Ook deze ochtend hebben we met fruit ontbeten en onze voorraad is nog niet op. Jantien voelde zich ’s ochtends al een stuk beter, zeker na een warme douche. Jantien heeft het fruit gesneden en in bakjes gedaan. Ze heeft aan de overkant van de straat een doos met pakjes sap gekocht en in de bus zijn we begonnen aan ons ontbijt. Achteraf hoorden we dat het wel mogelijk was geweest om in het hotel te eten en dat het nog een goede maaltijd was geweest ook. Men had echter het idee dat we niet wilden eten en had ons dus niet gewaarschuwd.
We reden naar het nationale park Dana waar we zouden gaan wandelen. We wilden allebei echter geen wandeltocht maken. Janneke wilde niet klimmen en Jantien leek het verstandig om vandaag uit de zon te blijven. We stapten we uit de bus en zagen mooie bomen waar we onder gingen zitten, maar er bleek ook een basiskamp te zijn, dus besloten we daar maar naar toe te gaan. Er zou een busje komen om ons er naar toe te brengen. Het bleek een kleine (leger)truck te zijn en we moesten met z’n allen in de laadruimte. Het paste alleen niet zo goed, dus Jantien zat op de grond en anderen hadden een staanplaats gekregen. Het ritje was gelukkig niet lang en we stapten uit bij een grote bedoexc3xafenentent. Hier kregen we thee en de drie mogelijke routes te horen. Iedereen bedacht welke route hij/zij wilde doen tijdens het thee drinken en toen gingen de groepen op weg. We bleven in de tent achter, waar het opmerkelijk koel was. We hebben wat gezeten, gelegen en geslapen. Daarna was het tijd voor onze fruitlunch. Dit keer waren het perziken. Eerder dan verwacht kwamen de drie groepen weer terug. Er was lunch besteld, dus daar kon iedereen zich tegoed aan doen. Na de lunch gingen we in de truck weer omhoog naar onze eigen bus. Nu reden we in een stuk door naar Petra. We blijken weer niet in de plaats zelf te zitten, maar is wadi Musa (bron van Mozes). Dit ligt tegen Petra aan, maar wel de berg op. Het is dus eigenlijk niet te doen om naar Petra (ruxc3xafnes) te lopen.
Bij aankomst hadden we duidelijk de kleinste kamer. Er pasten niet eens twee tassen/koffers in. Iemand van de groep had ons tafeltje al op de gang gezet om het passend te maken. Jantien is naar de receptie gegaan, we hebben nu genoeg oefening, en heeft gevraagd voor een andere kamer. Aangezien er twee mensen weg zijn gegaan was er nog een andere kamer beschikbaar. Deze was anderhalf keer zo groot, dus die namen we direct. De airco werkt, alleen de tv niet, maar klagen doen we niet met deze ruimte.
Na we ingecheckt waren ging Janneke nog even genieten van de kamer, terwijl Jantien naar het dorpje liep om lunch voor morgen te kopen. Ze heeft zachte broodjes en komkommers gekocht en we hebben nog fruit, dus met de lunch morgen zit het wel goed.
’s Avonds aten we met z’n allen in het hotel. Dit etentje (10 euro pp) was ons aangeboden door Baobab vanwege de toestanden in Amman. Het was een barbecue waar het de bedoeling bleek om het vlees zwart te krijgen. Daarnaast waren en ook salades, dus we hebben genoeg gegeten. Daarna naar bed, want morgen gaan we Petra bezoeken.

’s Ochtends hebben we ontbeten met druiven en hoefden we eindelijk geen droge Arabische pannenkoeken naar binnen te werken. In de bus bleken ineens twee leden van de groep naar huis te zijn. We wisten wel dat ze terug wilden, maar gisterenochtend hadden ze juist besloten om te blijven. Toen ze hoorden dat ze toch terug konden zijn ze gegaan. De eerste stop was berg Nebo. Dit is volgens de bijbel de plek waar Mozes het beloofde land heeft en gezien en ook overleden zou zijn. Op de plek zelf is een kruis te zien met daarom heen een slang. Toen Mozes met zijn mensen uit de woestijn kwam waren velen natuurlijk door slangen en schorpioenen gebeten. Mozes moest van God dat kruis met die slang daar neer zetten en dan zou iedereen die er naar keek direct van zijn slangen of schorpioenenbeet genezen zijn. Wij zagen het beloofde land in ieder geval niet, want het is veel te heiig.
