De wekker gaat om 6.45. We hebben hier maar 1 sportzender en we hopen dat daar ze 200 meter finale met Dafne Schippers op uitzenden. Helaas, beachvolleybal. Via internet krijgen we mee dat Dafne tweede is geworden. Uiteraard gehoopt op meer, maar wel ontzettend knap.
We gaan om 9 uur weer op pad naar ons laatste hotel. Dit doen we wel met een aantal bezienswaardigheden onderweg.
Sri Lanka is bekend om zijn paalvissers. Vissers zitten letterlijk op een paal en vissen met hengel in de branding. Tot een jaar op vijf geleden kon je er zo een foto van maken, maar nu willen ze dat je ervoor betaald. Op zich niet gek, want iedereen in de toeristenbranche is voor een groot gedeelte afhankelijk van fooi en vissers zijn zeker niet de rijkste mensen. Zij willen ook verdienen aan het toerisme. De eerste twee rijden we voorbij. Iets verderop zitten vier man, elk op hun eigen paal, te vissen. Chami stapt ook uit om te zorgen dat we een eerlijke prijs betalen. De auto voor ons moest 800 RS betalen wij 500 RS (3,30 euro). Dat doen we. Ter vergelijking, elke keer als iemand onze tassen in het hotel tilt verwachten ze ook 200 RS.
De volgende stop is Galle. Dit was in de 17e en 18e eeuw in Nederlandse handen. Het was toen ook de belangrijkste havenstad. Ze hebben een fort van 36 hectare gebouwd om de haven te beschermen. Er zijn enorme sterke kades aangelegd en die hebben in 2004 hun dienst bewezen tijdens de tsunami. De hele stad stond wel onder water en de bussen dreven, maar de muur heeft wel het grootste gedeelte van de kracht van de golf tegengehouden. De huizen zijn hier ook blijven staan. Onderweg is de schade van de tsunami nog goed te zien. Er staan veel geraamtes van huizen. De mensen die daar woonden zijn overleden en niemand die de huizen weghaalt of herbouwd. Het grootste gedeelte is wel herbouwd, maar deze huizen zijn van niemand meer. Ook zijn er veel begraafplaatsen aan de weg met slachtoffers van de tsunami. De weg die we nu nemen loopt langs de kust en vaak kunnen we de zee gewoon zien. Er is geen dijk, geen duin, geen enkele bescherming tegen het water.
Terug naar Galle. We beginnen met de Nederlandse Hervormde kerk. In 1853 hebben ze oude Nederlandse grafstenen op de vloer in de kerk gelegd. Deze zijn nog heel gaaf en goed leesbaar. Het is een schattig kerkje. De beheerder vraagt of we het boek willen tekenen en of we iets in de donatiebox willen doen. Bij alle boeddhistische tempels moesten we steeds intree betalen, maar hier niet, dus doen we wat geld in de donatiebox.
Jantien loopt ook over de rand van het fort. Je hebt zo een redelijk zicht op de stad. Het heeft kleine straatjes, maar is wel geordend. Het lijkt niet op Sri Lanka en is overduidelijk koloniaal. Je kan hier makkelijk een dagje rondlopen, maar wij moeten weer verder.
Net buiten het fort is de Cricket club, waar ze uiteraard aan het cricketen zijn. Dat zie je hier overal. Heel veel velden met een cricketpitch. Het is ook sport nummer een hier.
We stoppen hierna bij een mijn waar witte maansteen wordt gevonden. Dit is de enige plek in Sri Lanka waar wit en blauwe maansteen worden gedolven, andere kleuren zijn in andere plekken van het land te vinden. We worden door een man langs de mijn geleid en de mijnwerkers laten zien hoe het gaat. Er komt geen machine aan te pas, dat beschadigt de stenen. Het is heel leerzaam. Dit is wat Jantien bij het edelstenenmuseum in de film heeft gezien, maar zo in het echt is toch veel mooier. Aan het eind van de toer moeten we uiteraard even de winkel in. In eerste instantie lijken de prijzen wel erg laag, maar er staan dollars voor geen Sri Lankaanse roepies.
