Om 9.00 uur gingen de supermarktjes open, dus kon iedereen snel z’n lunch kopen en om 9.30 gingen we op weg voor onze eerste wandeltocht in Argentinië. In het Nationale park is het verplicht voor commerciële groepen om een lokale gids mee te nemen, bij meer dan 10 personen moet je er zelfs twee hebben. Dus wij gingen onder leiding van twee gidsen op weg. Als je aan het lopen bent blijkt dat Argentinië alles toch een stuk beter georganiseerd heeft. Er stonden duidelijke bordjes langs de paden, terwijl er in Chili vaak alleen een pijl stond, als ie er al stond. Al snel viel de groep uit een in drie stukken. Voorop liepen 8 mensen waaronder Leonie achter de eerste gids aan, dan kreeg je Boris en Jantien en dan kreeg een tijd niets en achter aan liepen Koos en Johanna met een gids. Bij de eerste stop kwam alles weer bij elkaar. Het stuk erna was relatief vlak, dus hoefde Jantien eindelijk niet achteraan te lopen en liep ze zelfs vooraan met o.a. Leonie. Soms kwamen er wat paarden langs, soms als bagagevervoer en soms met toeristen erop. De paarden mogen dit jaar nog in het park over de paden lopen, maar volgend jaar niet meer. Ze maken namelijk te veel kapot. Na zo’n 3 1/2 uur kwamen we bij een meer. Aan de overkant van het meer zag je een gletsjer. Het was zo’n mooi plaatje dat het een schilderij leek. Op deze plek hebben we in de zon geluncht. Iedereen maakte van een paar stenen een lekker zitje en genoot in het zonnetje van de lunch.

Voor we weer terug gingen lopen werd er nog een groepsfoto gemaakt. Een veel betere plaats kon je eigenlijk niet vinden. Terug liepen we een iets andere route. Ook nu weer viel de groep behoorlijk uiteen. Jantien liep bij de voorste 5 en Leonie zat vast achter een langzame wandelgroep. Die groep was echter zo groot dat je ze niet kon passeren op het smalle pad. Toen die groep eindelijk pauze hield op dezelfde plek als waar de Jantien en de anderen ook zaten wilden Leonie eigenlijk in een keer doorlopen, zodat ze zeker niet weer achter die groep kwam. Ze is toch even gaan zitten en toen die grote groep aanstalten maakte om weg te gaan stonden onze groep massaal op om eerder te vertrekken. Leonie was zo blij dat ze nu door kon lopen dat ze iets te enthousiast de berg afhuppelde. Dit ging helaas niet goed en ze gleed weg, waardoor ze haar enkel verstuikte. Na een snelle observatie liep iedereen door en bleef Boris bij Leonie. Hij is met haar naar beneden gelopen. Als ze moesten dalen moest Leonie haar rugzak afgeven, zodat ze geen last zou hebben van dat extra gewicht.

Als je bij het hotel aan kwam zat Anna daar met een zak met Argentijnse chocolade, heerlijk. Iedereen zat lekker in het zonnetje bij te komen. Toen Leonie aankwam werd er direct ijs gehaald voor haar enkel. Jantien kreeg ook een blokje voor haar knie. Leonie is toen op haar bed gaan liggen om de enkel te laten rusten. Jantien had het toen even druk. Na het douchen moest er eerst lunch voor morgen gekocht worden en daarna moest ik het thuisfront even over onze belevenissen vertellen via internet. Via de ijssalon is Jantien naar Leonie gelopen om een van de twee ijsjes af te geven. Ze hebben hier namelijk heerlijk schepijs. Nadat het ijsje op was ging Jantien naar Fitz Roy Expeditions om een wandeling op de gletsjer te bespreken. Leonie had zoiets al eens in Canada gedaan, dus die hoefde niet. Tien minuten voor etenstijd was alles geregeld.

Het restaurant waar we wilde eten zat vol, dus moesten we iets anders verzinnen. We kwamen in een restaurant terecht met geweldig eten en waardeloze stoelen. In de reisboekjes stond dat ze hier een Nederlandse kok hadden en dat was te merken. Er was meer balans tussen vlees en groente. Dit is een van de beste restaurants tot nu toe.

Vandaag was het even zwaar, we moesten al weer vroeg opstaan want we moesten om 7:30 de bus hebben naar el Chalten. Iedereen was wel op tijd maar was niet echt goed aanspreekbaar. We werden eerst met een busje naar het station gebracht en daarna zijn we in de grote bus gestapt. Na een bus reis van 4 uur zijn we in el Chalten aangekomen. We hebben die middag samen met iedereen geluncht op het gras voor ons hotel in het zonnetje. ’s Middags hebben we weinig gedaan, Leonie is gaan rond lopen in het dorp en Jantien is gaan internetten en even gaan wassen. ’s Avonds zijn wij bij de plaatselijke pizzeria gaan eten en bijna iedereen had een pizza, maar Leonie had een steak. Deze was erg groot, maar met hulp van anderen heeft ze hem wel op. Leonie heeft haar eerste echt Argentijnse steak op. De pizza van Jantien was een minder groot succes. Ze had een pizza met champignons besteld alleen hebben ze in deze streken blijkbaar geen verse champignons. Op de pizza hadden ze de inhoud van een blikje champignons gegooid inclusief de zoute saus. De pizza smaakte alleen naar zout, je zag dat er ook wat anders op zat, maar dat was niet te proeven.

