Vanochtend verzamelen we om 9 uur. Janneke gaat niet mee, die gaat haar eigen weg. Met de groep gaan we in een sneltreinvaart door een aantal wijken. We lopen eerst naar het metrostation en kopen daar voor 1000 yen (8 euro) een dagkaart voor de metro. Onze eerste stop is Asakusa. Toen we de metro uitkwamen hadden we direct zicht op de gebouwen van Asahi beer. Het grote gebouw stelt een volle bierpul voor compleet met schuimkraag, het kleinere gebouw ernaast is een zwart bierglas  met een gouden vlam, maar wordt de gouden drol genoemd. Links zagen we nog de Tokyo Tower.
We lopen verder naar de Sensoji tempel. Voor de tempel is een lange weg met aan beide zijden marktkraampjes met souvenirs. Na drie kwartier hier rond gelopen te hebben zijn sommigen weer wat souvenirs rijker en gaan we weer verder.
We gaan naar Shinjuku, naar het Tokyo Metropolitan Goverment gebouw. Hier mag je gratis naar de 45e verdieping om het uitzicht te bekijken. Helaas was het heiig en kon je niet ver zien. Op een heldere dag schijn je berg Fuji te kunnen zien.
We gingen weer verder naar Shibuya. Hier is het grote kruispunt waar Tokio bekend om staat. Het was er nu niet zo heel erg druk, maar bij groen licht staken er toch behoorlijk wat mensen over. We besluiten wat te eten in een restaurant met uitzicht op het kruispunt. Helaas zijn er maar drie tweepersoonstafels bij het raam, dus we gaan ergens in het midden zitten. Jantien bestelt een fruitsalade, maar krijgt een bord met alleen een bolletje ijs. Iets later halen ze het weg om het twee minuten later weer neer te zetten, maar nu heeft de ober een grote kom met fruitsalade bij zich. Hij schept een paar flinke scheppen fruit om het ijs heen. Waarom ze dat niet al in de keuken gedaan is onduidelijk. Als een een tafeltje bij het raam klaar is lopen we er heen om een foto te maken. De serveerster komt direct met spullen aan om de tafel opnieuw te dekken. We wachten even en als ze klaar gaan we weer staan voor onze foto. Dit mag blijkbaar niet, want als de voetgangers eindelijk gaan lopen worden we ongeveer aan onze armen weggetrokken bij het raam. Er wil een klant zitten. Dat wij ook klanten zijn, maakt ze geen moer uit.
Shibuya is een plek waar je kan gaan zitten en mensen kan bekijken. voor ’s avonds schijnen er nogal wat vreemd geklede Japanners langs te komen. De Japanners kijken zelf niet op of om als er iemand langsloopt die er naar onze standaarden vreemd uitziet.
We gaan weer verder en nu naar Omotesando. Dit wordt Champs-élysées van Tokio genoemd. Er zitten alle dure merken, zoals Louis Vuitton, Gucci, Prada enz. We gaan ook een gebouw in en de groep neemt direct allemaal foto’s, behalve Jantien. Het is inderdaad een mooi gebouw, maar het lijkt enorm om het Alexandrium in Rotterdam en daar maakt ze ook geen foto van. In de winkelstraat zit ook een winkel met souvenirs. Die gaan we toch maar in al is het voor de airco. Het is wel kouder in Tokio dan de rest van de reis. Zowel gisteren als vandaag is het 29 graden met 65 – 70% luchtvochtigheid. Gisteren miezerde het nog een beetje, wat wel lekker verfrissend was, maar vandaag is het droog. De Japanners pakken trouwens bij een druppel regen al de paraplu en als ze hem op hebben vergeten ze hem weer weg te doen al is het al tien minuten gestopt met regenen. Ze zijn blijkbaar bang dat ze smelten.