De laatste stop onderweg is het schildpaddenbroedcentrum. Als vissers een schildpad eieren zien leggen graven zij die op en “verkopen” ze voor 13 euro per 100 eieren aan het broedcentrum. Veel schildpadden worden niet oud, ze worden zelfs al opgegeten voor ze het water halen. Daar helpen ze hier bij. De eieren worden herbegraven en als ze uitkomen worden de mannetjes een aantal dagen opgevangen en dan naar zee gebracht. De vrouwtjes worden tot 5 jaar in het centrum gehouden. 1 op de 100 is namelijk maar een vrouwtje en je hebt “big mamma’s” nodig om de populatie op peil te brengen/houden. De schildpadden worden ongeveer 200 jaar oud, dus dan valt 5 jaar nog wel mee. Als de vissers een gewonde schildpad vinden wordt die ook bij het centrum afgegeven. Ze hebben een “ziekenhuis”, dat zijn schildpadden die hun vinnen kwijt zijn omdat die in netten hebben vastgezeten of blinde schildpadden of schildpadden met een vervormd schild. Er is ook een grote albino schildpad. Dit gaat nooit de zee in, dat zal hij namelijk niet overleven. Het centrum draait op giften en wij steunen dit goede werk. Wij “kopen” ruim 500 schildpaddeneieren.
We rijden door naar het hotel, waar we even op de kamer moeten wachten. Bij elk hotel krijgen we een koud doekje en vers sap, Chami ook, maar nu krijgen wij alleen een doekje. Chami zegt dat dat waarschijnlijk Indiërs zijn, want Sri Lankanen geven de chauffeur ook altijd. Gelukkig krijgt hij wel een drankje. We krijgen er zelfs twee, iets met limoen en water met kaneel. De hele receptie ruikt ook naar kaneel. Sterker nog de bodylotion, showergel en shampoo ook.
We hebben een prachtige kamer, ruim met een groot bureau, een zithoek en een eigen balkon. Hier kan je wel twee weken van het zwembad en strand genieten als je wil.
Om drie uur gaan we op zoek om iets te eten. Het lunchbuffet is net afgelopen, maar er zijn twee restaurants met een kaart. De ene is een Japans restaurant, die slaan we even over. Verderop zit een restaurant waar ze sandwiches, burgers en fish and chips verkopen. Janneke neemt dat laatste en Jantien neemt een burger. Smaakt goed
Na het eten gaan we terug naar de kamer en halen we onze zwemkleding tevoorschijn. We moeten het toch een keer gebruiken. De zee is ruig, maar ook rustiger dan is Mirissa. Daar werd volop gezwommen, hier hangt een rode vlag. We gaan toch naar de zee, even voelen. Het is inderdaad lekker warm water, maar ook al staan we alleen met onze voeten in het water. We voelen duidelijk hoe krachtig de golven zijn.
We gaan door naar het zwembad. Het is een lang zwembad. Het bestaat uit twee rondjes die met elkaar verbonden zijn. Het tussenstuk is erg ondiep, je kan op je knieën zitten, maar de rondjes zijn wel 2 meter diep. Kwart voor zes houden we het voor gezien. We gaan terug naar de kamer en genieten van een heerlijke douche.
Op tv zijn de samenvattingen van de eredivisie van afgelopen week te zien. Best geinig. Nu kunnen we toch de 3-0 overwinning van Sparta uit bij PEC zien.
’s Avonds gaan we naar beneden voor het eten. Het is een grote zaal met twee gekoelde, afgesloten ruimtes, een voor de salades en een voor de toetjes. Het hoofdgerecht staat buiten. Hier is ook de soep te vinden, lekker. We hebben dit keer als hoofdgerecht rund-champignon-taart, alleen zijn bijna alle champignons er al uit gehaald.
