Om 7 uur ging de wekker. We moeten pas om 9.10 uur verzamelen dus we hebben alle tijd om in te pakken. Ook hebben we nog aardig wat eten in de koelkast dat we als ontbijt moeten wegwerken. Na anderhalf uur zijn we eigenlijk wel klaar. Alles zit in de tassen. De handbagage hebben we niet vol gestopt, nu maar hopen dat we onder de 23 kg per tas zijn gebleven.We gaan iets voor negen uur naar beneden en daar zitten al meer groepsgenoten. Het is wel handig dat iedereen in etappes naar beneden komt, want er is maar een kleine lift, dus we kunnen er toch niet met z’n allen in. Als iedereen beneden is houdt Ben nog een praatje. Na het praatje van Ben wil Janneke nog wat zeggen. Ze bedankt iedereen voor het geduld dat ze hebben gehad, voor de handjes als ze de bus uitstapte, voor de mensen die bij kruisingen bleven staan wachten zodat we wisten waar we heen moesten en voor het dragen van haar tas de trap van de ferry op en af. We geven daarna iedereen een klein cadeautje, zoals een sleutelhanger. Sommige cadeautjes zijn wat persoonlijker dat andere, zo krijgt Dirk een uil (spaart hij) en Alexander een bootje (werkt bij de marine). Jantien wil nog een groepsfoto maken en iedereen wil dat eigenlijk wel, maar tegelijkertijd pakt iedereen zijn spullen om naar het treinstation te lopen, dus die foto komt er niet.
Het is ongeveer een kwartier lopen naar het treinstation. Het is vlakbij het metrostation alleen hoeven we nu niet het park door en kunnen we gewoon vlak blijven lopen.
We hebben de trein van 9.35. Het duurt ongeveer vijf kwartier voordat we bij Narita airport zijn. We stappen in bij het beginpunt en moeten eruit bij het eindpunt, dat is wel prettig. We kunnen allemaal makkelijk zitten met al onze bagage.
Op het vliegveld besluit Janneke haar schoenen te wisselen voor haar slippers, de schoenen knellen. Terwijl we ze omwisselen staat Ben met de hele groep geduldig te wachten, dat is wel eens anders geweest deze reis. Als we ons bij hun voegen zegt Alexander “Het zou wat zijn als we elkaar niet kwijt raken”. Jantien ziet het probleem niet, we zijn op het vliegveld en iedereen heeft zijn eigen paspoort dus thuis komen gaat wel lukken. We moeten inchecken bij van die palen. Wij hebben dat gisteren al gedaan en het bleek dat we ver uit elkaar zaten, namelijk 26A en 41H. Het vliegtuig zit verder ook gewoon vol. Rudi blijkt 41J te hebben en biedt aan om te ruilen. Dat aanbod nemen we graag aan.
De bagage afgeven gebeurt wel bij een balie met een mevrouw. Hier blijkt dat de halve groep te veel gewicht heeft. Wij ook, Jantien haar tas is 21 kg en die van Janneke 25, samen is dat wel 2 x 23 = 46 kg, maar het mag toch niet. We halen wat boeken uit de tas en stoppen die in de handbagage.
Hierna gaan we door de douane. We lopen naar een paar stoelen en Jantien koopt twee warme pistolets met parmaham en koffie en sap. Zo hebben we een goede lunch en zijn we door de helft van ons overgebleven geld af. Als de lunch op is gaat Jantien op zoek naar een bestemming voor de rest van het geld. Ze koopt uiteindelijk een sleutelhanger en een mok met sumoworstelaars.
Tegen een uur gaan we naar de gate. Een groot gedeelte van de groep staat daar te wachten en daar gaan we bij staan. Langzaamaan gaan de Japanners in de rij staan en die gaat langs onze groep. Nu lijkt het net of we half wel en half niet in de rij staan. De grondstewardess probeert ons in de rij te krijgen. Later wil ze ons ook twee aan twee in de rij hebben staan. De vrouw is helemaal gestrest omdat we niet precies doen wat zij wil.
Rudi gaat tegelijk met ons door de controle en vlak voor we het vliegtuig instappen ruilen Janneke en Rudi van instapkaart, zodat ze het juiste stoelnummer aan de stewardessen kunnen laten zien. Rudi geeft ook aan de stewardessen door dat de speciale maaltijd van Janneke naar 41J moet en bij het eten rondbrengen klopt het ook allemaal.