De groep gaat verder naar Ginza, maar omdat Tisa, Evi en Jantien daar gisteren al geweest zijn gaan we door naar Akihabara, dit is de elektronica wijk. We vinden een kleine overdekte markt waar je allemaal moeren, snoeren en dergelijke kan kopen. Verder is er vooral veel manga, Japanse strips, te zien. Er zijn ook Maid cafés, helemaal gericht op de anime/manga. De vrouwen staan in belachelijk pakjes op straat mensen binnen te lokken. Ze zien er uit als tienermeisjes. Een vrouw draait helemaal door als ze ziet dat er een foto van haar gemaakt wordt. Ze vliegt Evi ongeveer aan en eist dat de foto gewist wordt vanwege de copyright. Wij vinden dat je dan ook niet op de openbare weg moet staan in zo’n kostuum. Evi heeft echter helemaal geen foto genomen, want er stonden allemaal mensen van Belgische Koning Aap groep voor die we daar tegenkwamen. Als de groep wegloopt, rent het “Maid meisje” er achteraan omdat ze denkt dat zij een foto hebben genomen. Later neemt Jantien meerdere foto’s als ze niet opletten.
We houden het voor gezien en gaan terug naar het hotel. Bij het metrostation koopt Jantien eten en gaat naar het hotel. Om half zes komt ze eraan. Janneke blijkt om vijf uur teruggekomen te zijn. Zij is ’s ochtends op haar gemak richting het park gegaan. Op weg naar het park kwam ze langs een tempel, Benten Hall. Hier stonden waterlelies die zo groot waren geworden dat ze boven de balustrade uitkwamen. Daarna liep ze door naar de tempel. Toen ze dat allemaal gezien had, vervolgde ze haar weg naar het park. Ze heeft daar uit de automaat een warme koffie genomen en rustig in het park opgedronken.
Vervolgens is ze met de metro naar Shinjuku gegaan. Ze heeft ze wat door de wijk gelopen. Deze was erg gezellig, want er liepen veel mensen en er waren veel restaurants. Toen ze het Tokyo Metropolitan Goverment gebouw niet kon vinden heeft ze zich er door een taxi laten afzetten. Ze heeft de lift naar de 45e verdieping genomen en van het weinige uitzicht genoten. Ze heeft daar ook op hoogte geluncht. Na de lunch is ze rustig aan de terugreis begonnen. In de metro werd ze nog aangesproken door een mevrouw die slecht Engels sprak. Ze bleek een fysiotherapeut en wilde Janneke wel behandelen. Aangezien we toch binnen een aantal dagen thuis zijn, leek haar dat niet zo’n goed plan.
In het park bij het hotel heeft ze nog een ijsje genomen, waarna ze doorgelopen is naar het hotel.
Toen ze op de kamer was, klopten Paul en Freddy aan op zoek naar Jantien. Zij had namelijk gezegd dat ze haar laptop mochten lenen. Aangezien de laptop op de kast stond, hoefden ze niet op Jantien te wachten, maar mochten ze hem van Janneke direct lenen. Ze zaten nog op de kamer toen Jantien met de pizza’s aankwam. Paul en Freddy hebben ook wat pizza gegeten waarna ze weer weggingen. Wij hebben gewoon wat op de kamer gehangen en nog wat gelezen.

Vanochtend ging de wekker weer om 7 uur. We hebben alle tijd, aangezien we geen bagage moeten inpakken. Hoewel we om 8.20 moeten verzamelen besluit Janneke om 8.05 al richting het metrostation te lopen. Als ze met de rest mee moet lopen kan ze dat niet bijhouden, aangezien er enorm snel gelopen wordt.