Het valt op dat wij (bijna) de enige zonder polsbandje zijn. De andere gasten zullen hun vakantie wel op het resort houden. Het is echt een mooie plek voor een strandvakantie. Er worden ook activiteiten georganiseerd, zoals ons tijdens het eten meerdere keren wordt verteld. Om acht uur wordt er bij de bistro van vanmiddag over vuur gelopen. Wij hebben dit natuurlijk al bij Kandy gezien, dus we laten dit aan ons voorbijgaan.
Na het eten betaald Jantien de rekening bij de receptie en vraagt of er ergens ansichtkaarten te koop zijn. Ze heeft namelijk net een mail gehad van haar werk waarin wordt gevraagd om op de eerste schooldag een kaart voor Wim Bom mee te nemen. Hij is namelijk 40 jaar in dienst van het onderwijs. De medewerker zegt dat ze te koop zijn in de winkel en dat die tot acht uur open is en dat is het nu. De medewerker belt naar de winkel en zegt dat ze eraan komt. In de winkel kan Jantien in eerste instantie de kaarten niet vinden omdat er een paar mensen voor staan. Ze ziet wel kleine houten maskers. Janneke had aangegeven dat ze die wel erg mooi vond, maar zo groot en wat moet je ermee. Jantien belt Janneke op en vraagt of ze er een wil voor 590 RS (3,66 euro), dat wil ze wel.  We hangen op en Janneke bekijkt de foto’s die Jantien gestuurd heeft. Ze kiest voor het vuurmasker, wat vijanden bedwingt en vriendschap en harmonie brengt.
’s Avonds is het alles inpakken en “vroeg” naar bed, nou ja vroeg het wordt toch nog elf uur.

   
De wekker gaat om 5.30 want we gaan om 6 uur op vogelsafari. Janneke is direct haar bed uit bij het horen van de wekker, kleed zich aan en is in 5 minuten klaar. Bij Jantien gaat het helaas wat langzamer. Ze heeft problemen met haar lenzen. Uiteindelijk geeft ze het op en zet haar bril maar op. Iets later dan gepland melden we ons bij Chami. Chami heeft inderdaad een jeep geregeld met een deur aan de achterkant. Dit stapt veel makkelijker in.
Onderweg komen we een pauw tegen die zijn veren aan het tonen is. Dat is toch een mooi begin. Het
is namelijk een redelijk droog en dan zijn er minder vogels in het park, maar later blijkt, nog meer dan genoeg.
Het park is een half uur rijden. We zien een man die op de bus staat te wachten in zijn handen wrijven en erop blazen alsof ze koud zijn. We mogen het niet hopen voor hem, want het is nu al 26 graden.
Op de afslag naar het park komen we al mooie vogels tegen, namelijk twee soorten ijsvogels. Ze blijven netjes zitten en zitten ook redelijk dichtbij. Bij het kantoortje stapt er een gids in. Hij kan de vogels sneller vinden en identificeren. Hoewel het een vogelpark is leven hier ook olifanten, buffels, krokodillen, apen en grote hagedissen. Deze dieren hebben we ook allemaal gezien. We zien verder mooie vogels en de foto’s zijn goed gelukt. We eten het fruit van gisteren en ook al zien we een olifant, deze gaat gelukkig niet op zoek naar eten in de jeeps. Wel moeten we even wachten op de olifant, want hij besluit voor ons uit op de weg te gaan lopen.
Het is een stuk rustiger dan de andere parken. We zien maar zo’n 5 andere trucks rijden.
Om negen uur gaan we weer terug. Het ontbijt duurt tot tien uur, dus we hebben nog een half uurtje, dat is genoeg.