Om twee uur, een half uur te laat, stijgen we op. We zijn nu niet meer de enige Europeanen in het vliegtuig. De helft is ongeveer Europeaan en de andere helft Japans. De vlucht zelf is rustig, alleen het duurt heel lang. In het begin is er wel wat turbulentie dus moeten we blijven zitten. Blijkbaar vonden een aantal Japanners dat niet nodig. Opeens wordt er redelijk dwingend omgeroepen dat de stoelriemen nog steeds vast moeten zijn en dat iedereen moet gaan zitten. Dit wordt wel 3 of 4 keer herhaald, maar het heeft pas effect als het in het Japans wordt omgeroepen en de stewardessen iedereen ook naar hun stoel terugbrengen.
Iets na zes uur landen we. We hebben elf uur gedaan over een vlucht van twee tot zes uur, het is dus een lange dag voor ons. Bij de douane zijn twee loketten open, een voor EU burgers en een voor alle paspoorten. Wij gaan maar in de rij voor alle paspoorten staan, want die is korter. Bij de EU staan al de Japanners uit ons vliegtuig. Ze zullen de borden wel niet kunnen lezen (zoals wij niets van het Japans begrijpen). Leo en Leonie staan voor het raam te zwaaien, alleen Jantien ziet ze niet, want ze heeft haar bril afgedaan vanwege hoofdpijn. Gelukkig ziet Janneke ze wel en zwaait ze terug. De bagage komt gelukkig snel en we laden alles op een karretje. We kunnen zo naar buiten lopen en is onze vakantie over.

Vandaag is weer een wekkervrije dag. We gaan vandaag naar de Ueno dierentuin, deze ligt naast het hotel. Half twaalf gaan we weg. We vragen even aan de balie van het hotel waar de ingang is en die blijkt niet ver weg. De hoofdingang is wel een stuk lopen, maar wij nemen de achteringang.
Het is een mooie dierentuin met veel verschillende dieren, zoals een ijsbeer, gorilla’s, giraffen, olifanten, nijlpaarden, pinguïns, een tijger en nog veel meer. De hoofdattractie zijn wel de twee reuzenpanda’s. Deze zaten allebei op hun kont, terwijl we hopen bamboe aan het eten waren. Er was ook een rode panda. Deze zijn normaal veel actiever, maar deze zat lekker in de boom en daar bleef hij zitten.
Wat we de leukste dieren vonden waren de bushbabies. Deze kleine halfapen zijn nachtdieren. Hun verblijf was ook binnen in het donker. Je kon ze wel zien, maar foto’s maken is moeilijk. Die beesten bleven rondspringen. Ze springen vanuit stilstand zo op een tak een meter boven hen. De beesten zelf zijn maar z’n 15 centimeter groot. Ze waren heel leuk om naar de kijken.
De dierentuin is aan twee kanten van de weg naar ons hotel gebouwd. Er zijn twee manieren om de weg over te steken. Lopend via een brug of via een monorail. We nemen de laatste optie, zowel heen als terug.
Als we om vier uur in het hotel de sleutel vragen krijgen we die niet direct. De man achter de balie belt eerst iemand, waarschijnlijk het kamermeisje. Als we de sleutel krijgen en naar boven gaan blijkt onze kamer nog niet klaar te zijn. Elke dag wordt al het beddengoed er afgehaald en verschoont. Er loopt op onze gang maar een kamermeisje rond en als zij in haar eentje alle kamers zo grondig moet doen, dan kost dat tijd. We halen onze e-readers op en gaan in de lobby lezen. Een half uur later komt het kamermeisje ons vertellen dat onze kamer klaar is.
Om vijf uur gaat Jantien naar het station om de laatste dingen te kopen voor het ontbijt van morgen. Als avondeten nemen we wat van onze voedselvoorraad. We komen netjes uit met ons geld, want we hebben nu nog 2000 yen over (16 euro).

Vanochtend stond Jantien om 6.30 op en bleef Janneke liggen. Om 7 uur verzamelen we om naar een training van de sumoworstelaars te gaan. Niet iedereen vind dit even interessant, dus we gaan met een wat kleinere groep. De senioren worstelaars zijn er niet. Er is net een toernooi geweest buiten Tokio en ze zijn nog niet terug, maar misschien zijn er junioren aan het trainen. We nemen de metro en moeten twee keer overstappen en we komen langs zes stations.
Iets voor acht uur lopen we in Hamasho. Hier zouden de sumoworstelaars moeten zijn. We lopen een straatje in en kunnen door het raam de oefenruimte zien. Er zijn inderdaad worstelaars aan het trainen. Het heeft iets gênant om door het open raam naar binnen te staan gluren. Zeker als we dit met z’n tienen tegelijk doen. Het is leuk om eens te zien, maar iedereen is er wel snel klaar mee. Je gaat gewoon niet uren vanaf de straat naar binnen staan kijken.
Freddy, Paul en Jantien gaan terug naar het hotel, terwijl de rest naar de vismarkt gaat. We nemen nu een andere metroroute met een keer overstappen en maar vier stations. We moeten alleen bij de overstap even naar buiten, 50 meter lopen en weer bij een andere metrolijn naar beneden. Om negen uur zijn we weer bij het hotel.