Helaas is niet iedereen er om tien voor acht en gaan we pas 5 over half acht lopen naar het metrostation. Als we daar aankomen is Janneke er niet. De groep gaat naar beneden en kijkt of Janneke op het perron zit, nee dus. Ben en Jantien zoeken boven, terwijl de rest van de groep de metro neemt naar Kioto centraal. Als Ben en Jantien niemand vinden nemen zij ook de metro. Jantien is er ondertussen van overtuigd dat Janneke het te lang vond duren, dacht dat er iets mis gegaan was en zelf naar het station is gegaan. Als Ben en Jantien in de metro zitten krijgen ze een telefoontje van de rest van de groep dat die Janneke op Kioto centraal gevonden hebben. Ze vond het inderdaad te lang duren, dacht dat we haar misgelopen hadden en heeft een taxi naar Kioto centraal genomen. Daar heeft ze nog geprobeerd om iemand naar Jantien te laten bellen, maar de buitenlanders hadden geen bereik en de Japanners begrepen haar niet. We hebben namelijk maar een werkende telefoon bij ons en die had Jantien.
Ben en Jantien lopen naar de ingang van de Shinkansen (de kogeltrein), maar daar staat niemand. Er zijn meerdere ingangen, dus we hebben blijkbaar de verkeerde ingang. We lopen op een draf door naar de andere ingang en daar staan Rudi en Janneke te wachten. Ben gaat naar de bushalte, want hij gaat met vier groepsgenoten met de bus naar Tokio en Rudi, Janneke en Jantien gaan naar het perron van de shinkansen. Op tijd, om 9.43 uur komt de trein. Hij zit behoorlijk vol, maar het zijn gereserveerde plaatsen, dus we kunnen er gewoon bij. We nemen plaats en wat iedereen direct opvalt is de enorme hoeveelheid beenruimte.
De reis gaat voorspoedig, de trein gaat best hard, al merk je niet hoe hard precies. De wc’s aan boord zijn hetzelfde als wc in een vliegtuig, al is dat toch fijner, want over het algemeen schudt een vliegtuig minder dan de trein. Als je zit heb je nergens last van, maar als je gaat lopen heb je toch echt wel zeebenen nodig om rechtop te blijven.
Om 12.03, volgens schema, komen we aan in Tokio. Hier staat een vrouw van het plaatselijke agentschap ons op te wachten. Aangezien in Kioto bijna iedereen een kaart van de stad op het station is gaan halen, hadden we met z’n allen besloten dat ook in Tokio te doen. Rudi vraagt het aan de vrouw van het agentschap en zij zegt dat die ook bij de metrohalte zijn waar we eruit moeten. Later zegt ze dat ze in het hotel zijn. Zonder kaart stappen we in de metro naar Ueno. Vanaf dit station is het nog 10 minuten lopen naar het hotel. Janneke, Jantien en Bonnie nemen een taxi. Het regent namelijk ook een beetje. Dat doet het trouwens al vanaf vanochtend. Toen we wakker werden hoosden het, later werd het motregen.
Als we in het hotel zijn, blijken de kamers niet klaar, dus we moeten wachten tot drie uur. Ook blijkt het hotel geen kaart van Tokio te hebben, maar alleen van de directe omgeving. Dit vinden een aantal mensen erg vervelend en laten dit ook blijken. We hadden namelijk heel makkelijk op het station van Tokio een kaart kunnen krijgen bij de VVV. De vrouw van het agentschap loopt met ons terug naar het station en probeert daar een kaart te vinden, maar die is nergens. We geven het op en iedereen gaat zijn eigen weg. Janneke is in het hotel gebleven en kan binnen een uur op de kamer. Ze leest wat en eet als lunch iets van ons noodrantsoen, namelijk pinda’s.
Jantien gaat met Evi en Tisa iets eten op het station. We komen terecht bij het Hard Rock café. Hier hebben ze speciaal voor de lunch een kipburger met patat en onbeperkt limonade bijvullen voor 960 yen (ca. 8 euro). Het is ongelofelijk veel, we krijgen het niet op.
Na de lunch nemen we de metro naar Ginza. Hier is de Apple store, waar Evi naartoe wil. In de Apple store is een theater aanwezig, maar er continu uitleg over bijvoorbeeld de Ipad wordt gegeven. We snappen er alleen niets van aangezien het allemaal in het Japans is.