We douchen en trekken andere, niet-stoffige kleren aan en gaan om 11 uur weer op pad. Nu naar Mirissa. We zijn nog maar een klein stukje onderweg of Chami slaat ineens af en rijdt een klein rondje. Vervolgens laat hij zien waarom. Er staan daar een aantal bomen in een meertje die helemaal behangen zijn met vleermuizen. Prachtig gezicht.
De wegen zijn hier bijna allemaal goed geasfalteerde tweebaanswegen. Nu komen we bij een stuk dat vierbaans en zelfs een stukje zesbaans is. Hier komt de oude of nieuwe president vandaan, dat was niet helemaal duidelijk in het verhaal van Chami. Geweldig zo’n snelweg, maar je moet wel blijven oppassen voor de overstekende koeien.
Om twee uur komen we aan bij het hotel. Het lijkt wel een vesting. Elke keer als er een auto of persoon in of uit gaat, wordt er een massief hek open gedaan. Wij denken dat het is om gasten van andere hotels bij “ons” strandje weg te houden. Het is namelijk niet veel meer dan een strookje zand van 5 meter. Direct daarachter ligt het hotel. Het is dan ook duidelijk te zien dat dit bij de tsunami volledig verwoest was. Hier hebben ze gelukkig wel postzegels, dus de kaarten zijn, twee dagen voor ons vertrek, op de bus.
We zitten nu aan de zuidkust en dat is te merken ook. Het seizoen hier loopt  ongeveer van november tot mei, dan is de zee rustig. De andere maanden moet je bij de westkust zijn. Nu is de zee heel onrustig en dat is te merken. De golven maken een razend geluid. Binnen lijkt het net een westerstorm.
Om half vier gaat Jantien toch de vesting even uit opzoek naar een winkel. Ze hoeft niet ver te lopen of ze komt een “Aldi mini market” tegen. Het is een klein winkeltje met veel souvenirs, maar ook wat praktische zaken en eten en drinken. De naam hebben ze bewust gekozen, vonden ze grappig. Hier komt Jantien wat drinken en de twee laatste souvenirs in de vorm van T-shirts.
We eten een watermeloen die Chami onderweg voor ons heeft gekocht. Er is gelukkig een brede counter bij de wasbak om de watermeloen te snijden.
Om zeven uur gaan we eten en we worden aan een tafeltje met uitzicht op zee gezet. Alleen er is niet zoveel uitzicht aangezien het al donker is. Wel zie je licht flikkeren op aankomende golven. Dit ziet er een beetje een onheilspellend uit. Het eten is verder prima en we nemen het ervan, want we bestellen beide een niet-alcoholische cocktail. Proost!

Vanochtend hebben we de tijd, we gaan pas om 10 uur weg. Het is namelijk maar 2 à 2,5 uur rijden. Nog geen 5 minuten rijden stoppen we bij een waterval. Nu het droog is is er niet zoveel water en is het minder spectaculair om te zien. Chami vertelt dat er gisteren helaas een dodelijk ongeluk is geweest. Een Frans gezin met drie dochters was hier gisteren en de oudste dochter van 19 is tegen alle adviezen in een stuk naar boven geklommen. Er staat ook een agent om toezicht te houden en die heeft ook op zijn fluitje geblazen en geroepen dat dat levensgevaarlijk is. Helaas ging ze toch door en is naar beneden gevallen en verkeerd terecht gekomen. Chami zegt dat het dodenaantal van de waterval nu op 35 staat. Na dit treurige verhaal gaan we maar weer snel door.
Om 12 uur vraagt Chami of we bij een stoepa uit de 2e eeuw willen kijken. Dit is een van de weinige stoepa’s in Sri Lanka waar aan de zijkanten een “hap” uit is, zodat je kan zien wat er onder de verf zit. Er zijn weinig mensen en je moet een wildrooster over om er te komen. Later zien we een aantal zwerfhonden, vandaar het wildrooster. Jantien heeft haar sokken nog in haar tas zitten, maar Janneke niet. Janneke en Chami snellen van schaduw naar schaduw, terwijl  Jantien redelijk stil kan staan om een foto te maken. We zijn duidelijk weer in warm Sri Lanka, zo’n 36 graden.