De volgende stop was Madaba. Hier staat een kerk die een landkaart als mozaiekvloer heeft. De kaart is op z’n kop en de schaal is erg veranderlijk, maar het is heel interessant om te zien. De bus kan niet in de buurt stoppen, maar dat deden we wel even. Janneke ging er met de gids uit en de rest bleef zitten en werd er een stuk lager uitgezet. We moesten van de gids op de stoep lopen en hij hield iedereen met oversteken. We werden behandeld als achtjarigen en dit leverde de nodige meligheid en irritatie op. Bij de kerk aangekomen moesten we eerst naar een klaslokaal wat de meligheid nog verder hielp. Na de uitleg van de kaart gingen we naar de kerk. Hier werd vroeger de uitleg gegeven, maar dat mag niet meer. Dit maakt het een stuk rustiger. Na een drankje op het terras moesten we weer naar beneden lopen naar de bus. We reden nu naar onze lunchplaats.
Wij gingen buiten in de schaduw zitten en aten de rest van de druiven en de vijgen op. Zo hadden we weer een smakelijke lunch. Na de lunch ging Jantien met iemand uit de groep alvast de juiste richting op lopen om zo nog wat beweging te krijgen. Na twintig minuten lopen werden we ingehaald door de bus en stapten we in.
Om een uur of drie kwamen we bij Kerak aan, een kruisvaardersburcht. De mensen hier hebben het alleen niet lang uitgehouden. Ze zijn letterlijk uitgehongerd. In de heuvels er tegenover lang de vijand te wachten en ze konden geen kant op. Ik heb geen idee hoe lang ze het uitgehouden hebben, maar het was geen happy end. Kerak is kleiner en minder goed bewaard gebleven dan Crac. Het is ook groot en inmens, maar binnenin kan je maar een klein rondje doen. Terwijl in Crac anderhalf uur erg kort was, waren we hier met gids er in een half uur doorheen. We hebben wat in het plaatsje gewandeld om daarna naar het hotel te gaan, wat dus niet in het plaatsje zelf ligt, maar ervoor.
In de kamer aangekomen deed de airco het niet en ook hier namen ze het niet zo nauw met schoonmaken. Na wat klooien bleek onze airco niet kapot, maar de afstandbediening. Gelukkig want er waren geen andere kamers. Toen we op bed lagen kreeg Jantien onwijze hoofdpijn en ze is dus ook gewon blijven liggen. Onze maaltijd bestond uit een Twix voor Jantien en een Sultana voor Janneke, aangezien er in het hotel geen eten bleek te zijn. Daarna zijn we gaan slapen.

Iedereen had het even gehad, dus niemand wilde naar de woestijnkastelen toe behalve Jantien. De reisbegeleidster had een aantal keer gezegd dat ze iets zou regelen, maar we hadden ’s ochtends nog steeds niets gehoord. We waren zelfs extra vroeg gaan ontbijten zodat we haar nog zouden zien, maar niets. Janneke heeft het toen aan de receptie gevraagd en die konden wel een chauffeur regelen van 9.00 tot 17.00 voor 100 JD (ca. 100 euro). Iets na negenen kwam de chauffeur in een mooie nieuwe auto. We reden eerst naar Al Kharaneh. Er is nog steeds discussie of het een fort of een karavanserai/herberg was. Zelf vinden we een karavanserai. Als je binnenkomt zijn aan beide kanten stallen en opbergruimtes. Als je door loopt kom je op het centrale plein. Aan weerzijde zijn onafhankelijke units. Ze hebben een woonkamer met daaraan vast een aantal slaapkamers. Dit lijkt ons handiger voor een herberg dan voor een fort. Er is ook nog een tweede verdieping waar ook vele kamers zijn. Op de achterkant van de tweede verdieping na is het "kasteel" nog helemaal heel. Het is ook een stuk aangenamer in het kasteel dan er buiten, het is goed gebouwd.
Het tweede "kasteel" is Amra, een badhuis. Het is veelkleiner, maar nog helemaal heel. Het bijzondere hier zijn de vele goede fresco’s. Zeker als je binnenkomt zijn de fresco’s op het plafond nog heel kleurig en goed te zien. Na ook hier een half uur te hebben rondgelopen en vele foto’s gemaakt te hebben was het al weer tijd voor kasteel nummer drie.