Kwart voor elf gaan Janneke en Jantien weer op pad. We gaan naar het station van Tokio. We nemen de metro naar Otemachi. Omdat we geen idee hebben waar we eruit moeten, nemen we gewoon maar een uitgang. Als we boven komen en kijken waar we zijn, blijken we bij de halte van de gratis Marunouchi (naam van de wijk) shuttle te staan. Deze bus rijdt in de buurt een rondje en wordt voornamelijk door mensen voor hun werk gebruikt, maar als toerist kan je ook mee. Als we instappen blijkt er in de bus ook een rek met folders te zijn, dus er is op toeristen gerekend. Als we langs het Nikkei gebouw rijden, blijkt de bushalte echt voor de ingang te zijn. We rijden dus het terrein op en stoppen voor de overdekte ingang. Hier stappen wat mensen in en uit en de bus rijdt weer verder. In een half uur legt de bus zijn rondje af. Bij de laatste stop gaan we eruit, dit is namelijk het station. Het is een gebouw van rode bakstenen dat in 1914 volledig verwoest is. In 2012 hebben ze het in de oude stijl gerestaureerd.
Vanaf het station moet een sightseeing bus vertrekken. Het duurt even voor we de bushalte gevonden hebben. Als we er een tijdje staan te wachten komt er een mevrouw, die ook staat te wachten, naar Jantien. Ze wijst naar het symbool voor de sightseeing bus en vraagt waarschijnlijk of wij die willen nemen. Als Jantien ja knikt, gebaart de vrouw naar een volledig Japans tijdschema. Ze wijst de lege kolom aan en kijkt een beetje verontschuldigend. De bus gaat dus vandaag blijkbaar niet. We bedanken de vrouw en lopen naar de metro.
We moeten maar twee haltes en dan zijn we bij het koninklijk paleis. Je kan het alleen van een afstand bekijken, want je kan er niet in.
Om half drie lopen we terug naar de metro. We moeten door een park een aan de rechterkant blijkt een beeld te staan wat veel mensen interessant vinden. We lopen er ook even heen en het blijkt het beeld van Masashige Kusunoki te zijn. Geen idee wie dat was. We verkopen ze er ijsjes, dus nemen wij een ijsje en eten dat, zittend op een bankje in de schaduw, op. De thermometer geeft aan dat het 31 graden en 60% luchtvochtigheid is, maar we vinden het helemaal niet zo bloedheet als aan het begin van de reis. We zullen er wel aan gewend zijn.
Na het ijsje gaan we terug met de metro. Aangekomen op het station Ueno gaan we naar het Hard Rock Café om te lunchen. We nemen allebei een kleine burger, maar dat blijkt een normale te zijn. Amerikaanse porties zijn altijd een stuk groter dan wat wij gewend zijn.
Op weg naar het hotel, lopend door het park komen we eerst Edith en daarna Alexander en Roderick tegen. De laatste twee zijn anime poppen wezen kopen in Akihabara. Alexander wil vanavond naar het Hard Rock Café in het centrum van Tokio, omdat hij de glazen spaart. Het Hard Rock Café in de buurt heet Ueno Tokio i.p.v. alleen Tokio. We spreken om zeven uur af om te eten. We gaan naar TGI Fridays. Het is sinds Tokio wel over met het Japanse eten (daarvoor ook wel eigenlijk). Alexander heeft namelijk zin in spareribs. Janneke is in het hotel gebleven en eet wat van onze voedselvoorraad. Marion en Roderick zijn ook mee. Jantien en Marion hebben niet zo’n honger, dus we nemen alleen een toetje. Maar ook hier krijgen we weer te maken met de Amerikaanse porties, die het is een nogal groot ijsje wat we krijgen voor gezet. Het lukt ons beide om het toch op te krijgen. Om acht laat de barman even zijn kunsten zien en gooit er rustig op los met flessen en shakers.
Roderick en Marion haken en Alexander en Jantien gaan met de metro naar Roppongi. Hier moet het Hard Rock Café zijn. Als we boven de grond komen zien we het niet en Alexander kan zich de routebeschrijving ook niet precies herinneren. We lopen een convini in om het te vragen. Die komen gelijk met een kaart en wijzen het aan. We volgen de route en om half tien gaan we het Hard Rock Café binnen. Het is er gezellig druk en er is een live band aan het spelen. We bestellen onze drankjes en blijven ruim een uur.
Tegen half twaalf zijn we terug in het hotel. In de metro was het trouwens nog erg druk. Je hoefde niet te duwen om erin te komen, maar iedereen stond wel dicht op elkaar.