Rond half een komen we aan in het hotel. We moeten even op onze kamer wachten, maar krijgen weer een verfrissend doekje en een glaasje sap uitgereikt.
Als lunch eet Janneke haar crackers met smeerkaas en Jantien loopt even naar de straat om fruit te kopen. Zij houdt het op twee banaantjes, een appel en een sinaasappel. Wat zijn we gezond bezig.
Om half drie gaan we naar de receptie, want we gaan op safari in Yala National Park. We hebben een jeep waar je in moet klimmen en het kost wat moeite maar Janneke zit in de jeep. Morgen regelt Chami er een met een deur achterin, dat gaat makkelijker. Het is ruim een half uur rijden en je ziet steeds meer jeeps op de weg. Benieuwd of het net zo druk is als bij Minneriya NP.
We kopen kaartjes en rijden het park in. De chauffeur slaat rechts af en al snel staat we in een file van jeeps. Minneriya NP was vooral open vlakte, maar Yala is veel kleine bomen en struiken. Verder dan 3 meter kan je eigenlijk niet zien. Na een tijdje in de file te hebben gestaan zien we het probleem. Er komt een olifant ons tegemoet. Hij kijkt in elke jeep of er eten te halen is. Als de olifant bij onze jeep is, trekt Chami ons allebei verder de jeep in. We leunden al naar binnen, maar blijkbaar niet ver genoeg. Onze jeep slaat hij over. Een paar jeeps achter ons wordt grondig met zijn slurf onderzocht. We kunnen nu weer verder, maar staan al snel weer in de file, nou ja meer in de rij. Er ligt een luipaard te slapen tussen twee rotsen en jeep voor jeep kunnen mensen het zien en foto’s maken.
Na onze beurt gaan we een andere kant op dan de meeste andere jeeps. We komen ook niet meer in de file. We zien een hoop dieren, veel vogels, grote en kleine krokodillen, apen, buffels en herten. Als we op de terugweg zijn stoppen we bij een meertje met herten en buffels. Links komt iets donkers aanlopen. Even goed kijken, ja hoor het is een beer. Gaaf. Olifanten, een luipaard en een beer, zoiets komt niet vaak voor. Na de beer rijden we in een rap tempo over de hobbelige zandwegen naar de uitgang. Om 18.05 rijden we het park uit. Uiterlijk moet je 18.15 het park uit zijn, als mag de chauffeur voor straf een week niet meer naar binnen. Hebben we toch netjes gehaald.

Kwart voor zeven zijn we weer bij het hotel. De jeep uit gaat makkelijker dan erin. Gelukkig. Om half acht kunnen we gaan eten. Hij is een goed buffet, maar met de drankjes voelen we ons toch lichtelijk getild. Het vorige hotel vroeg 90 RS per frisdrank en hier 250 RS. Daarnaast krijg je wel 300 ml Sprite, maar de cola is maar 175 ml.
Na het eten doen we weer een poging het zand van ons af te wassen, maar hoe je ook boent de handdoek wordt toch weer oranje-bruin. We gaan vroeg naar bed, want morgen om 5.30 op en om 6 uur vertrekken voor een vogelsafaritocht.

We staan om 7 uur op, pakken de tassen in en lopen richting de ontbijtzaal. We hebben onze telefoons bij ons en hopen dat het internet weer gemaakt is. Gisterenavond deed dat het helaas niet en we zijn benieuwd hoe de Nederlanders het in Rio hebben gedaan. We hebben gisteren op de tv de hockeymannen van India met 1-3 zien verliezen van de Belgen, maar de uitslag van Nederland – Australië werd helaas niet genoemd. Goed nieuws, ze hebben met 4 – 0 gewonnen en moeten nu  in de halve finale tegen België.