Onderweg naar dit kasteel stopte onze chauffeur ineens langs de weg. Hij wees naar een andere stilstaande auto en zei dat dat een vriend was. De vriend kwam naar ons toelopen en zei dat we naar het verkeersbord moesten kijken, echt een foto waard. Op het bord staat dat als je rechts gaat je naar Saoedi-Ariabie gaat en links ligt Irak. Na de foto sloegen we licks af, maar de Irakese grens hebben we niet gehaald. Vrij snel naar de afslag ligt het fort/kasteel van Azraq. Het is bekend als verblijfplaats van Lawrence of Arabia en het is in de eerste wereldoorlog ook gebruikt. Het is gemaakt van basaltblokken en zal er na een regenbui heel zwart uitzien. Nu is het vooral stoffig en veelal een bouwval. Het is afgebrand geweest en ze zijn bezig met de restauratie. In een kamer kon je in het plafond complete palmbomen herkennen en in een andere kamer hadden ze al het beeldhouwwerk verzameld. Na dit bezoek vonden we het mooi geweest en wilden we terug naar het hotel. We wilden nu ergens lunchen, maar als de chauffeur een fruitkraam wist hielden we ons aanbevolen. Na anderhalf uur rijden en een aantal schamele kraampjes langs de weg gezien te hebben, stopten we bij een goed gevulde grote kraam. We hebben van alles gekocht en de komende dagen hoeven we niets anders te kopen.
In de hotel kamer hebben we eerst even bij liggen komen van de inspanning en hitte onder het genot van zeer goede kersen. Om zes uur was het tijd om wat van Amman te zien. We gingen naar het Romeinse theater, maar dat sluit om zes uur. De man die er echter voor zat zei dat je de heuvel op moest lopen en dan kwam je aan de bovenkant uit. Jantien is gaan lopen en het uitzicht was goed. Je kon zo het theater in kijken en het is net zo goed als dat je in het theater staat. Hierna hebben we nog wat door de oude stad gelopen om vervlogens weer naar de Burger King te rijden. We namen samen een maaltijd wat na al die kersen meer dan genoeg was. Hierna gingen we weer terug naar het hotel. We hebben nog een was gedaan en toen naar bed.

Vandaag gaan we met de hele groep naar Jerash, een oude Romeinse stad, en de Dode zee. Jerash is een klein uurtje rijden. Het ligt tegenwoordig tussen de huizen en dat geeft een vreemd gezicht. Het is groot en er is veel te zien. We hebben onze Jordaanse gids bij ons, maar die is nogal stijf. Hij is ontzettend op de regels en snapt niet dat niet iedereen overal langs wil rennen. Als eerste bezoeken we het ovale plein. Op dit plein werd vroeger door de gewone man gebeden, aangezien de tempel alleen voor priesters en heersers waren. Jerash is in de Romeinse tijd helemaal gerenoveerd toen keizer Hadrianus op bezoek kwam. Ze hebben voor hem een speciale poort gebouwd en veel Ionisch zuilen vervangen door Korintische. Na het plein kwamen we in het theater waar nu niets te zien is. In de zomermaanden wordt her Jearsh festival gehouden en worden en dingen opgevoerd in het theater. Ze hadden dus over het oude toneel een niet toneel gebouwd, erg zonde. De charme van het gebouw was direct weg. Omdat we ons nu al rot ergerde aan onze gids hebben we een niet zo subtiele limerick verzonnen.
Er was eens een gids uit Amman
Daar hadden we niet zo veel an
We namen een strop
We hingen hem op
Toen waren we verlost van die man
Hij bedoelt het goed, maar hij is zo irritant. Het volgende hoogtepunt waren een paar kerken en een erg goed bewaard gebleven mozaikvloer. Ook de tempel van Diane (Artemis op z’n Grieks) was is goede staat. Ze hadden onder heen van die grote zuilen een vork gestoken en daardoor kon je zien dat die zuil bewoog. Als het hard waait schijnt die vork ook erg hard heen en weer te gaan. Veel eerder dan verwacht waren we klaar en weer terug bij het begin. We hadden het allemaal wel weer gezien. Het is warm, het is de zoveelste Romeinse stad en de hoogtepunten hadden we gehad. Het was tijd voor de volgende stop, de Dode zee.