Na de Apple store lopen we naar het Tokyo International Forum. Het is een bijzonder gebouw. Het dak ziet eruit als de kiel van een schip. We komen hier alleen voor de architectuur, maar er blijkt een informatiebalie te zijn. Hier hebben ze kaarten van Tokio die we mogen meenemen. We nemen er ook, nadat we het gevraagd hebben, een aantal mee voor groepsgenoten die er geen gevonden hebben.
We lopen weer verder en komen de winkel Uniqlo tegen. Tisa en Evi hadden hier al van gehoord. Dit blijkt een winkel te zijn met leuke kleding voor weinig geld. We gaan alle drie aan het winkelen. Na het winkelen gaan we terug met de metro. Bij “onze” halte gaat Tisa naar een marktje, terwijl Evi en Jantien naar een convini gaan om in te slaan. Daarna gaan we naar het restaurant ernaast en bestellen we een pizza. Jantien om mee te nemen en Evi om daar op te eten. Volgehangen met boodschappen gaat Jantien met een warme pizza richting het hotel. Het kost 10 minuten om er te komen. Janneke is op de kamer en hoopte al dat Jantien met boodschappen terug zou komen. We eten de pizza op en stoppen de rest van de boodschappen in de mini koelkast. De kamer is uitermate klein. Er staan net twee bedden in, een bureautje en een tv. Er is echter geen plaats voor tassen of koffers, ook geen kast. We leggen Jantien haar tas op het bureau en Janneke haar tas op de grond, zo dat je nog net overal bij kan komen. We vinden het hotel de slechtste van de reis. Het is echt heel klein, maar dat zal wel aan Tokio liggen, want alle woonruimte is hier klein. De locatie is echter beroerd. Er is niets in de buurt, geen winkel of restaurant, alles is 10 minuten lopen. Best knap als je zo’n plek kan vinden in een stad als Tokio.

Vanochtend hebben we geen wekker gezet. We waren alleen wel vergeten gisteren de gordijnen dicht te doen, dus om 6 uur waren we al wakker door het zonlicht. Ze er alleen niet uitgegaan, maar blijven liggen.
Tegen tien uur gaan we ons bed uit. Janneke pakt wat kleding bij elkaar wat gewassen moet worden en gaat naar de tweede verdieping waar de wasmachines staan. Jantien gaat met haar boek naar beneden, zodat de kamermeisjes de kamer rustig kunnen schoonmaken.
Als de was gedaan is gaan we de tassen inpakken. We leggen alles wat we hier in Japan gekocht hebben op een stoel. Het is best wel veel. Later blijkt dat je lang niet alles hadden, dus er komt nog z’n 10 procent bij.
Als de tassen ingepakt zijn brengen we ze naar beneden, waar ze om half zes door de koeriersdienst worden opgehaald. Ze worden vooruit gestuurd naar ons hotel in Tokio. Als lunch eten we gele grapefruits die we een week geleden gekocht hebben. De grapefruits zien er groot uit, maar als je ze gaat pellen, blijft er nog maar de helft van over. Ze smaken nog prima en zijn heel sappig. De schillen zijn alleen heel stug. Daarna nemen we nog wat fruit in gelatine.
Om een uur of vier gaat Jantien beneden in de lobby zitten en ziet zo langzaamaan de mensen van de groep terugkomen. De meesten hebben een hoop gelopen en zijn duidelijk moe. We spreken met Tisa, Dorine, Evi en Alexander af om om half zeven in het hotel te eten. Het eten is net als gisterenavond erg goed en daarnaast is het wel zo gezellig met z’n zessen aan tafel.