Om negen uur gaan we weg. Het weer is nog slechter dan gisteren, want nu regent het echt, gisteren was het alleen miezer. We gaan nu aan de andere kant de berg af en er zijn direct een stuk minder theeplantages te zien.
Na 10 minuten stoppen we al bij de Amman Sita tempel. Een Hindoeïstische tempel die we op internet hadden gevonden. Dit is de enige tempel ter wereld gewijd aan Sita. Op de plaatjes op internet was de tempel in alle kleuren beschilderd en dat wilde Janneke graag zien. Helaas heeft deze tempel maar twee kleuren, terracotta en goud. Chami zegt dat de tempel een paar maanden opnieuw geschilderd is in de nieuwe kleuren, helaas. Het is een mooie tempel, maar de plaatjes op internet vinden we toch mooier.
Als we wegrijden vragen we of Chami zo’n beschilderde tempel weet op de weg, aangezien we er drie vanuit de trein hebben gezien. Chami weet er geen, maar we houden onze ogen open. Na vijf minuten rijden komen we een kleine tempel tegen die beschilderd is in allerlei kleuren. Helaas is de verf aardig vervaagd, maar iets is beter dan niets.
Iets na elf uur stopt Chami en vraagt of we een boeddhistische tempel willen bezoeken. Het zit er niet erg interessant uit, maar het is een moment om de benen te strekken dus Jantien gaat mee. Janneke blijft in de auto, omdat je een paar trappen af moet om er te komen. De tempel is heel apart en doet aan de grottempels denken. Het heeft vijf ruimtes, de ingang met uit de muur komende beelden van draken en mensen zittend op beesten, een ruimte vol met kleine Boeddha’s, de volgende ruimte met twee grote liggende Boeddha’s en twee ruimtes met muurschilderingen over het leven van Boeddha. Er staat ook een beeld van Boeddha met links en rechts een monnik. De rechter is blauw. Chami verteld dat dat iemand is die iets op zijn kerfstok heeft en zich dan aansluit bij Boeddha als een soort apostel. Zijn zonden werden vergeven, maar zijn huid werd toen wel blauw. Terug naar de auto vindt Jantien dat Janneke dit ook moet zien. Het gaat vandaag weer redelijk met Janneke haar knie en ze durft het wel aan, 92 treden (heeft Jantien geteld). Janneke vindt het inderdaad de moeite waard, deze tempel, maar toch jammer van al die trappen.
Half twee komen we aan bij ons hotel. Het is tegen de berghelling aangebouwd en voor de deur heeft iedereen een soort balkon met uitzicht op de berg. Aan de andere kant van de kloof is “little Adam’s peak”. Chami vindt dat Jantien die moet beklimmen, maar daar heeft ze geen zin in. Het is een wandeling van ruim 3 uur en het uitzicht is gelijkwaardig aan het uitzicht van het balkon. Daarnaast is het hier weer een stuk warmer, zo’n 29 graden. Er is ook Adam’s peak, kost zo’n vijf uur, maar dat is een heilige plek. Boven op de berg zou een voetstap zijn van Boeddha (volgens de boeddhisten) of van Shiva (volgens de hindoes) of van Adam (volgens de moslims) of van Thomas (volgens de christenen). Dit wordt ook wel de heiligste berg ter wereld genoemd. Marco Polo schijnt hem ook beklommen te hebben. Wij laten het aan ons voorbijgaan. Sowieso is het niet haalbaar, want om 6 uur wordt het al donker.
Als lunch eten we crackers en kaas en drinken sap op ons “balkon”. Dit alles hebben we toch nog. Later gaan we naar het terras nemen we een bordje Franse frietjes.
Helaas is de tv hier al twee à drie weken kapot omdat de kabelmaatschappij nog een nippeltje moet vervangen of zoiets. Het internet werkt wel, dus op die manier houden we nu de olympische spelen bij.