Na zo’n 2 uur rijden kwamen we bij de Dode zee aan. Eerst aten we wat in een mooi aangeklede eetschuur. Toen we na de lunch naar buiten kwamen kwam de hitte je tegemoet. Er leek net of je voor een oven stond. We hebben ons omgekleed en zijn gewapend met een krant de Dode zee in gegaan. In de Dode zee hebben we op ons rug liggend de krant gelezen en uiteraard foto’s en filmpjes gemaakt. Na de fotosessie zijn we er weer uit gegaan, want erg prettig is het niet. Het zout brand in elk wondje en verkoelend is het ook niet. Het water is warm en er komt weinig wind langs. We zijn onder een rieten afdak gaan zitten en hebben daar onze tijd uitgezeten, want we zouden pas over drie uur weer weg gaan. Met nog een uur te gaan is Jantien nog naar het zwembad verderop gelopen om wat af te koelen. We hebben ons weer omgekleed en toen we om vijf voor vijf naar de parkeerplaats liepen zagen we de bus achteruit de parkeerplaats weer oprijden. Ze zeiden dat ze ons kwijt waren, maar we hadden nog vijf minuten voordat we zouden gaan en iedereen wist waar we zaten, vreemd.
In het hotel aangekomen wachtte iedereen weer een leuke verrassing, bijna geen enkele kamer was schoongemaakt. Bij ons waren de bedden wel rechtgetrokken, maar de badkamer was nog steeds vies en de tussendeur nog steeds open, ondanks het briefje dat vroeg om het dicht te doen. Janneke en Jantien konden dus weer naar de recpetie. Janneke schoot uit haar slof en deed een aantal mannen terugdeizen. De supervisor, eng mannetje, zou er naar kijken. In de kamer vroeg hij aan Janneke wat het probleem was en ze wees op de zeep en shampoo van de vorige mensen. Hij haalde het weg en zei "probleem opgelost", maar de badkamer was natuurlijk nog steeds niet schoongemaakt. Terwijl Jantien beneden nog wat rondliep vroeg iemand van het hotel of alles in orde was en ze vertelde van de deur en de vieze badkamer. Deze man was wat hoger in rang en nam direct actie. Binnen tien minuten stond hij zelf met een bos sleutels de passende voor de tussendeur te zoeken en op de gang kreeg de supersivor een reprimande. Nu kwam er iemand om onze badkamer schoon te maken, maar het dweilde de vloer aan en was weer verdwenen. Jantien weer naar de receptie met de vraag wanneer het bad, de wc en de wasbak gedaan zouden worden. De schoonmaker en de supervisor werden er bij gehaald en direct weer naar boven gestuurd. Janneke was in een stoel bij het raam gaan zitten. Toen ze binnen kwamen zeiden ze dat het schoonmaakmiddel erg slecht was voor oudere mensen dus Janneke moest vooral uit de buurt blijven en Jantien moest alles controleren. Die supervisor was gewoon bang voor Janneke. Nadat hij eigenhandig een halve fles schoonmaakmiddel in de wc had gegooid en de bril nog extra had laten schoonmaken, keurde Jantien de badkamer goed. Na een uur konden we eindelijk weg om wat te gaan eten.
Na wat rondgelopen te hebben in de restaurantenbuurt besloten we maar naar de Burger King te gaan, wel zo goed voor de maag en darmen. Na een snelle maaltijd gingen we naar het hotel terug naar onze "schone" kamer.

Om 5.00 hebben we even uit het raam gekeken naar de zonsopgang bij het Crac. Op het balkon was het heerlijk, lekker windje, fijne temperatuur en vogelgezang op de achtergrond. Daarna zijn we tot 6.45 blijven liggen, want we gaan weer verder. Na wat korte stops kwamen we om 13.00 bij de grens. De paspoorten werden verzameld en er werden wat stempels in gezet. Iedereen kreeg zijn paspoort weer terug en een douanebeambte kwam kijken of iedereen wel een paspoort met stempel een de weggaantax had betaald. Nu waren we Syrie uit, op naar Jordanie. Iets verder werden de paspoorten weer verzameld en werd er weer een stempel ingezet. We mochten weer verder om een aantal meter verder met alle bagage uit de bus naar de scanner te lopen. Jantien had nogal wat tassen bij zich, grote rugzak, kleine rugzak, schoudertas en plastic tas. Ze zette de grote rugzak op de band gevold door de plastictas, maar die hoefde niet. Ze wees naar de andere tassen, maar ze mocht gewoon doorlopen. De mensen achter haar, waaronder Janneke moesten wel de kleinere tassen op de band zetten.