Vandaag gaan we naar de gletsjer met het vallende ijs. Dit een van de weinige, misschien de enige, gletsjer ter wereld die groeit i.p.v. smelt. Dit is de reden waarom we naar Patagonië zijn gegaan. Eerst moesten we 2 uur in de bus en tijdens de rit werd er van alles verteld, bijvoorbeeld dat in 5 jaar tijd het aantal inwoners van 3 duizend naar 12 duizend was gegroeid en dat ze verwachten over 10 jaar er 50 duizend te hebben. Deze stad draait op toerisme. De excursie is ook behoorlijk aan de prijs, maar als je er bent wil je het toch zien.

Bij de gletsjer aangekomen gingen we een wandeling maken van 2 km om zo op wat alternatievere plekken naar de gletsjer te kijken. Soms hoorde ja dat er ijs afviel, maar we zagen het niet. Het geluid is een ontzettend hard geraas. Alleen als je het geluid hoort ligt het ijs al in het water. Je kan namelijk niet dichterbij dan een halve kilometer komen.

Na een tijdje heeft Jantien vallend ijs gefilmd en Leonie een foto. Nu was het tijd om met een bootje de andere kant van de gletsjer te bekijken. Terwijl we zo’n 300 meter van de gletsjer af voeren viel er een enorm blok naar beneden. Leonie was op dat momenteel een van de weinige die met haar toestel klaar stond en heeft een hele mooie foto.

’s Avonds gingen we met z’n allen uit eten. Iedereen wilde een andere tijd, maar uiteindelijk zaten de meesten om half negen in het restaurant. We waren de eerste. We kregen twee tafels toegewezen, die we direct hebben omgebouwd tot een grote tafel. Je kon de hele avond eten halen, er werden steeds nieuwe hapjes bijgezet. Helaas was bijna alles koud. Omdat er in het restaurant niet werd afgeteld naar 12 uur, vierde elke tafel het nieuwe jaar op een ander moment. Onze groep vierde zelfs twee keer nieuwjaar omdat de horloges nogal van elkaar afweken. Marjon ging de fles met champagne openmaken. Ze had het papiertje en ijzer er al afgehaald toen ze een beetje dreigend naar Boris keek zo van “Oppassen of ik schiet jouw richting uit”. Zonder dat ze verder iets deed schoot de kurk van de fles recht op Boris z’n neus. De serveerster kwam direct met een zak ijs aan om op de neus te leggen.

Buiten werd het nieuwe jaar ook goed gevierd. Twee mannen hadden van een steekwagen een veilige lanceerplek gemaakt voor erg grote vuurpijlen. Die vuurpijlen zou je in Nederland niet legaal kunnen kopen. Ze maakten wel erg veel herrie bij het afsteken, maar ze waren heel erg mooi.

Omdat we dachten dat we gisteren te laat waren gingen we nu om 5 uur op om naar de zonsopgang te kijken. Dit keer werd het beloond. Behalve de mooie zonsopgang was vooral het snurkvrije geluid erg prettig.

Om tien uur gingen we in 2 busjes op weg naar Argentinië. Gelukkig was er geregeld dat we nu geen Katja als chauffeuse hadden. Op weg naar de grens zagen we nog een heleboel flamingo’s aan een meer. Vooral als ze vliegen is dit een fantastisch gezicht.

De grens ging redelijk soepel. Snel ons allerlaatste Chileense geld opgemaakt en in de rij bij de douane gaan staan. We kregen weer een stempel en we gingen op weg naar de Argentijnse douane die 8 kilometer verder zit. Daar aangekomen waren we de enige dus dat ging helemaal snel en weer een stempeltje gekregen.

Om een uur of 4 kwamen we aan in Calafate. Snel onze spullen in de kamer gegooid en het stadje in om Argentijnse pesos te pinnen. Het gepinde geld ging erg snel omdat je re veel souvenirs kan kopen. Ook heeft Jantien Calafate (is een bes) ijs en crème van de gletsjer (is blauw vanille ijs) gegeten.

Ons eigenlijke hotel was vol dus mochten we naar het gebouw erachter met internet op de kamer. ’s Avonds zijn we met een aantal uit eten geweest in een goed restaurant, bijna iedereen nam pasta. Jantien is voor het toetje naar het hotel gegaan omdat ze zo moe was.

Om half zes ging de wekker, want we gingen een poging doen de zonsopgang te filmen en te fotograferen. Met z’n drieën liepen we de heuvel naast de hostel op. Alles zag er best mooi uit, maar de torres (drie torens/bergen) werden niet door het rode licht gekleurd. Dus mogen we morgen weer.

Vandaag staat er weer een heen en terug wandeling op het programma. Jantien besloot niet te gaan haar knieën deden te veel pijn. Leonie ging wel maar keerde snel om omdat haar blaren haar het lopen op bergschoenen onmogelijk maakten. Leonie heeft vooral veel geslapen terwijl Jantien de was deed. Alles werd niet echt schoon, maar in ieder geval schoner dan het was.

’s Avonds zouden we om 8 uur eten, maar onze plek was al door anderen bezet dus moesten we nog eens 3 kwartier wachten. Om kwart voor negen hebben we zelf maar aan een groep Duitsers gevraagd of ze op wilden staan zodat wij konden eten. Zij waren allang klaar maar waren leuk aan het na tafelen.

Bij ons op de slaapzaal was nu een Amerikaan Roy gekomen. Het was een echte Amerikaan met mega bierbuik. Toen iedereen al op bed lag kwam hij binnen met een fles wijn en vroeg iemand ook wilde. Toen hij op zijn bed zat trok hij nog een fles open en bood ook deze aan ons aan. Toen hij genoeg had gedronken ging hij slapen. Hij snurkte zo hard dat je het 5 kamers verder kon horen. De rest van de kamer was wakker. Op zich was het best gezellig, samen klagen over die Amerikaan, maar het is niet goed voor je nachtrust.