Het balkon is mooi, maar de kamer is beetje een pijpenla. Er staat een tweepersoonsbed en een eenpersoonsbed ernaast in en er is net genoeg ruimte om langs het voeteneinde naar de badkamer achterin te komen.
’s Avonds gaan we om acht uur eten en we zijn de tweede pas. In het vorige hotel kregen we om die tijd het laatste tafeltje. Ze hebben prei-asperges-soep die goed smaakt en voor het eerst niet te zout. Als hoofdgerecht nemen we mie en als toetje een echte Engelse triffle en een bolletje vanille-ijs.

De wekker gaat om 6 uur. Janneke blijft liggen en Jantien kleed zich snel aan. Zij gaat vandaag een wandeling maken in het park Horton Plains. Hier kan je mooie verzichten zien, maar ook een waterval en hopelijk wat dieren. Een bekende plek is “World’s End”. Een diepe afgrond van 870 meter met een mooi uitzicht. Het park zelf ligt op een plateau van 2100 meter hoog, zodra het vooral een vlakke wandeling wordt.
Om 6.30 staat Jantien bij de receptie als Chami aankomt. We nemen onze ontbijtboxen mee. Er is iets niet helemaal goed gegaan, want ze hebben er ook een voor Janneke.
Het is ruim een uur rijden. De hele weg is het al druilerig weer met mist en miezerregen. Vlak voor we bij de ingang van het park zijn stopt een tegemoetkomende auto en doet zijn raam open. Chami doet hetzelfde. De andere chauffeur vertelt dat het druk is bij de ingang. Drukte is niet zo erg. Het is een groot park, dat zal wel loslopen. Het weer is een veel groter probleem. Als we boven zijn is het zicht krap 100 meter en er is geen wind. We zitten op ruim 2000 meter en het ziet er niet uit dat het snel beter wordt. Chami gaat het vragen aan de mensen van het park en die hebben ook geen hoop op een snelle verbetering. Chami vraagt wat Jantien wil. We kunnen gewoon naar binnen, maar de verzichten zijn niet te zien en de dieren zeer waarschijnlijk ook niet. Verder is het zo’n 16 graden en vanwege de mist klammig. Chami zegt wel dat hij niet het hele bedrag kan retourneren, want hij heeft natuurlijk wel getankt en we zijn er heen gereden. Maakt niet uit. We gaan terug.
Om negen uur zijn we onverrichte zaken weer bij het hotel. Janneke is net op weg naar het ontbijt. Ze is een half uurtje geleden door de receptie gebeld dat ze nog moet komen ontbijten.
Om tien uur is Chami er weer, hij brengt ons naar Nuwara Eliya. Dat is ook de plaats van ons hotel, maar het centrum is toch wel 10 minuten rijden. Het plaatsje is rond een meer gebouwd en wij zitten aan de andere van het meer dan het centrum. Nuwara Eliya wordt “little England” genoemd, omdat het zo’n koloniale uitstraling heeft??? Wij zien het niet zo. Ja, er zijn wat gebouwen, zoals het postkantoor, dat duidelijk door Europeanen gebouwd is, maar verder vinden we het hier helemaal passen.
We lopen een rondje in het centrum wat niet zo groot is. We lopen ook over de markt, waar veel voor ons normale groente te krijgen zijn, zoals andijvie, bloemkool, winterpeen, tomaten, sperziebonen. Voor we terug naar de auto gaan, kopen we nog wat sap, yoghurtdrank en plaatselijk gemaakte jelly met yoghurt.
Terug in het hotel doen we niet zo veel meer. De ansichtkaarten die we al een week hebben worden wel geschreven. Elk hotel tot nu toe heeft een postservice, maar dit hotel is door zijn postzegels heen. Nou ja, een dag later opsturen kan ook geen kwaad.