Nu moesten we met z’n alle geld wisselen en dat duurde dus weer even, maar toen alles gereed leek, werd er ineens gezegd dat alle vrouwen zich moesten melden.Ze zouden gefoullieerd worden. Je zag iedereen al stijgeren, maar we liepen maar naar het juiste gebouw. Daar aangekomen mochten we allemaal toch weer terug naar de bus.
In het hotel kregen we een kamer met een erkertje, zo kunnen we leuk op de weg uit kijken. De airco maakte wel veel lawaai, maar toen we hoorden hoeveel problemen de anderen met hun kamers hadden waren we wel blij. Sommige kamers waren helemaal nog niet af, andere waren vies en weer andere hadden geen werkende airco. Sommige kamers hadden alles bij elkaar. Na een uur had iedereen wel een kamer, die schoon was en een werkende airco had.
’s Avonds zijn we met nog twee anderen naar een wijk gegaan waar de restaurants zitten. We hielden een taxi aan en die zette de meter op 0.250. We waren hier al voor gewaarschuwd en we wilden dat hij hem lager zette. Hij zei dat het vanwege de olieprijzen niet kon en wij waren het daar niet mee eens. Hij zette ons aan de kant en wij stapte uit. De volgende taxi startte wel op de standaard 0.150.
We hebben bij een Italiaan gegeten was ons goed bevallen is, daarna nog even achter de computer gedoken en toen terug naar het hotel. Toen we in onze kamer kwamen viel ons direct op hoe warm het wel niet was. De airco had een paar uur aangestaan, maar het was echt te warm op te slapen, dus zijn we naar de receptie gegaan. Er zou iemand langs komen. Die man heeft er even aan lopen klooien en toen kwamen er twee anderen die het zouden proberen. De een deed wat moeite, de andere keek toe. Na een kwartier klooien bleek de airco nog steeds alleen te blazen en niet de koelen, dus ook wij kregen een andere kamer. Omdat al zo veel mensen van kamer waren gewisseld kregen wij een door andere afgekeurde kamer, maar we waren er blij mee. De bedden waren opgemaakt en de airco werkte. Minpunten waren de niet schoongemaakte badkamer, de shampoo en zeep van de vorige mensen lagen er nog en een open tussendeur naar de kamer ernaast. Het was echter al na elven, dus wij gingen akkoord. We barricadeerde de tussendeur en lieten de badkamer maar voor wat het was.
De avond in het hotel had echter ook iets leuks opgeleverd. In het hotel was een bruiloft aan de gang en we wilden de bruid wel zien. Jantien ging met twee andere naar de zesde verdieping waar het vrouwenfeest was en keken even om het hoekje. De bruid was in het wit en er waren veel vrouwen. Omdat we het ongepast vonden om de zaal binnen te lopen, zijn we weer naar beneden gegaan. Tijdens een van de vele tripjes van Jantien naar de receptie, kwam ze een groepsgenoot tegen die ook even wilde kijken, dus ging ze nogmaals naar boven. Nu werd de deur voor onze neus dichtgedaan dus dachten we dat we niet mochten kijken, maar vrij snel daarna ging de deur weer open en kwamen er twee vrouwen aan. We vroegen in gebaren of we mochten kijken en ze zeiden dat dat goed was. We gingen iets over de drempel staan, want je voelt je toch niet zo op je gemak in je reiskloffie, terwijl iedereen helemaal opgedrikt is. Na een paar minuten komt er een vrouw op ons af die vraagt wat we ervan vinden. We prijzen de kleding van iedereen en zeggen dat het een leuk feest is. Ze vraagt of we kunnen dansen en ze pakt Jantien d’r hand en neemt haar mee de dansvloer op. Voor we het door hebben dansen we rondjes rond de bruid. We lachen uitbundig en iedereen vindt ons wel grappig. Je voelt je dan alleen ontzettend underdressed. Na een nummer verlaten we de zaal weer met een ervaring rijker.