchen. Een aantal groepsleden raakten nu behoorlijk gexc3xafrriteerd en verweten Martijn dat hij een machtstrijd was begonnen. Ik vond dat hij nog vrij rustig bleef, ik had allang een manier gezocht om met geweld haar mond dicht te plakken. De reden voor de wijziging werd gauw duidelijk toen we naar een restaurant liepen, waar niets in de buurt was. Dit was niet het restaurant waar Martijn gevraagd had te reserveren. Dit was een niet al te volle, kale ‘vreetschuur’. Er was een menu met vier keuzes voor een hoofdgerecht. Als eerste kregen we soep die bij de eerste van de tafel zo koud was dat die teruggestuurd werd. Dezelfde koude soep werd toen maar bij de buren neergezet, die het uiteraard ook terugstuurden. De soep werd hoe meer borden er werden neergezet hoe heter, maar alleen de laatste was zo heet als het hoorde. Voor de rest was het eten niet slecht, maar gezellig eten is anders.

Na de lunch was het dan toch nog tijd voor het tweede museum. Aangezien Leonie en Jantien dat al gezien hadden gingen ze maar souvenirs kijken om het Boliviaanse geld op te maken. Leonie zag hier een zandstenen beeld in het klein en was eigenlijk direct verkocht. Na nog wat rond gekeken te hebben, heeft ze het toch maar gekocht.

Op aanraden van onze gids gingen we nog naar Puma Punku, een andere veel kleinere ‘site’. Hier hebben we nog even rondgelopen en toen was het tijd om naar de grens van Peru te gaan. We dachten nu van onze gids af te zijn, maar helaas ze ging mee tot de grens. Vlak voor de grens was er een militaire controlepost. Onze gids zei dat we allemaal onze paspoorten moesten pakken en uit moesten stappen. Martijn kwam van achteruit de bus met een paspoortlijst naar voren lopen en zei dat we maar even moesten wachten. Wij besloten maar naar Martijn te luisteren, vooral ook omdat dat de makkelijkste oplossing was. De militairen vonden de lijst goed genoeg en we mochten doorrijden. Toen onze gids dat door had stormde ze de bus uit naar de militairen. Ze probeerde ze over te halen om ons toch te laten uit stappen, want zo zijn de regels. Een van die militairen vond het erg grappig en stak zijn duimen naar ons op. Hij vond het wel best zo. Verslagen kwam onze gids met Martijn de bus weer in en riep een aantal keer heel hard, dat dit niet volgens de regels was en dat dit zo niet kon. Gelukkig waren we haar bij de grens kwijt.

De grens overgang moesten we lopend oversteken. Het was een kleine wandeling maar er werd besloten om onze grote bagage op twee bakfietsen te leggen, omdat een aantal groepsleden een beroerte leek te krijgen bij het idee dat je 100 meter met je eigen tas moet lopen. De grensovergang ging verder goed. Ons busje stond al een paar uur op ons aan de andere kant te wachten. Na een korte ‘baxc3xb1os’ stop voor Jantien ging de rest van de reis erg goed.

’s Avonds zat ons geplande restaurant echter vol, dus moesten we iets verder lopen. Het was weer erg gezellig, maar na het eten liepen we wel met z’n allen naar het hotel terug. Janine had namelijk een kamer met een ‘woonkamertje’ erbij. We hebben daar nog wat na zitten praten met z’n vieren (Martijn, Karin, Janine en Jantien), waarna ook wij naar bed gingen.