Vanochtend moeten we om 8.40 verzamelen in de lobby. We lopen naar het metrostation iets verderop en kopen een dagkaart voor de metro/treinverbinding naar Nara. Nara was in de achtste eeuw de hoofdstad. We moeten halverwege overstappen op een andere metro/trein. Het is eenzelfde trein als de metro, maar volgens Ben heet het nu ineens trein. Het is te vergelijken met de RandstadRail in Nederland. Na ongeveer een uur stappen we uit en dan blijkt dat we verkeerd zitten. Ben hoefde vorige keer maar een keer over te stappen en nu blijkbaar twee keer. We lopen naar het perron aan de overkant en gaan drie haltes terug. Hier steken we het perron over en na een paar minuten, tegen elf uur, zijn we er. We lopen eerst naar een convini met een pinautomaat die buitenlandse bankpassen accepteert. Daarna lopen we via een winkelstraat naar de Kofukuji tempel. Het tempo is alleen te hoog voor ons, dus we laten de groep gaan. We zijn toch van plan om taxi’s te nemen i.p.v. alles te lopen. De Kofukuji tempel is echter dichtbij het station, dus dat lopen we. Behalve tempels staan er twee pagodes op het terrein. Er lopen ook, net als in heel Nara, veel herten rond. Ze zijn best brutaal en als je iets in je handen hebt moet je uitkijken dat ze het niet opeten. We lopen wat rond, maar besluiten niet in de tempels te gaan. Elke keer kost dat 4 euro en heel veel lijkt hier niet te zien.
We lopen terug richting het station naar de taxistandplaats. We nemen een taxi naar de Todaiji tempel. Dit is een groot houten complex en claimt het grootste houten gebouw ter wereld te zijn. Binnen is een 16 meter hoge Boeddha. Er staan nog een aantal grote beelden in de tempel. De taxichauffeur zet ons zo ongeveer voor de deur af. Hij is er via een achteringang naartoe gereden, de bordjes verboden inrijden negerend. Zodra we uitstappen zien we in de verte de groep weer lopen. De tempel is zeker de moeite waard, voornamelijk door zijn grote opzet. Ze zijn blijkbaar aan het renoveren en je kan voor 1000 yen (8 euro) een tegel kopen en dat levert dan “eternal fortune” op, best goedkoop.
Als de groep verder loopt staat de Belgische groep van Koning Aap, die we regelmatig tegenkomen nog te wachten. Jantien vraagt aan de reisbegeleider van de Belgische groep, waar Ben nu heen loopt en of dat de moeite waard is. Hij vindt het zeker de moeite waard, maar vraagt zich af of Janneke dat wel moet doen. Als we zeggen dat we een taxi willen, verandert hij van tactiek. Hij wijst op een bord aan waar we het makkelijkst een taxi kunnen krijgen en geeft nog meer handige tips, ook voor Tokio.
We volgen zijn advies op en lopen via de vlakke weg naar de uitgang. Net om de hoek is een taxistandplaats en daar nemen we een taxi naar de Kasuga Taisha Schrijn. Deze is bekend om zijn eindeloze stenen lantaarns. We gaan ergens halverwege de toegangsweg zitten en eten onze sandwiches op die we vanochtend in de convini gekocht hebben. We lopen daarna weer verder. De lantaarns maken de schrijn/heiligdom bijzonder. De schrijn zelf is wel mooi, maar niet heel kenmerkend. Janneke gaat bij de schrijn op een bankje zitten, terwijl Jantien binnen gaat kijken. Heel veel voegt dit niet toe, de buitenkant en de gebouwen eromheen zijn eigen wel genoeg om een goede indruk te krijgen. Als Jantien weer bij Janneke komt, komt ook net de groep aanlopen. Bijna iedereen besluit om niet naar binnen te gaan.
Wij gaan via een andere kant weg, omdat op de kaart dit de kortste route naar een weg lijkt. De schrijn ligt namelijk in een bos. Na vijf minuten lopen zijn we inderdaad ook bij de weg, maar zien nog geen taxi. We lopen iets verder en kijken eens om ons heen. Achter ons is een taxi gestopt, waarschijnlijk om iemand uit te laten stappen. Als de taxi weer verder rijdt, houden wij hem aan en stappen in. We zijn een uur te vroeg bij het station. We gaan naar een restaurant waar we een chocolade ijscoupe bestellen zonder chocoladesaus. Even later komt de serveerster vragen welke saus we dan wel willen. Ze blijken aardbeiensaus te hebben, dus die nemen we.
Hierna lopen we terug naar het station en zien dan de rest van de groep ook gearriveerd is. We nemen nu de exprestrein van 15.12 uur. We moeten nu maar een keer overstappen en ruim een uur later stappen we uit bij Kioto centraal station. Hier is namelijk een VVV en we willen graag een kaart van Kioto.
Tisa, Evi, Janneke en Jantien stappen hierna in een taxi richting de wijk Gion. Dit is de wijk waar de geisha’s zijn. Of je ze ziet is niet zeker, maar tussen vijf en zes uur schijnt wel de juiste tijd te zijn. Janneke positioneert zich op een hoek en wacht geduldig af. Tisa, Evi, Jantien en later ook Sjuul lopen rond en achter taxi’s aan. Veel geisha’s worden heel snel een taxi in gewerkt, maar soms lopen ze ook ineens voorbij. We zijn echte paparazzi zoals we daar rondlopen. Vooral Tisa en Sjuul voelen zich als paparazzi helemaal thuis. Ze rennen de straten door op zoek naar een goede foto.
Tegen zes uur gaan Janneke en Jantien met de taxi naar het hotel. Na een uurtje gaan we naar beneden om wat te eten in het hotel. Vandaag blijven we dichtbij huis. We krijgen twee lapjes kalfsvlees, wat brood, groente, aardappelen en een bakje salade, heerlijk.

Vanochtend ging de wekker weer om 7 uur, anderhalf uur later stonden we helemaal klaar in de lobby. Vandaag gaan we met de bus een stadstoer door Kioto doen. De eerste stop is bij de Kinkaku-ji tempel, de gouden tempel. Je kan er niet in, maar mag alleen van een afstand kijken. Het is inderdaad een gouden tempel, heel kitscherig. Na de tempel volgt de route door een tuin met veel bomen. Het is nog niet zo laat, maar het is al ontzettend vochtig. Wat waarschijnlijk ook niet helpt is dat ze alle paden nat hebben gespoten. We hebben een uur de tijd, maar om kwart voor tien, een kwartier te vroeg is iedereen wel bij de bus en gaan we dus verder.
De tweede stop is bij de Ryoanji tempel. Hier is een hele beroemde zentuin. Deze tuin bestaat uit een aantal stenen tussen de aangeharkte kiezels. De stenen schijnen zwemmende tijgers voor te stellen, iets wat echt niemand er in ziet. Persoonlijk ben ik niet zo onder de indruk, maar de tuin eromheen vind ik wel mooi. Er is een grote vijver vol met roze en gele lelies en een stuk met hele aparte bomen.
Om half voor twaalf stoppen we voor de Fushimi Inari Taisha schrijn. Het heiligdom is vanaf de bus nog wel een kwartier heuvel op lopen en waarom we niet voor de deur worden afgezet is voor ons een raadsel. Er ligt een vrij grote weg voor de ingang. Dit heiligdom is bekend om zijn schijnbaar oneindige, oranje torii, tempelpoorten. Direct na de ingang ligt de hoofdtempel. Als je verder omhoog loopt beginnen de torii, deze gaan helemaal de heuvel op. Janneke bekijkt de tempels en loopt tot het begin van de torii, daarna koopt ze lunch bij de convini bij de ingang. Jantien besluit de hele route door de torii te lopen tot de top. Onderweg komt ze bordjes tegen dat de top nog 54 minuten ver is en ze is bang dat niet te halen, want we hebben maar twee uur hier. Tien minuten later is de top echter nog 38 minuten, de bordjes geven dus een veel langzamer tempo aan dan wat Jantien nu loopt. Het kost haar 40 minuten om de top te bereiken. De hele weg loop je door de torii en het is best aangenaam. Er staat een windje en de route is begroeid met bomen, dus je loopt in de schaduw. Het wordt langzaam rustiger, maar om de paar minuten kom je wel iemand tegen. De trappen ga je echter wel in kuiten voelen op den duur. Tot halverwege is er maar een route, maar dan is er een soort rondje om naar de top te komen. Jantien kiest linksom. Als ze boven is besluit ze het rondje af te maken en om aan de andere kant naar beneden te gaan. Deze route is lastiger. Er staan minder poorten en de trappen zijn steiler en waarschijnlijk is de route ook langer. Op eens ziet Jantien twee tegemoetkomende Japanse meisjes naar iets wijzen op de trap en dan ineens hard omhoog rennen. Als ze Jantien passeren zegt het tweede meisje iets in het Japans. Als Jantien met een niet begrijpend gezicht terugkijkt, zegt ze met een bang gezicht “snake”. Jantien moet op tijd beneden zijn, dus besluit aan de andere kant van de trap en snel langs te lopen. In het voorbijgaan lijkt de slang dood. Uiteindelijk duurt het dalen ook 40 minuten, dus die andere route was inderdaad langer, aangezien Jantien echt sneller de trap afliep dan op. Acht voor half twee, 2 minuten te laat, komt ze bij de verzamelplaats. Van daaruit lopen we gezamenlijk naar de plek waar de bus staat. (klik hier voor een filmpje 26 juli torii)
In de bus eet Jantien de lunch op die Janneke gekocht heeft. Ze heeft voornamelijk dingen met vocht gekocht zoals drinkyoghurt en een smoothie.
De laatste tempel van vandaag is de Sanjusangen-do tempel. Hier is een lange hal met 1001 beelden van de boeddhistische godin van genade, Kannon. Je mag hier geen foto’s maken en daar waarschuwen ze eindeloos voor. Ze dreigen je fototoestel in te nemen als die niet in je tas zit, of je camera te controleren als je eruit komt. De beelden zijn heilig en daarom mag je geen foto’s maken, je kan echter wel ansichtkaarten kopen.
We worden hierna door de chauffeur in een wijk afgezet waar het wemelt van de souvenirwinkels. We worden redelijk hoog op de heuvel afgezet en moeten daarna nog een klein stukje omhoog om daarna alleen maar te dalen.
Ergens zijn T-shirts in de uitverkoop en Dorine en Jantien besluiten er even te kijken. Ze vinden allebei iets wat ze leuk vinden, alleen Jantien neemt het eerste T-shirt waar met knijpers de bordjes “Sale” en “50% off” op staan. Er zit ook een klein papieren labeltje aan met “sample”. Als ze wil afrekenen zegt de caissière dat het een sample is, dus die kan je niet kopen. Ze kijkt in het rek en in een kast en komt terug met een maat kleiner. Jantien wil die niet en zegt dat je de bordjes van het ene T-shirt op de andere kan doen. De vrouw blijft naar het woord sample herhalen, waarop Jantien de bordjes van het ene T-shirt afhaalt en op de andere doet. De vrouw haalt er een collega bij die het ook niet weet, waarop er een man bij wordt gehaald. Er wordt iets in het Japans gezegd en de vrouw loopt naar de kassa en Jantien mag toch afrekenen. De caissière heeft er moeite mee dat er aan het sample shirt geen kaartje met streepjescode hangt, maar besluit dan de streepjescode van het shirt dat een maat kleiner is te scannen. Na 10 minuten is het ons eindelijk gelukt om een paar T-shirts te kopen. We lopen door en als we aan het eind van de winkelstraat zijn komen we anderen van de groep tegen. Dorine en Edith lopen met hun mee, terwijl wij met de taxi naar het hotel gaan.
’s Avonds gaan we in de buurt eten en na het eten slaat Jantien ontbijt voor twee dagen in en nog wat andere dingen. In totaal kost het 2592 yen (iets meer dan 20 euro), terwijl een ontbijt in het hotel 1200 yen pp (9,60 euro) kost. Dit scheelt behoorlijk.